15.6.05

Ρρροοοάααααααρρρρ

Όταν τινάζεσαι το πρωί έντρομη από το κρεβάτι σου εξαιτίας ενός βρυχηθμού που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος και γιατί σε εγκατέλειψε χτες το βράδυ στη ζούγκλα με τα άγρια θηρία, πρέπει να δεχτείς ότι ο ύπνος σου, έστω και εννιάωρος, έστω και με λήψη χαπιού πασιφλόρας, έστω και με κλειστό το κινητό και την παροχή ρεύματος στην κρεβατοκάμαρα, πήγε στράφι. Ακόμα κι όταν συνειδητοποιήσεις ότι η ζούγκλα η οποία σε περιβάλλει είναι ο κήπος του γείτονα, και το λιοντάρι που σε ξύπνησε η μηχανή του γκαζόν.

Να ακυρώνεται άραγε κι ολόκληρη η ζωή σου από τον τρόπο που πεθαίνεις;

5 comments:

l'esprit de l'escalier said...

Λέω εγώ τέτοιο πράγμα; :)

Δε χρειάζεται, ωστόσο, να έχει κανείς κακή διάθεση για να διατυπώσει ένα φιλοσοφικό ερώτημα. (Αρκεί απλώς να έχει στραβοξυπνήσει.)

yk said...

από την άλλη θα μπορούσε να πει κανείς ότι να ξυπνάς από τη μηχανή του γκαζόν του γείτονα δεν είναι και τόσο κακό.
τουλάχιστον σημαίνει ότι ο γείτονας έχει κήπο, οπότε, είναι πολύ πιθανόν να έχεις κι εσύ.

κι αυτό είναι καλό...

Hector Drone said...

To καλύτερο είναι να ξυπνάς ένα πρωί από τη μηχανή του γκαζόν, όχι του γείτονα, αλλά του… κηπουρού σου! Το ακόμα καλύτερο είναι να έχεις πέσει το προηγούμενο βράδυ για ύπνο σε ένα υπόγειο στα Λιόσια και, στις εννιά ώρες που έχεις R.E.M., οι μετοχές που σου είχε κάνει δώρο η θεία Λούλα πριν από λίγα χρόνια να έχουν κάνει τέτοιο limit up [έτσι δεν το λένε; - δε ξέρω, δεν έχω υπάρξει μετοχή, πόσο μάλλον με ανοδική πορεία, στη ζωή μου] που αυτόματα κάποιος να έχει φροντίσει να μεταφερθείς στη μαγευτική Ηλιούπολη σε ένα ευάερο και ευήλιο πεντάρι με κήπο, κηπουρό και μηχανή του γκαζόν ready and set to go – the whole lot!!!

Προσωπικά, αν μπορούσα, στη ζωή μου, έστω και μία φορά, να κοιμηθώ εννιά ώρες σερί δε θα είχα πρόβλημα ακόμα κι να ξύπναγα δίπλα στον κηπουρό τον ίδιο – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, beyond this blog….

Aπό εκεί και πέρα, όχι, συνήθως το φινάλε δεν ακυρώνει αυτό που έχει προηγηθεί ούτε «καπελώνει» την ουσία. Αλλά, δυστυχώς, είναι αυτό που θυμάται η μάζα… Ποια είναι η λύση;
Πρώτον φροντίζεις να κρατάς τις υγιείς αποστάσεις σου από τη μάζα και, δεύτερον, έχεις το νου σου ώστε να καταλάβεις πως στα ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ [δουλειές, γάμοι, κηδείες…] μετράνε και οι λεπτομέρειες, άρα και το φινάλε. Καλό είναι, λοιπόν, ούτε να κοιμάσαι ούτε να πεθάνεις εν ώρα εργασίας ή γαμήλιας τελετής. Στην κηδεία σου, ωστόσο, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Δε θα το προσέξει κανείς…

yk said...

αγαπητέ Hector, σκέφτηκες ποτέ μήπως η λύση για να καταφέρεις να κοιμηθείς κάποτε 9 ώρες σερί, να είναι όντως ο... κηπουρός;

απλά μια σκέψη...

Hector Drone said...

Nαι ρε πστ μου, αλλά με τα πρότυπα της gay friendly κοινωνίας μας και τα στερεότυπα της άρχουσας τάξης [cause only they can afford a gardener], ο κηπουρός είναι πάντοτε άντρας! Πρόβλημα αυτό για μένα, δυστυχώς… Μα ποιος το συνέλαβε αυτό ως ιδέα; Οι γυναίκες δεν υποτίθεται ότι κάνουν σαν παλαβές για τα λουλούδια;

Anyhoo, φαντάζομαι πάντως σκηνή: να σκουντάς τον ιδρωμένο και βρώμικο από τα χώματα κηπουρό, επειδή τα ροχαλητά του δε σε αφήνουν να κοιμηθείς ούτε καν εννιά… λεπτά και εκείνος τσαντισμένος, αφού ξυπνήσει, να σου λέει με άψογη οξφορδιανή προφορά: “I beg your pardon? I never promised you a rose garden!!!”