Στο βάθος του χολ

«Είμαι στην Κοραή, από πού θα περάσεις να με μαζέψεις;»
«Να πούμε... μπροστά στο Τιτάνια;»
«Έγινε».

Έριξα το παγωμένο κινητό στην τσάντα και έκανα «χου χου» στο χέρι μου για να ζεσταθεί. Ψόφος, νύχτα, κι εγώ στους δρόμους από το μεσημέρι. Όμως τώρα έξοδος. Λίγο περπάτημα ακόμα και θα χωνόμουνα σ' ένα ζεστό αυτοκινητάκι που θα με κέρναγε ταινία και εξερεύνηση στα περιβόητα Ster.

Κατηφορίζω, φτάνω στο Τιτάνια και τη στήνω απέξω. Ατμόσφαιρα λουξ, σαν να έχουν ανακαινίσει και το πεζοδρόμιο. Σαν να είμαι στο χολ ενός ζεστού, κατάφωτου σαλονιού, με κρύσταλλα στο σύνθετο και φοντανιέρα στη ροτόντα. Χαζεύω γύρω. Ταξί που παραλαμβάνουν πελάτες του ξενοδοχείου. Βαλίτσες. Ζευγάρια που διαφωνούν μεγαλοφώνως χωρίς να κοιτάζονται. Τρόλεϊ. Ένας κοντός μεσήλικας βγαίνει από το ξενοδοχείο και στέκεται μπάστακας δίπλα μου. Με στραβοκοιτάει σαν να φοράω λοφίο. Μου ξεφεύγει ένα γελάκι. Κοιτάζω ευθεία μπροστά, το εγκαταλειμμένο ισόγειο απέναντι. Κοίτα να δεις. Οι όροφοι από πάνω του μια χαρά, το ΡαδιοΑθήναι κράχτης δίπλα του, κι αυτό ένα χάλασμα με φουσκωμένα ξύλα και βρόμικα τζάμια. Κι ένα τζάμι στο ύψος του στήθους να λείπει. Είμαι στην Πανεπιστημίου και, αν νεκρώσω την περιφερειακή μου όραση, είναι σαν να είμαι στην Αχαρνών. Ποτέ δεν το 'χα προσέξει αυτό το ερείπιο - κοίτα να δεις.

Και τότε, πλησιάζει το ανύπαρκτο τζάμι ένας αδύνατος τύπος. Σηκώνει το ένα πόδι και το καβαλάει. Ανοιγοκλείνω τα μάτια. Πώς; Το άλλο του πόδι κρέμεται απέξω και με τα χέρια του έχει γραπώσει την κάσα. Είναι φανερό ότι πάει να μπει. Δυσκολεύεται και ταλαντώνεται περίεργα, τα σγουρά, μέχρι το σβέρκο μαλλιά του τραντάζονται καθώς γλιστράει για μια στιγμή, αλλά την αμέσως επόμενη πηδάει μέσα κι εξαφανίζεται. Το παράθυρο πάλι μια τετράγωνη μαύρη τρύπα.

Κυρίες με τακούνια, νεαρές με σακάκια, άντρες, φοιτηταριό κατρακυλάνε ξαφνικά από την περιφερειακή μου όραση και συνωστίζονται στην πρόσοψη του κτιρίου. Λες και το είδε αυτό σαν σινιάλο, το αμάξι που περίμενα έρχεται κι απλώνεται στο πρώτο πλάνο της εικόνας μου. Το οπτικό μου πεδίο είναι πλέον σαν πίνακας ζωγραφισμένος πάνω σε άλλον πίνακα.

Πριν ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου, ρίχνω μια προσεκτική ματιά στους ανθρώπους γύρω μου. Είναι φανερό ότι κανείς δεν είδε. Το τρύπιο παράθυρο μου είπε ένα μυστικό. Κλείνω την πόρτα μου και ξεκινάμε για την Αχαρνών.

Footnoose

Μπότες
μπαρέτες
μπαλαρίνες.
Γόβες Sling back
σανδάλια
σαγιονάρες
εσπαντρίγιες.
Loafers και mules, Peep toes
στιλέτο. πασούμια
Peep toes πέδιλα
peep heels πλατφόρμες.
πασούμια Loafers και mules
πέδιλα στιλέτο
πλατφόρμες. γόβες.

Τα είδη είναι περισσότερα από τα ζευγάρια στην ντουλάπα μου.

Και τώρα, καλή Σαρακοστή

(Το κρέντιτ της καλλιτεχνίας στους δύο εικονιζόμενους.)

