Σέξι λέξη

Πριν από κάτι εβδομάδες, η Σταυρούλα Παναγιωτάκη στην Athens Voice κατέγραψε τη χρήση της λέξης «μπαλαρινάκι» με τη σημασία «γκομενάκι». Παρότρυνε μάλιστα όλους εμάς που ασχολούμαστε με γκομενικά ζητήματα να υιοθετήσουμε το «μπαλαρινάκι» και τα παράγωγά του για την περιγραφή καταστάσεων που εγείρουν ζωώδη ένστικτα και ανθρώπινα μέλη.

Εγώ, πάλι, δεν αποδέχομαι την πρόταση αυτή. Αν και αναγνωρίζω την καλαισθησία, τη μουσικότητα και το λυρισμό της λέξης, βρίσκω αντιλειτουργικά τα πολυσύλλαβα παράγωγα/σύνθετά της και φρονώ ότι προτάσεις όπως π.χ. «Μου ορκιζόταν ότι ήταν αθώο, αλλά εγώ δεν είμαι μαλάκας: παίζει μπαλαρινοδουλειά», «Δεν κάθεσαι λέω γω να παραδώσεις την πτυχιακή σου και ν' αφήσεις τα μπαλαρινιλίκια γι' αργότερα;», «Φίλε, αυτό το αμάξι είναι και γαμώ τις μπαλαρινοπαγίδες» θα απορριφθούν από το σύνολο των χρηστών της ελληνικής.

Σαφώς προτιμότερο είναι κατά τη γνώμη μου το φρεσκάρισμα του γκομενικού λεξιλογίου με την προϋπάρχουσα λέξη «μανούλι», η οποία κατέγραψε λαμπρή πορεία στην εγχώρια αργκό είκοσι χρόνια πριν. Προλαβαίνει δε να ενταχθεί αυτή η ευφάνταστη λέξη στη γενική τάση αναβίωσης της δεκαετίας του '80. Για να μη μιλήσω για το μοναδικό σημασιολογικό πλούτο του αριστοτεχνικού προϊόντος της «μανουλομάνουλο».

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη κατάργησης συγκεκριμένα της λέξης «γκόμενα», διότι είναι υπεύθυνη για πλείστες όσες παρεξηγήσεις. Προσωπικά δε θα ξεχάσω το ξέσπασμα απαυδησμένης γυναίκας «είμαι άνθρωπος, όχι γκόμενα!», του οποίου υπήρξα αυτήκοη μάρτυς, αλλά και την αφοριστική δήλωση του Δήμου Μούτση ότι Για όλα φταίνε οι γκόμενες. Τραγουδώντας μάλιστα το εν λόγω σουξέ πριν από είκοσι πέντε χρόνια στην παιδική χαρά του σχολείου, δέχτηκα από ένα κοριτσάκι την εξής ερώτηση εν είδει παρατήρησης: «Σ' αφήνει ο μπαμπάς σου να λες τέτοιες κακές λέξεις;». Ε λοιπόν, ποιος θέλει να μεταχειρίζεται για ένα «μανούλι» μια λέξη που εμπίπτει στην ίδια κατηγορία με τα «σκατά», τον «τριμάλακα», την «κλανοκωλοσφυρίχτρα»;

To the morning after (MSN Messenger 3)

Ο χρήστης Χ λέει:
«Έφτασα στην πόρτα μόλις αρχίζανε, κάθισα μακριά, πολύ ψηλά, και σκεφτόμουνα τη μουσική, τα 80s, ένιωθα πιτσιρικάς και γύρω μου ήταν όλο ζευγάρια 40ρηδες που διασκέδαζαν. Φρίκαρα λίγο... Πού ήταν οι φράντζες, γαμώτο; Όλοι ήταν φαλακροί, μερικοί είχαν και τα παιδιά τους μαζί. Σαν να ήμουν στους Stones. Ένιωσα για λίγο Πετρουλάκης* και ξέσπασα σε νευρικό τεράστιο γέλιο. Θέλω τη ζωή μου πίσω!!!»
(*πρώην -στοουνικός- διευθυντής του πρώην περιοδικού Ποπ & Ροκ.)
Ο χρήστης Ψ λέει:
«Ξέρετε τι έκανα χτες το βράδυ όταν γύρισα σπίτι; Κατέβασα από το πατάρι τα εφηβικά μου ημερολόγια και κοιτούσα τα αυτοκόλλητα, Hello Kitty και τέτοια, κάτι φωσφοριζέ κλειδιά του Σολ, τη λέξη LOVE με παχιά γράμματα και το βέλος στο V-καρδούλα. Διάβασα και μερικές σελίδες, κάτι ραβασάκια μέσα σε φακελάκια, κάτι λίστες με τους "ωραίους αλλά ακατάλληλους" του σχολείου. Damn you, καταραμένη νοσταλγία...»
Ο χρήστης Ω λέει:
«Εγώ καταλήγω στο ότι η σχέση του καθένα με τα είδωλά του και τη μουσική και το παρελθόν είναι πολύ προσωπική και δεν επικοινωνείται με τίποτα, δεν πα να ΄σαι ο Μάρκος Φράγκος* και να γράφεις γαμάτα».
(*πρώην αρχισυντάκτης του πρώην περιοδικού Ποπ & Ροκ.)

