To the morning after (MSN Messenger 3)

Ο χρήστης Χ λέει:
«Έφτασα στην πόρτα μόλις αρχίζανε, κάθισα μακριά, πολύ ψηλά, και σκεφτόμουνα τη μουσική, τα 80s, ένιωθα πιτσιρικάς και γύρω μου ήταν όλο ζευγάρια 40ρηδες που διασκέδαζαν. Φρίκαρα λίγο... Πού ήταν οι φράντζες, γαμώτο; Όλοι ήταν φαλακροί, μερικοί είχαν και τα παιδιά τους μαζί. Σαν να ήμουν στους Stones. Ένιωσα για λίγο Πετρουλάκης* και ξέσπασα σε νευρικό τεράστιο γέλιο. Θέλω τη ζωή μου πίσω!!!»
(*πρώην -στοουνικός- διευθυντής του πρώην περιοδικού Ποπ & Ροκ.)
Ο χρήστης Ψ λέει:
«Ξέρετε τι έκανα χτες το βράδυ όταν γύρισα σπίτι; Κατέβασα από το πατάρι τα εφηβικά μου ημερολόγια και κοιτούσα τα αυτοκόλλητα, Hello Kitty και τέτοια, κάτι φωσφοριζέ κλειδιά του Σολ, τη λέξη LOVE με παχιά γράμματα και το βέλος στο V-καρδούλα. Διάβασα και μερικές σελίδες, κάτι ραβασάκια μέσα σε φακελάκια, κάτι λίστες με τους "ωραίους αλλά ακατάλληλους" του σχολείου. Damn you, καταραμένη νοσταλγία...»
Ο χρήστης Ω λέει:
«Εγώ καταλήγω στο ότι η σχέση του καθένα με τα είδωλά του και τη μουσική και το παρελθόν είναι πολύ προσωπική και δεν επικοινωνείται με τίποτα, δεν πα να ΄σαι ο Μάρκος Φράγκος* και να γράφεις γαμάτα».
(*πρώην αρχισυντάκτης του πρώην περιοδικού Ποπ & Ροκ.)

«Πολύ προσωπική». Έτσι είναι. Για να καταλάβεις πώς ένιωσα εγώ, μία μέσα σε 12.000 κόσμο, στη συναυλία των Duran Duran, σκέψου κάτι που εσύ αγαπάς χρόνια τώρα, όχι ακριβώς κρυφά, αλλά ήσυχα, σαν να μην το έχεις καν συνειδητοποιήσει, και πώς νιώθεις όταν σου το προσφέρουν γενναιόδωρα και ιεροτελεστικά.