Πανελλαδικές

Μάθημα: Λ ο γ ι κ ή

Ζ ή τ η μ α
-Πού πας τόσο βιαστική;
-Για δουλειά. Είμαι μια φτωχή κοπέλα που πρέπει να βγάλει το ψωμί της.
-Ανέβα τουλάχιστον στο πεζοδρόμιο, θα σε φάει κανένα αμάξι.
-Έχει πολλά εμπόδια το πεζοδρόμιο, δεν ανεβαίνω ποτέ.

Στον παραπάνω διάλογο αναφέρονται δύο γεγονότα. Ποια η σχέση μεταξύ τους; Ποιον καταλύτη θα χρησιμοποιήσετε προκειμένου να παραχθεί σχέση αιτίας-αποτελέσματος; Επαναδιατυπώστε τα δύο γεγονότα υπό το πρίσμα της νέας σχέσης.

Λ ύ σ η
Το γεγονός α: «είμαι μια φτωχή κοπέλα» αρχικά συνδέεται με παρατακτική σχέση με το γεγονός β: «δεν ανεβαίνω ποτέ στο πεζοδρόμιο». Θέτοντας υπόψη τα δύο γεγονότα στον καταλύτη Διεστραμμένο Μυαλό, παίρνουμε νέα σχέση, που έχει ως εξής: «Είμαι μια φτωχή κοπέλα (=αποτέλεσμα) επειδή έχω κακή σχέση με το πεζοδρόμιο (=αίτιο)».

Τρομοκράτης των blog

Απροσδόκητο τέλος διαγωνισμού.

Τα λουλούδια στις κυρίες από μένα

Χτες που ήταν η μέρα της γυναίκας, ένας συνάδελφος εμφανίστηκε στο γραφείο με μία ανθοδέσμη και έδωσε από ένα τριαντάφυλλο σε καθεμιά μας. Ξέρω ότι αρκετοί και αρκετές από σας στραβομειδιούν μ' αυτό. Σήμερα πάντως το γραφείο έχει μια πολύ χαριτωμένη όψη, με τα πλαστικά μπουκαλάκια από Coca Cola Light και Zαγόρι να ισορροπούν το καθένα με το λουλούδι του πάνω στους υπολογιστές των κοριτσιών.

Αχ, Ευλαμπία

Είδα Fame Story in Concert και δάκρυσα από τη συγκίνηση με την παρουσία του Γιοκαρίνη. Καημό το 'χω ν' ακούσω το Νοσταλγός του ροκ εντ ρολ σε κανένα πάρτι. Όλο Πασχάλη Αρβανιτίδη και Μάικ Ροζάκη. Ποιος dj θα ανακαλύψει την ελληνική 80s δεκαετία;

Τα πρώτα ραντεβού

(Ένα παλιό γραπτό. Αφιέρωση στο χτεσινό, σαββατιάτικο πάρτι.)

Κάτι γυαλίζει δίπλα μου. Είναι ένα κομμάτι ταφτά πράσινου που χρυσίζει καθώς αργοπέφτει στριφογυριστά. Φτιάχνει ένα βουναλάκι στο πάτωμα που σιγά σιγά συρρικνώνεται, με έναν ανεπαίσθητο ήχο σαν να ξεφουσκώνει. Η ουρά από το φόρεμά μου. Παρ’ όλο που το φοράω ακόμα, πέφτει με δική του ταχύτητα, αργή.

Κάθομαι στα μάρμαρα με την πλάτη στον τοίχο και κοιτάζω τον ορίζοντα του δωματίου. Από δω κάτω που αφέθηκα να πέσω είναι ο πιο μακρινός ορίζοντας που μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Δηλαδή, απέναντί μου είναι η τζαμαρία και πίσω απ’ την τζαμαρία το σκοτάδι, κι αυτό είναι το πιο μακριά που μπορώ να κοιτάξω.

Μα γιατί με είπε μελαχρινή; Αφού είμαι ξανθιά. Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να ανεμίσουν τα μαλλιά μου και να δω την αντανάκλασή τους να φτάνει στην τζαμαρία απέναντι, με μια καρφωτή βουτιά στο μαύρο αέρα. Τα έχω πιάσει ψηλά όμως, μοντέρνο σινιόν, και χρειάζεται να τινάξω πολλές φορές το κεφάλι μου, και πέφτουν τσιμπιδάκια δεξιά κι αριστερά στο πάτωμα, μέχρι που μερικές τούφες όντως ανεμίζουν και το κεφάλι μου εντέλει βουίζει.

