Τα πρώτα ραντεβού

(Ένα παλιό γραπτό. Αφιέρωση στο χτεσινό, σαββατιάτικο πάρτι.)

Κάτι γυαλίζει δίπλα μου. Είναι ένα κομμάτι ταφτά πράσινου που χρυσίζει καθώς αργοπέφτει στριφογυριστά. Φτιάχνει ένα βουναλάκι στο πάτωμα που σιγά σιγά συρρικνώνεται, με έναν ανεπαίσθητο ήχο σαν να ξεφουσκώνει. Η ουρά από το φόρεμά μου. Παρ’ όλο που το φοράω ακόμα, πέφτει με δική του ταχύτητα, αργή.

Κάθομαι στα μάρμαρα με την πλάτη στον τοίχο και κοιτάζω τον ορίζοντα του δωματίου. Από δω κάτω που αφέθηκα να πέσω είναι ο πιο μακρινός ορίζοντας που μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Δηλαδή, απέναντί μου είναι η τζαμαρία και πίσω απ’ την τζαμαρία το σκοτάδι, κι αυτό είναι το πιο μακριά που μπορώ να κοιτάξω.

Μα γιατί με είπε μελαχρινή; Αφού είμαι ξανθιά. Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να ανεμίσουν τα μαλλιά μου και να δω την αντανάκλασή τους να φτάνει στην τζαμαρία απέναντι, με μια καρφωτή βουτιά στο μαύρο αέρα. Τα έχω πιάσει ψηλά όμως, μοντέρνο σινιόν, και χρειάζεται να τινάξω πολλές φορές το κεφάλι μου, και πέφτουν τσιμπιδάκια δεξιά κι αριστερά στο πάτωμα, μέχρι που μερικές τούφες όντως ανεμίζουν και το κεφάλι μου εντέλει βουίζει.

Όποιος απ’ τους δυο μας είχε τη φαεινή ιδέα να βγούμε, είναι πολύ ηλίθιος. Μόλις το σκέφτομαι αυτό, σαν να χοντραίνω. Η φαρδιά υφασμάτινη ζώνη μου ανεβαίνει ως το στήθος μου και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Η ουρά του πράσινου φορέματος ξετυλίγεται από το ταφταδένιο βουναλάκι και σηκώνεται στον αέρα απειλητικά, με στόχο να κουλουριαστεί γύρω μου και να με σφίξει μέχρι να– Μπα, ψιθυρίζω, δε θα πετύχει το στόχο της, και όντως, δεν τον πετυχαίνει, αλλά κάνει πίσω με ένα φσσσσσσσσ σαν μπαλόνι που το φούσκωσες και σου ξέφυγε πριν το δέσεις, κι εγώ μέσα μου πανηγυρίζω, γιατί θυμάμαι εκείνη τη στιχομυθία:
–Μόλις έβαλα ένα στόχο.
–Αλήθεια; Τι στόχο;
–Έναν απ’ αυτούς τους μαγνητικούς.

Και μου την έσπασε που δεν πλήρωσες και που δε με έφερες σπίτι μου. Στο δεύτερο ραντεβού τι θα έκανες; Θα μου ζητούσες δανεικά και κάτι παραπάνω για βενζίνη; Μου φάνηκε μάλιστα ότι υπολόγιζες πόσα τσιγάρα σού είχα καπνίσει – όχι, εντάξει, αυτό όχι. Αλλά για να καταλάβεις τι εννοώ. Αν δεν είσαι εσύ ο ηλίθιος.

Πόσο θα ήθελα να φτιάξω έναν ομαδικό τάφο και να ρίξω μέσα όλα τα πρώτα ραντεβού, μισοπεθαμένα, να ξεψυχήσουν πνιγμένα απ’ το αφράτο χώμα. Να παρακολουθώ την επιθανάτια αγωνία τους να διαρκεί αιώνες, όπως κι αυτά, και να παίρνει μαζί της διαδοχικά: την αναπάντητη κλήση «είμαι αποκάτω και σε περιμένω», την υπερβολική ποσότητα αρωμάτων που μπερδεύονται μέσα στο αμάξι και γίνονται παραισθησιογόνος οσμή (ίσως εκεί μέσα να επωάζεται η αποτυχία), την προαποφασισμένη παραγγελία του ποτού, τα πάλι και πάλι τσουγκρίσματα στο ύψος των ώμων, τα βλέμματα κατευθείαν στα μάτια, τόσο κατευθείαν, που καίνε κάτι που βρίσκεται πίσω απ’ αυτά και που θα χρειαζόταν.

Τα ηχηρά γέλια, η πλούσια μουσική, οι ερωτήσεις (μαζί με τις απαντήσεις) καθώς και η υπόσχεση για δεύτερο ραντεβού μπορούν να παρακάμψουν το στάδιο της επιθανάτιας αγωνίας και να θανατωθούν ακαριαία.

Δεν αποκλείω την κατασκευή ανάλογων τάφων και για τα αμέσως επόμενα ραντεβού, που φυσικά είναι σε πλεονεκτική θέση, όμως δεν παύουν να αποτελούν εμπόδια στημένα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο στο μοναδικό δρόμο που οδηγεί κάπου ωραιότερα.

Δε σηκώνομαι από τα μάρμαρα να πάω για ύπνο, γιατί το πάτωμα στο σημείο που κάθομαι έχει ζεσταθεί, όπως και ο τοίχος στην πλάτη μου. Επιπλέον, από το κρεβάτι μου με χωρίζουν σωροί από ρούχα που απέρριψα τέσσερις ώρες πριν, σκόρπιες σελίδες εντιτόριαλ μόδας που έχουν ξεκολλήσει απ’ τους τοίχους, το καλώδιο του τηλεφώνου μπλεγμένο στα ροζ αλτηράκια μου. Όλα αυτά –που δεν είναι πως θυμόμουν ότι υπάρχουν, αλλά τα φωτίζει το μακιγιάζ μου, που κρατάει γερά– είναι εμπόδια ελάχιστα λιγότερο αποθαρρυντικά από μια σειρά ραντεβού στημένα σαν δώδεκα πελέκια που περιμένουν μια σαΐτα σταλμένη από καλοτεντωμένο τόξο να περάσει με ευκολία από μέσα τους.

Ούτως ειπείν, δεν το κουνάω από δω ως το πρωί.