23.11.06

Χέλια και δαχτυλίδια

Είχαμε ραντεβού. Άργησες πάλι. Τα ραντεβού μας είναι πάντα στο περίπου. Μου είπες: «Είχα τη μικρή. Πάμε στο ουζερί στο λόφο» και ξεκίνησες να περπατάς χωρίς να περιμένεις να πω αν συμφωνώ. Έτρεχα για να σε προλάβω· περπατάς πάντα μ’ αυτά τα τεράστια βήματα – σαν να έχεις προϋπηρεσία στα βουνά, με μια φλογέρα κι ένα ραδιοφωνάκι κάτω από τη μαύρη κάπα.

Στο δρόμο κάτι σου έπεσε χωρίς να το καταλάβεις. Ένα ροζ βραχιολάκι. Απόρησα. Ροζ; Δε με είδες που το μάζεψα. Ώρες αργότερα, μετά τα ούζα στο λόφο, ακόμα δεν είχες καταλάβει ότι το είχες χάσει. Παράγγειλες κι άλλο χέλι. «Το χέλι είναι πολύ καλύτερο από το σολομό» είπες και σηκώθηκες να πας στην τουαλέτα. Έβγαλα το βραχιολάκι απ’ την τσέπη μου. Είχε ένα άγνωστο λογότυπο πάνω.

Δεν άγγιξα το χέλι – ούτε τον πρώτο ούτε το δεύτερο γύρο. Δεν τρώω χέλι, δεν το ξέρεις, αλλά από το ταξίδι του μέλιτος έχω να φάω. Ταξίδι στο δρόμο, ένα αυτοκίνητο, δύο σκηνές, νιόπαντροι, είχαμε πάρει μαζί και ένα ζευγάρι φίλων που δεν είχαν λεφτά για διακοπές. Πηγαίναμε στην Κεφαλονιά. Κοντά στην αρχαία Ολυμπία, κάτσαμε να φάμε. Μια απέραντη ταβέρνα, ατέλειωτες σειρές τραπεζιών στη σειρά, παιδάκια-γκαρσόνια να τρέχουνε με τους δίσκους κι όλοι να τρώνε χέλια. Παραγγείλαμε κι εμείς αυτό για το οποίο ήταν διάσημο το μαγαζί.

Οι φίλοι ζήτησαν να δουν τις βέρες μας. Ήταν κάτι παράξενα δαχτυλίδια, τρεις κρίκοι με τα τρία χρώματα του χρυσού μπλεγμένοι μεταξύ τους. Τις φορούσα και τις δύο εγώ, που δε μ’ ενοχλούσαν. Τις έβγαλα για να τις δείξω. Μετά ήρθε η παραγγελία, οι βέρες ξεχάστηκαν, ήπιαμε, φύγαμε, την άλλη μέρα ο ήλιος ντάλα στην πρόχειρα στημένη στρατιωτική σκηνή. Μισάνοιξα το μάτι, έσπρωξα με το πόδι μου το καραβόπανο στην είσοδο, μπήκε μια ακτίνα κι έκατσε πάνω στο χέρι μου. Τα δάχτυλά μου γυμνά, οι βέρες μας χαμένες.

Τους ξεσήκωσα και τους τρεις. «Είναι γρουσουζιά να χαθούν, πάμε πίσω στην ταβέρνα». Πήγαμε – σαράντα χιλιόμετρα πίσω. Τα τραπέζια μαζεμένα το ένα πάνω στο άλλο, και στο δρόμο μπροστά απ’ το μαγαζί δεκάδες μαύρες σακούλες σκουπιδιών. «Ψάξετε στα σκουπίδια, βρε παιδιά, άμα θέλετε, άλλο τίποτα εγώ δεν μπορώ να κάνω» είπε ο ταβερνιάρης.

Ανοίγαμε τις σακούλες και χώναμε τα χέρια μέσα στους σκελετούς από τα χέλια, σαν να ξεμαλλιάζαμε τη Μέδουσα. Έκλεινα τα μάτια, γιατί νόμιζα ότι η Μέδουσα θα με μαρμαρώσει – δεν ήμουν ο Θησέας, δεν είχα ασπίδα για καθρέφτη και η αβέβαιη σωτηρία του γάμου μου είχε μια σιχαμένη όψη που δεν ήθελα να βλέπω. Όμως συνέχιζα να ψάχνω χωρίς μιλιά, πίστευα πως μέσα σ’ εκείνα τα φίδια θα έβρισκα ένα σύμβολο αγάπης.

