Το όνειρο της chili*

Νομίζατε ότι το παράσιτο chili κατάπιε τη γλώσσα του και εξαφανίστηκε από το μπλογκαναριό; Χα. Λάθος - για το chili μιλάμε, όχι για το fidi. Και επειδή αυτό το μπλογκ νοστάλγησε τα Wendy's, δέχεται με χαρά το κέρασμα μιας μερίδας chili με τυρί.

Tύφλα να ’χει ο Ντέιβιντ Λιντς

Βρίσκομαι στο Gagarin για να παρακολουθήσω το λάιβ των Fun Lovin Criminals παρέα με την Έφη Ανέστη (φίλη μου και beauty editor του Cosmopolitan, η οποία, πώς λέμε λάιβ, ξένη μουσική και ξενύχτι; Ε, καμία σχέση!) Κι ενώ απορώ πώς ήρθε μαζί μου, μου εξηγεί ότι πρέπει να φύγει, γιατί είναι πολύ αργά και έχει και δίδυμα αγόρια 10 μηνών να φροντίσει (όντως), και με παρατάει σύξυλη. Το 'ξερα γμτ μου ότι θα φύγει. Και τώρα τι θα κάνω, σκέφτομαι, μόνη μου εδώ πέρα;

Αρχίζω να αισθάνομαι εκτεθειμένη και μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που αποχωρίστηκα τις παντοφλίτσες μου για να κουβαληθώ εδώ. Ωστόσο, αποφασίζω να βάλω ένα τουβλάκι στην τζένγκα αυτοπεποίθησή μου και να το παίξω άνετη, γι’αυτό κάνω μια βόλτα και πέφτω μούρη με μούρη με… το Μάρκο Φράγκο (όσοι παρακολουθείτε αυτό το μπλογκ θα ξέρετε ήδη ποιος είναι) και κάποιους συντάκτες του. Ένας από αυτούς, παλιός και κρυφός μου πόθος (και να με κρεμάσεις ανάποδα, όνομα δε λέω, ουστ από δω, γκερμανικό γκουρούνι), φοράει κόκκινο τισέρτ που πολύ του πάει και μιλάει με το Μάρκο. Χαρά εγώ, «ποτέ δεν είναι αργά», τον πλησιάζω και τότε εκείνος –που δε με έχει δει- αγκαλιάζει την κοπέλα του. Αμάν πια! Γιατί ποτέ δε με θέλουν εκείνοι που θέλω; Άει στο καλό, τι θέλω και βγαίνω από το σπίτι;

Κι ενώ η απογοήτευση ξεχειλίζει κι από τ' αυτιά μου, κατευθύνομαι μπροστά στη σκηνή, όπου έχουν τοποθετηθεί καθίσματα κινηματογράφου και εκεί τυχαία συναντώ τη φίλη μου Λεσπριτία, ανταλλάσσουμε κάτι μάμπο τζάμπο, δε θυμάμαι (-Γιατρέ, έχω αμνησία -Τι έχεις; -Τι έχω;) και το λάιβ ξεκινά με support ένα σχήμα που αποτελείται από: το Γιάννη Δημητριάδη (δεξιοτέχνης πληκτράς, μέλος των πάλαι ποτέ Oh! My Garden, των Happy Dog Project και σεσιονίστας του Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ) και τον τραγουδιστή των Sharp Ties. Ξαφνικά, μέσα από τις κουρτίνες (βελούδινες, παρακαλώ) ξεπροβάλλει ο Θανάσης Βέγγος και αρχίζει να ραπάρει! Μωρέ μπράβο, σκέφτομαι, πότε πρόλαβε ο άνθρωπος να συνέλθει από το εγκεφαλικό, εύγε, εύγε - και φτιάχνει και πολύ καλές ρίμες. Κοίτα να δεις, αν δεν το 'βλεπα, δε θα το πίστευα!

Μετά βγαίνουν οι Fun Lovin’ Criminals και εγώ ως διά μαγείας μεταφέρομαι στο κρεβάτι μου. Έχει άραγε ζεστό νερό να κάνω ένα ντουσάκι; σκέφτομαι. Σηκώνομαι και φοράω τις παντοφλίτσες μου. Επιτέλους, είμαι σπίτι.

*Αφιερωμένο στο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Not a brain wave by l'esprit de l'escalier:
A dream wave by chili.