«Πολύ προσωπική». Έτσι είναι. Για να καταλάβεις πώς ένιωσα εγώ, μία μέσα σε 12.000 κόσμο, στη συναυλία των Duran Duran, σκέψου κάτι που εσύ αγαπάς χρόνια τώρα, όχι ακριβώς κρυφά, αλλά ήσυχα, σαν να μην το έχεις καν συνειδητοποιήσει, και πώς νιώθεις όταν σου το προσφέρουν γενναιόδωρα και ιεροτελεστικά.

Σήμερα...

...Μπήκα στην Αγροτική Τράπεζα και περίμενα με νούμερο, ενώ είχα μαζί μου επιταγή και βιβλιάριο της Εθνικής. Για το λάθος μου με πληροφόρησε η γκισετζού. Έφυγα ντροπιασμένη και πήγα στην Εθνική. Με στείλανε στο διπλανό υποκατάστημα. Από κει με στείλανε στο πιο κάτω υποκατάστημα. Στο πιο κάτω υποκατάστημα ο φύλακας με συνόδεψε ο ίδιος μέχρι την προηγούμενη πόρτα. Εκεί με δεχτήκανε ευγενικά και πήγα να πάρω νούμερο. Είδα ότι ο κόσμος καθόταν στις καρέκλες των υπαλλήλων, λόγω απεργίας. Σε μερικές καρέκλες κάθονταν δύο μαζί. Μερικοί κάθονταν πάνω στο τραπέζι του διευθυντή. Το νούμερό μου έγραφε 527 και εκείνη την ώρα εξυπηρετούνταν το 211.

...Συνάντησα τη φίλη της μαμάς μου, για να μου δώσει το κάλυμμα που έραψε η μαμά μου για τον καναπέ μου. Κουβάλησα τη σακούλα με το κάλυμμα στη δουλειά. Όλες κοιτούσανε τη σακούλα γιατί νομίζανε ότι είχε μέσα κανένα καινούριο ρούχο. Δε με ρωτήσανε τι είχε κι εγώ δεν είπα. Η θεία μου με ειδοποίησε να πάω απόψε σπίτι της να πάρω ένα στρωματάκι που έστειλε η μαμά μου, συμπληρωματικό του καλύμματος. Της είπα ότι δεν το βλέπω για απόψε. Πιο αργά μου τηλεφώνησε η μαμά μου στη δουλειά και ζήτησε να μάθει αν ήταν εντάξει οι διαστάσεις του καλύμματος, γιατί είχε αγωνία. Με ρώτησε επίσης αν πήρα το στρωματάκι.

...Ένας συνάδελφος γύρισε από τις διακοπές μαυρισμένος σαν Αλγερινός, με κατακίτρινο φανελάκι και σαγιονάρες Havayanas. Κάτσαμε πάνω σε κάτι ντουλάπια και τα λέγαμε. Επαίνεσα με ενθουσιασμό τους λείους, γυμνασμένους ώμους του, αλλά εκείνος μου είπε «Παιδί μου, μη με κοιτάς έτσι, λες και θέλεις να με γαμήσεις», κι έτσι πήρα ένα πιο κουλ βλέμμα. Ύστερα από λίγη ώρα, ήμασταν ακόμα πάνω στα ντουλάπια και τα λέγαμε, έχοντας απλώσει και τα πόδια μας δεξιά αριστερά. Τότε πέρασε ο αφέντης και μου 'δωσε μια μεταξύ γονάτου και μπουτιού. Μπορώ να πω ότι βρήκα τη χειρονομία πολύ στοργική. Ο συνάδελφος με έδειχνε με το δάχτυλο για περίπου ένα λεπτό λέγοντας ότι κοκκίνισα.

...Έφερα στη δουλειά ταπεράκι με ολιστικό φαϊ - βρασμένα λαχανικά, ρύζι, αυγά. Τα έφαγα με ευχαρίστηση. Το βραδάκι άρχισα πάλι να πεινάω, αν και το απόγευμα είχα φάει κεράσια και ένα ροδάκινο. Δεν μπορούσα να φύγω από το γραφείο, κι έτσι παράγγειλα ένα πιάτο. Η επιλογή μου (βραστό μπρόκολο με σολομό) ήταν αποτυχία. Το γραφείο μου βρόμισε ψαρίλα. Για να φτιάξω τη γεύση μου κατέβηκα στο περίπτερο και πήρα γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου. Έφαγα μερικά μαζί με τσάι βουνού. Το στομάχι μου φούσκωσε και η κοιλιά μου άρχισε να κάνει θορύβους. Έπαθα ταχυπαλμία. Φεύγοντας από το γραφείο αγόρασα μια σόδα. Στο τρένο έβλεπαν την κοιλιά μου. Τώρα πίνω τη σόδα μου. Όταν σουφρώνω τη μύτη μου, μου 'ρχεται ακόμα η ψαρίλα.