Δεν τις βρήκαμε. Ο ταβερνιάρης με κοίταζε καταστεναχωρημένος να κλαίω δίπλα στις σακατεμένες φιδοφωλιές. Στους άλλους δεν άρεσε τόση δεισιδαιμονία, αυτοί με λυπόντουσαν για άλλο λόγο: που ήμουν τόσο προληπτική. Τώρα μου φαίνεται ότι με λυπόντουσαν που μάθαινα με αυτό τον άχαρο τρόπο ότι ο γάμος μου θα χαλούσε πολύ σύντομα.


Γύρισες από την τουαλέτα, έφαγες το χέλι που εγώ δεν άγγιξα. Σηκώθηκες να φύγουμε, πάλι κατηφόρισα το λόφο λίγα βήματα πίσω σου. Μπήκαμε σ’ ένα μπαρ κι άρχισες να πίνεις. Σε λίγο πήγα να φύγω. «Μη φύγεις, please». Τι σου χρειαζόμουν στην μπάρα μέχρι αργά; Το πρωί θα κρεμιόντουσαν από πάνω μου τα μικρά στον παιδικό σταθμό κι εγώ θα νύσταζα. Αυτή η συνάντηση ήταν για να σου ορκιστώ ότι θα αγαπιόμαστε για πάντα – από την ώρα που βρεθήκαμε πάσχιζα να σου το πω: πρώτα με έστησες πάλι και δεν κόλλαγε, μετά λαχάνιαζα στην ανηφόρα, μετά τα χέλια μού θύμισαν τη γελοιότητα των όρκων. Τώρα έβλεπα το ποτήρι να ρουφάει το πάνω χείλος σου όπως ο άνεμος τις κουρτίνες στα ανοιχτά παράθυρα και αισθανόμουν πως, ό,τι και να ’λεγα, θα σε διέκοπτα.

Έφυγα. Μόνη μου περπατούσα, πάλι όμως ένιωθα ότι έπρεπε να τρέξω, κάποιον να προλάβω. Στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας κρέμασα το ροζ σου βραχιολάκι σε μια τριανταφυλλιά, όπως κάνουνε με το μάρτη τα κορίτσια για να έχουνε ροζ μάγουλα.

Το άλλο πρωί στον παιδικό η κόρη σου μου τράβαγε τη φούστα. «Κυρία, κοίτα τι έχω!» και μου έδειξε ένα ροζ βραχιολάκι στον άσπρο της καρπό. «Πού το βρήκες, αγάπη μου;» «Μου το δώσανε οι κοπέλες χτες στα κινούμενα σχέδια, στο σινεμά. Είναι σαν αυτό που φοράνε στο δάσος όταν αρραβωνιάζονται και τα ζώα τραγουδάνε και χορεύουνε. Εγώ αρραβωνιάστηκα με τον μπαμπά μου χτες και φοράει κι αυτός το ίδιο μ’ εμένα τώρα». 3D animation ο παιδικός σταθμός, εγώ, η κόρη σου, εσύ, γύρω μας βέρες, βραχιόλια, χέλια, φίδια, δαχτυλίδια, όλα να ζωντανεύουν και να τρώει το ένα την ουρά του άλλου.

Πήρα αμέσως το αμάξι να πάω σπίτι, να προλάβω να ξεκρεμάσω το ροζ βραχιόλι των αγνών, αμελητέων αρραβώνων σου, να το σώσω, πριν βγούνε τα θηρία της ζούγκλας πεινασμένα και φάνε τις τριανταφυλλιές. Αγωνιούσα παράλογα. Το βρήκα και το φόρεσα στο χέρι μου. Γύρισα στο σταθμό κι η μικρή ενθουσιάστηκε. «Έχεις κι εσύ, κυρία!». «Δώσε το στον μπαμπά σου να το έχει, μήπως χάσει το άλλο. Για ρεζέρβα, για ανταλλακτικό, κατάλαβες;»

Στο σπίτι έκλαψα. Οι όρκοι μαρμαρώνουν στο στόμα μου, γλιστράνε από τα χέρια μας. Τους παίρνεις για ασπίδες και γίνονται καθρέφτες που κομματιάζονται. Αυτή η όψη της αγάπης δεν αντέχεται.

26 comments:

Anonymous said...

Είχα καιρό να διαβάσω κάτι τόσο ...
Τόσο.

Anonymous said...

