Εφιάλτης στο δρόμο με τις κρέπες

Αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι οι κρέπες μού αρέσουν. Στην πραγματικότητα όμως είναι ελάχιστες οι φορές που έχω φάει μια κρέπα της προκοπής.

Κάθε φορά που φτάνω σ' ένα κρεπατζίδικο (δε λέω «κρεπερί», για να δώσω την εικόνα του ορθάδικου), έχω ήδη φαντασιωθεί μια ζουμερή κρέπα, αφράτη και γεμάτη με πλούσιο και ποικίλο περιεχόμενο. Μου τρέχουν τα σάλια και αδημονώ να παραγγείλω. Έρχεται λοιπόν η σειρά μου και φτάνω στη βιτρίνα με τα υλικά γέμισης. Εκεί είναι που η φαντασίωση καταστρέφεται.

Σε κανένα από τα μεμονωμένα συστατικά που βλέπω αραδιασμένα μπροστά μου δεν αναγνωρίζω την ικανότητα ουσιαστικής συμβολής στο λαχταριστό μείγμα που έχω στο μυαλό μου. Το κάθε συστατικό από μόνο του φαίνεται μια χαρά, αλλά συγχρόνως ξένο προς το (παροιμιωδώς ασαφές) σύνολο που έχω φανταστεί. Ωστόσο, ο υπάλληλος περιμένει την παραγγελία. Ξεκινάω λοιπόν από το τυρί, που είναι το σίγουρο. Πάντα περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να ζητήσω διπλό τυρί, αλλά, άγνωστο γιατί, δεν το κάνω ποτέ. Μετά πάω στο αλλαντικό. Κόκκινα λαμπάκια αναβοσβήνουν αντανακλαστικά μέσα στο κεφάλι μου στη θέα του ζαμπόν, του μπέικον και του σαλαμιού αέρος, κι έτσι, μοιραία, καταλήγω στη γαλοπούλα.

Σε αυτό το σημείο έχω ήδη διαισθανθεί την αποτυχία. Επιστρατεύοντας όμως τη λογική, που λέει ότι έχω ακόμα πάρα πολλές επιλογές και ότι το μέλλον (της κρέπας) το φτιάχνουμε εμείς, αναγεννάται η ελπίδα να δημιουργήσω το λαχταριστό συνδυασμό που ονειρευόμουν. Πηγαίνω λοιπόν στα λαχανικά. Αυτόματα διαλέγω ντομάτα και πιπεριά, διότι η ντομάτα και η πιπεριά μού αρέσουν. Η σκέψη που στάνταρ κάνω σε αυτό το σημείο είναι: «Μου αρέσουν στη σαλάτα, αλλά στην κρέπα, και με τα υπόλοιπα, ταιριάζουν;». Το ηθικό μου πτοείται και πάλι. Τουλάχιστον παραλείπω πάντοτε τις ελιές και το κρεμμύδι, κι έτσι γλιτώνω τη μετατροπή της κρέπας μου σε χωριάτικη σαλάτα.

Το επόμενο βήμα είναι τα μανιτάρια: ναι ή όχι; Λίγη σημασία νιώθω ότι έχει η απόφαση αυτή, καθώς η έκβαση της συνθετικής δουλειάς έχει πια κριθεί. Οπότε, με έντονη αίσθηση ματαιότητας, πότε προσθέτω μανιτάρια, πότε όχι.

Έχω φτάσει στην τελική ευθεία: την επιλογή του συμπαγούς σαλατοειδούς. Πριν ξεστομίσω το όνομα του υλικού που θα πασαλείψει το θλιβερό βουναλάκι που έφτιαξα, κάνω ένα σκανάρισμα στα συστατικά που απέρριψα, για να δω αν υπάρχει κάτι που μπορεί να περισώσει τη γευστική αξία του δημιουργήματός μου. Πατατάκια τηγανητά, βραστό αυγό, ομελέτα, κροκέτες, πιπεριά φλωρίνης. Μα πιστεύω στ' αλήθεια ότι αρκεί κάτι απ' αυτά για να φέρει τα πάνω κάτω στη γεύση της κρέπας μου;

Είμαι σε αδιέξοδο. Λέω λοιπόν ποια σαλάτα θέλω, για να τελειώνουμε. Συνήθως παίρνω τυροσαλάτα, που εγγυημένα καταστρέφει την όποια εναπομείνασα σύνδεση αυτού του εδώδιμου αχταρμά με μια τερψιλαρύγγια κρέπα γαλλικής σχολής γαστρονομίας.


Αυτά περνάω κάθε φορά που λιγουρεύομαι κρέπα (γιατί, βέβαια, τη στιγμή που τη λιγουρεύομαι, έχω ξεχάσει το φιάσκο της προηγούμενης φοράς και οδεύω προς το κρεπατζίδικο μακαρίως). Καi καταλήγω να τρώω κάτι που μου φαίνεται τόσο κακός συνδυασμός, όσο το ψάρι με γιαούρτι και πορτοκαλάδα. Ή όσο μια γούνα με σαγιονάρες και χαρτοφύλακα. Μοιραία αναπολώ τις φορές που το σετάρισμα του still life το έκανε κάποιος άλλος για μένα. Μόνο τότε απόλαυσα νοστιμιά. Α, και άλλη μια φορά, που είπα στον κρεποτυλιχτή: «Μία όπως του προηγούμενου».