Όταν περνάς από δίπλα μου

Η μία μου γιαγιά, όχι η «σων θυρών», η άλλη, η ευαίσθητη σαν φαρφουρί στις άξεστες δονήσεις των οικογενειακών τσαμπουκάδων, μου είπε μια φορά, στο άσχετο: «Είμαι τόσο γριά, κι όμως, μερικές φορές η καρδιά μου φτερουγίζει σαν να 'μαι κοριτσάκι».

Μπορεί εγώ να μην είμαι καθόλου γριά, αλλά αυτή η φράση εμφανίζεται συχνά σαν υπότιτλος στους χειμαρρώδεις μονολόγους του μυοκαρδίου μου. It's OK, είναι απλώς μια λίγο πιο δραματική απ' ό,τι πρέπει απόδοση της ταχυπαλμίας μου στα ελληνικά. Όμως, κάτω από την επέλαση των καρδιακών συστολών και διαστολών μου, πέφτει αμέσως μετά μία ακόμα ατάκα: «Σαν το κουτάβι, κουτουλάω στα έπιπλα ξανά και ξανά» – σίγουρα έργο μεταφραστή νέας γενιάς, μια ιδιότυπη ερμηνεία του «σεβασμού στο πρωτότυπο». Εκείνη τη στιγμή, αποφασίζω ότι μπλόκαρε το σύστημα του αυτόματου υποτιτλισμού, ότι αυτή η δεύτερη ατάκα είναι από άλλο έργο και δεν αφορά το δικό μου «φτερούγισμα». Μπορεί να εθελοτυφλώ, αλλά το προτιμώ από το να με βασανίσω.

Ρρροοοάααααααρρρρ

Όταν τινάζεσαι το πρωί έντρομη από το κρεβάτι σου εξαιτίας ενός βρυχηθμού που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος και γιατί σε εγκατέλειψε χτες το βράδυ στη ζούγκλα με τα άγρια θηρία, πρέπει να δεχτείς ότι ο ύπνος σου, έστω και εννιάωρος, έστω και με λήψη χαπιού πασιφλόρας, έστω και με κλειστό το κινητό και την παροχή ρεύματος στην κρεβατοκάμαρα, πήγε στράφι. Ακόμα κι όταν συνειδητοποιήσεις ότι η ζούγκλα η οποία σε περιβάλλει είναι ο κήπος του γείτονα, και το λιοντάρι που σε ξύπνησε η μηχανή του γκαζόν.

Να ακυρώνεται άραγε κι ολόκληρη η ζωή σου από τον τρόπο που πεθαίνεις;

How I learned to stop worrying and love the blog

Uh, I didn't, did I?

Desperate non-wives

Η κυρία επισκέπτρια της νέας μαμάς προς τις δεσποινίδες επισκέπτριες (εμένα και τη φίλη μου): «Κορίτσια, κάντε παιδιά κι ας μην έχετε δεσμό. Ή, κι αν έχετε δεσμό και δεν πηγαίνει καλά, δεν πειράζει. Θα σας μείνει τουλάχιστον το παιδί».

Η γιαγιά μου προς εμένα: «Κόρη μου, δεν πειράζει κι άμα δεν έχεις βρει κανένανε. Παιδιά όμως να κάνεις, κι ας μην παντρευτείς».

Οκέι. Άντε και συμφώνησα. Πώς το χειρίζομαι; Θυμίζω στο δεσμό να αφήσει λίγο σπέρμα στο ψυγείο πριν φύγει; Σταμπάρω κάποιον και του λέω: «Παλικάρι, καλό το κόβω το DNA σου – θες να γίνεις ο πατέρας του παιδιού μου;»; Ή μήπως απλώς ψαλιδίζω την άκρη του προφυλακτικού;

Δηλαδή, πλιζ.

Χιουμοράκι Ή Άλλοι δύο ταξιτζήδες

Ο ένας μου έδωσε ένα πάκο χριστιανικά φυλλάδια με τίτλους όπως: «Ο γυμνισμός είναι σημείο παρακμής», «Αντίλαλοι από τη Γαλιλαία», «Οδηγός εξομολογήσεως για τους συζύγους».

Ο άλλος με κάλεσε σε ένα μαγαζί στο Κεφαλάρι ονόματι Mustang, που είχε πάρτι italo disco με τον dj Κυπριανό, από το ραδιοσταθμό Blue Space FM.

Όπως θα συνέβαινε στον καθένα, βρέθηκα σε δίλημμα: Να μελετήσω τα φυλλάδια το απογευματάκι και μετά να πάω στο πάρτι ή να πάω πρώτα στο πάρτι και να γραφτώ στη ΧΑΝ το άλλο πρωί;