Πανε λιγο μαζι αυτα τα πραγματα. Οταν εισαι σιγουρος για την αγαπη σου, τοτε δεν σε πολυ-νοιαζουν τα συμβολα. Οταν ξερεις, καπου βαθια μεσα σου, οτι η αγαπη δεν παταει γερα μεσα σου (η μεσα στον αλλο), τοτε αρχιζεις να προσεχεις τα συμβολα, να ερμηνευεις το καθε σημαδι.

Ειναι πολυ ομορφο το κειμενο σου.
Take care.

Anonymous said...

ορίστε τι κατάλαβες τωρα? δεν πρόκειται να ξαναφάω χέλι ποτέ...!

nonplayer said...

wow...

Anonymous said...

φοβερό κείμενο.. πολύ δυνατό.

Anonymous said...

h istoria me tis veres kati mou thymizei........

Provato said...

Μου άρεσε πολύ η ιστορία αυτή. μπράβο!

Anonymous said...

Ημουν που ήμουν κάπως σήμερα ήρθε και έδεσε με αυτό.
Πολύ ωραίο και μελαγχολικό.

Anonymous said...

toso omorfo..kai moving..eyge..to xreiazomouna.

Anonymous said...

diaperastiko keimeno.
psaxneis na swseis kati alla giati nomizw pws stenoxwriesai toso gia kati poy den dixneis na pnigesai toso....?

mporei na peftw eksw.alla den to eyxomai.

grafeis poly wraia...an pote apofasiseis na grapseis k se biblio 8a h8ela poly ma poly poly..na to kserw...!

klh dynamh stis epiloges soy k stis epiloges twn allwn gia sena.

Anonymous said...

απλά, ωραίο!

ZissisPap said...

Έμεινα άφωνος, είδα ένα ρόλο δικό μου στην ιστορία σου!
Πολύ καλό και πολύ ζεστό!

kouk said...

A lesson in the importance of unagi.

Anonymous said...

Πολύ "ζεστό" κείμενο, άψογη αφήγηση

Keep it up

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Οι βέρες του Cartier! "Φετίχ" της ύστερης δεκαετίας του '70... όταν ακόμη πιστεύαμε σε τέτοια πράγματα και σ' όσα συμβόλιζαν. Status οικονομικό για όσους τις φορούσαν, αντί για δαχτυλίδι. Status κοινωνικό για όσους τις επέλεγαν για βέρες.
Όσο εύκολα μπορεί να χάνονταν σε σακούλες σκουπιδιών ή να ξεχνιόντουσαν στο μάρμαρο ενός νιπτήρα, όσο εύκολα ανάμεσά τους παρείσφρυε και κολλούσε σαπούνι... άλλο τόσο εύκολα γίνανε καπνός τα χρόνια, αναιρέθηκαν ή αντικαταστάθηκαν τα "φετίχ", οι γάμοι μας καταλήξανε όπως καταλήξανε κι οι βέρες - του Cartier ή άλλες - αναπαύονται στο βάθος ενός συρταριού... RIP

Υ.Γ. : Εξαιρετικό κείμενο... Ας είναι καλά το πρόβατο, που σε σύστησε...

Anonymous said...

Όμορφα που έδεσε η πίκρα πάνω στο ροζ βραχιόλι...

Old Boy said...

Yπέροχο ποστ.

l'esprit de l'escalier said...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους και σας καταδικάζω να θυμάστε τη Λεσπριτία κάθε φορά που τρώτε χέλι, μο χο χο.

ATHENA said...

ΛΙΤΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟ. ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΚΟΣΤΑΣΙΟΥ:-)

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΧΕΛΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ!

Anonymous said...

Πολύ όμορφο κείμενο, γεμάτο ζωντάνια

Anonymous said...

υ πέ ρο χο

Anonymous said...

Δυνατό κομμάτι.
(Καλά, αφού τρώει και χέλια, άαασε....)

Anonymous said...

έχασα ή μάλλον ξέχασα και εγω στη παραλία το δαχτυλίδι "πρότασης" του καλού μου. Να το θεωρήσω ως κακό οιωνό? ? ?

Anonymous said...

Κάτι έσπασε μέσα μου...

Τώρα τι κατάλαβες; Το βρήκα τυχαία, αλλά μπορώ πλέον να φύγω..;Παλιο-Βλ(ακ)όγ!

Την αγάπη μου.

Idάκι said...

Από τα πιο δυνατά συγκινησιακά κομμάτια που έχω διαβάσει... η ορμή κάθε λέξης έφερνε δάκρυα στα μάτια μου.

Τα σέβη μου.

l'esprit de l'escalier said...

Θενκς, μπλόγκερζ.