Όταν περνάς από δίπλα μου

Η μία μου γιαγιά, όχι η «σων θυρών», η άλλη, η ευαίσθητη σαν φαρφουρί στις άξεστες δονήσεις των οικογενειακών τσαμπουκάδων, μου είπε μια φορά, στο άσχετο: «Είμαι τόσο γριά, κι όμως, μερικές φορές η καρδιά μου φτερουγίζει σαν να 'μαι κοριτσάκι».

Μπορεί εγώ να μην είμαι καθόλου γριά, αλλά αυτή η φράση εμφανίζεται συχνά σαν υπότιτλος στους χειμαρρώδεις μονολόγους του μυοκαρδίου μου. It's OK, είναι απλώς μια λίγο πιο δραματική απ' ό,τι πρέπει απόδοση της ταχυπαλμίας μου στα ελληνικά. Όμως, κάτω από την επέλαση των καρδιακών συστολών και διαστολών μου, πέφτει αμέσως μετά μία ακόμα ατάκα: «Σαν το κουτάβι, κουτουλάω στα έπιπλα ξανά και ξανά» – σίγουρα έργο μεταφραστή νέας γενιάς, μια ιδιότυπη ερμηνεία του «σεβασμού στο πρωτότυπο». Εκείνη τη στιγμή, αποφασίζω ότι μπλόκαρε το σύστημα του αυτόματου υποτιτλισμού, ότι αυτή η δεύτερη ατάκα είναι από άλλο έργο και δεν αφορά το δικό μου «φτερούγισμα». Μπορεί να εθελοτυφλώ, αλλά το προτιμώ από το να με βασανίσω.