Το όνειρο που είδα σήμερα

Οι ψυχολόγοι λένε ότι είναι καλό να διηγούμαστε τα όνειρά μας, γιατί μεταφέροντάς τα σε συνειδητό επίπεδο βοηθάμε την ψυχοθεραπευτική τους λειτουργία να συντελεστεί (άσχετα αν τα κατανοούμε). Να λοιπόν τι είδα σήμερα εγώ.

Κοιμάμαι στο κρεβάτι μου, νύχτα, ύπνος βαρύς και ολίγος μεθυσμένος. Στην άλλη άκρη του κρεβατιού κάποιος γνωστός μου άντρας αλλά δεν ξέρω ποιος ακριβώς (μάλλον μέσα στο όνειρο ήξερα) κοιμάται βαριά στην ίδια κατάσταση ημιμεθυσιού. Μέσα στον ύπνο μου ακούω κάτι πόδια και ομιλίες στην πίσω βεράντα (το σπίτι μου δεν έχει πίσω βεράντα), αλλά δεν ξυπνάω.

Το πρωί στην πίσω βεράντα πάλι πόδια και ομιλίες. Ξυπνάω, βγαίνω. Τη νύχτα έχει γίνει τεράστιος σεισμός και το διαμέρισμά μου έχει πέσει έναν όροφο προς τα κάτω (η υπόλοιπη πολυκατοικία έχει μείνει στη θέση της) και πλέον είναι ισόγειο (χωρίς όμως να έχει γίνει καμιά ζημιά). Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να κοιμόμουν πολύ βαριά, αφού δεν κατάλαβα τίποτα, πάλι καλά όμως που δεν ξύπνησα, γιατί αλλιώς θα κατατρόμαζα.

Παράλληλα, αλλά άσχετα με τη φάση του σεισμού, μέσα στο σπίτι μου δε βρίσκεται πια ο άντρας που κοιμόταν στο κρεβάτι μου, αλλά ο Μάρκος Φράγκος (αρχισυντάκτης του μουσικού περιοδικού Sonik). Eίναι θλιμμένος και λιγομίλητος. Μου λέει ότι έχει να πάει να παίξει κάπου μουσική (δε φαίνεται να έχει και πολλή όρεξη) κι εγώ τον παίρνω και κατεβαίνουμε να βρούμε ταξί. Οι δρόμοι της Ηλιούπολης είναι κάθετοι μεταξύ τους και όχι ακτινωτοί, όπως στην πραγματικότητα. Σταματάω ένα ταξί με μια γυναίκα στη θέση του συνοδηγού και ρωτάω το Μάρκο Φράγκο πού πάει, για να πω στον ταξιτζή. Ο Μάρκος Φράγκος, μπαίνοντας στο πίσω κάθισμα, μου λέει: «Δεν ξέρω». «Δεν ξέρεις;» λέω. «Σε ποιο μαγαζί παίζεις μουσική;» . «Στο Mommy» λέει, αφού έχει κλείσει την πόρτα. «Κολωνάκι» λέω στον ταξιτζή και φεύγει.

Μετά, ενώ δεν ξαναβλέπω το Μάρκο Φράγκο, υποτίθεται ότι υπάρχει μια στιχομυθία που πάει ως εξής: Εγώ: «Μα καλά, τι θα έλεγες στον ταξιτζή αφού δεν ήξερες; Δε σε απασχολούσε;». Αυτός: «Θα του έλεγα στο Mommy και θα με πήγαινε». Και εγώ σκέφτομαι: «Καλά, ο Μάρκος περιμένει να ξέρει o ταξιτζής το Mommy; Ήμαρτον. Τέλος πάντων».

Κατόπιν πάω κι εγώ στο Mommy (που δεν έχει σχέση με το πώς είναι στην πραγματικότητα το μπαρ αυτό του Κολωνακίου), επειδή, λέει, πρόκειται να πιάσω δουλειά ως σερβιτόρα. Το αφεντικό με ρωτάει αν ξέρω να φτιάχνω καφέδες, να φοράω σωστά την ποδιά κτλ. Του λέω: «Ε, ναι, έχω δουλέψει σε καφέ, αλλά τελευταία ήμουν πίσω από την μπάρα, οπότε θα κάνω μια επανάληψη στην καφετιέρα». Δουλεύω, τέλος πάντων, λίγο και η αρχισερβιτόρα μού λέει χαμογελαστή ότι, αφού δεν έχει πολλή δουλειά ακόμα, μπορώ να κάνω την ιστιοπλοΐα μου και να επιστρέψω μετά.

Ανοίγω μια πόρτα, βγαίνω στη θάλασσα. Η ιστιοπλοΐα δεν είναι τόσο ιστιοπλοΐα, όσο φάση με βάρκα και αρκετό κολύμπι. Η δραστηριότητα κορυφώνεται με κάτι σαν άσκηση σωστικών, όπου ένα ξαδερφάκι μου κινδυνεύει στ' αλήθεια μες στο κύμα, αλλά η μαμά του, η θεία μου η Στέλλα (η μικρή φίλη της μαμάς μου που με περνάει 12 χρόνια) δεν το παίρνει χαμπάρι. Εγώ, αφού περνάει ο κίνδυνος, τα παίρνω με την ανευθυνότητα της Στέλλας και πάω να τη χαστουκίσω (κολυμπάμε στο μεταξύ). Όμως το χαστούκι δε μου βγαίνει να κάνει «χλατς», έτσι το ξαναδοκιμάζω και το ξαναδοκιμάζω. Συνεχίζει να μη μου βγαίνει (η Στέλλα κάθεται ήσυχη, σχεδόν βοηθώντας με να τη χαστουκίσω σωστά).

Επιστρέφω στο Mommy και, μετά τη δουλειά, φεύγοντας, περνάω από την άλλη άκρη του μαγαζιού, όπου βρίσκεται ο dj, για να δω πώς είναι ο Μάρκος Φράγκος. Τον βλέπω από μακριά, του κάνω νεύμα «όλα καλά;», μου απαντάει με το δείκτη σηκωμένο προς τα πάνω, καθησυχάζομαι και φεύγω.

Και μετά ξύπνησα, ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Το όνειρο αυτό ήταν από τα πιο με ειρμό που έχω δει.