Όποιος απ’ τους δυο μας είχε τη φαεινή ιδέα να βγούμε, είναι πολύ ηλίθιος. Μόλις το σκέφτομαι αυτό, σαν να χοντραίνω. Η φαρδιά υφασμάτινη ζώνη μου ανεβαίνει ως το στήθος μου και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Η ουρά του πράσινου φορέματος ξετυλίγεται από το ταφταδένιο βουναλάκι και σηκώνεται στον αέρα απειλητικά, με στόχο να κουλουριαστεί γύρω μου και να με σφίξει μέχρι να– Μπα, ψιθυρίζω, δε θα πετύχει το στόχο της, και όντως, δεν τον πετυχαίνει, αλλά κάνει πίσω με ένα φσσσσσσσσ σαν μπαλόνι που το φούσκωσες και σου ξέφυγε πριν το δέσεις, κι εγώ μέσα μου πανηγυρίζω, γιατί θυμάμαι εκείνη τη στιχομυθία:
–Μόλις έβαλα ένα στόχο.
–Αλήθεια; Τι στόχο;
–Έναν απ’ αυτούς τους μαγνητικούς.

Και μου την έσπασε που δεν πλήρωσες και που δε με έφερες σπίτι μου. Στο δεύτερο ραντεβού τι θα έκανες; Θα μου ζητούσες δανεικά και κάτι παραπάνω για βενζίνη; Μου φάνηκε μάλιστα ότι υπολόγιζες πόσα τσιγάρα σού είχα καπνίσει – όχι, εντάξει, αυτό όχι. Αλλά για να καταλάβεις τι εννοώ. Αν δεν είσαι εσύ ο ηλίθιος.

Πόσο θα ήθελα να φτιάξω έναν ομαδικό τάφο και να ρίξω μέσα όλα τα πρώτα ραντεβού, μισοπεθαμένα, να ξεψυχήσουν πνιγμένα απ’ το αφράτο χώμα. Να παρακολουθώ την επιθανάτια αγωνία τους να διαρκεί αιώνες, όπως κι αυτά, και να παίρνει μαζί της διαδοχικά: την αναπάντητη κλήση «είμαι αποκάτω και σε περιμένω», την υπερβολική ποσότητα αρωμάτων που μπερδεύονται μέσα στο αμάξι και γίνονται παραισθησιογόνος οσμή (ίσως εκεί μέσα να επωάζεται η αποτυχία), την προαποφασισμένη παραγγελία του ποτού, τα πάλι και πάλι τσουγκρίσματα στο ύψος των ώμων, τα βλέμματα κατευθείαν στα μάτια, τόσο κατευθείαν, που καίνε κάτι που βρίσκεται πίσω απ’ αυτά και που θα χρειαζόταν.

Τα ηχηρά γέλια, η πλούσια μουσική, οι ερωτήσεις (μαζί με τις απαντήσεις) καθώς και η υπόσχεση για δεύτερο ραντεβού μπορούν να παρακάμψουν το στάδιο της επιθανάτιας αγωνίας και να θανατωθούν ακαριαία.

Δεν αποκλείω την κατασκευή ανάλογων τάφων και για τα αμέσως επόμενα ραντεβού, που φυσικά είναι σε πλεονεκτική θέση, όμως δεν παύουν να αποτελούν εμπόδια στημένα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο στο μοναδικό δρόμο που οδηγεί κάπου ωραιότερα.

Δε σηκώνομαι από τα μάρμαρα να πάω για ύπνο, γιατί το πάτωμα στο σημείο που κάθομαι έχει ζεσταθεί, όπως και ο τοίχος στην πλάτη μου. Επιπλέον, από το κρεβάτι μου με χωρίζουν σωροί από ρούχα που απέρριψα τέσσερις ώρες πριν, σκόρπιες σελίδες εντιτόριαλ μόδας που έχουν ξεκολλήσει απ’ τους τοίχους, το καλώδιο του τηλεφώνου μπλεγμένο στα ροζ αλτηράκια μου. Όλα αυτά –που δεν είναι πως θυμόμουν ότι υπάρχουν, αλλά τα φωτίζει το μακιγιάζ μου, που κρατάει γερά– είναι εμπόδια ελάχιστα λιγότερο αποθαρρυντικά από μια σειρά ραντεβού στημένα σαν δώδεκα πελέκια που περιμένουν μια σαΐτα σταλμένη από καλοτεντωμένο τόξο να περάσει με ευκολία από μέσα τους.

Ούτως ειπείν, δεν το κουνάω από δω ως το πρωί.

Απόκριες ή όχι;

Καρναβαλιστής ή ισλαμιστής; Τι έχει κατά νου; Για πού το 'βαλε;
Δώσε τη δική σου εκδοχή και κέρδισε την κεφίγια της φωτογραφίας.