Ιθάκης/Θάσου

Πέρασα από τις γειτονιές της Πατησίων ψάχνοντας ένα πάρτι. Είδα τις ατέλειωτες σειρές από σφιχτοπαρκαρισμένα αμάξια, τα μπαρ-κονσομασιόν, το Au Revoir, φως απ' τα υπόγεια. Ιθάκης. Θάσου. Θυμήθηκα που τριγυρίζαμε εδώ, εγώ και η K, γύρω απ' τους τότε αγαπημένους μας, μια άλλη ζωή.

Η Κ ερχόταν να με πάρει με τα πόδια για να πάμε κουγκ φου. Την περίμενα στη γωνία. Στο γυρισμό κοντοστεκόμασταν και κουβεντιάζαμε ιδρωμένες, μέχρι ν΄αρχίσουμε να κρυώνουμε. Ανέβαινα στο σπίτι και είχε ζεστό νερό, έτρωγα το ζεστό φαΐ που είχε μαγειρέψει εκείνος για μένα.

Άλλη φορά περπατούσα με την Κ μέχρι το άλλο σπίτι. Τα αγόρια είχανε ακόμη πρόβα στο διπλανό δωμάτιο. Η Κ παράγγελνε φαγητό, καθόμασταν αντικριστά στον καναπέ με τα πόδια κάτω από το κουβερτάκι και τρώγαμε ακούγοντας το καινούριο κομμάτι μέσ' απ' τον τοίχο. Μετά η πόρτα άνοιγε, οχλαγωγία, «μαέστρο, ο John Medeski τρώει τη σκόνη σου», «κορίτσια, τι κάνει ο σι φου;», «εγώ σας χαιρετώ, διότι με περιμένει η κυρία μου», «Κ, μα τι καλαμπόρτζος είναι ο δικός σου», «Marble, μην αργήσεις πάλι μεθαύριο, ρε μαλάκα».

Το γκρουπ ήταν ένα υβρίδιο που φύτρωνε στην αυλή μας, που το παρακολουθούσαμε όλο αγάπη να μεγαλώνει, το καμαρώναμε και του ρίχναμε πότε πότε και λίγο νεράκι. Και η διπλή φιλία τύλιγε τους τέσσερίς μας σ' ένα δίχτυ ασφάλειας και καλοδεχούμενης αλληλεπίδρασης. Η Πατησίων ήταν μια καμπύλη που τα έκλεινε όλα αυτά μέσα της, έτσι που έγινε ένα μαζί τους στην εξωραϊστική μνήμη μου.

Έπειτα από κείνο το πάρτι στα παλιά λημέρια, βρέθηκα σε μια μίνι τζαζ συναυλία στο Jazz Upstairs - εκεί και η Κ, ω της συγκυρίας. Τότε θυμήθηκα και τα υπόλοιπα. Το διονυσιασμό στα «εφτάρια» και στα «εννιάρια», τα βλέμματα έτσι-θα-σε-παίξω-στο-σπίτι έπειτα από ένα λαμπρό σόλο, το «καλύτερο τουκάκου», το χειροκρότημα μέχρι να πονέσουν οι παλάμες στους έμπειρους καβγάδες πικάπ-σαξοφώνου στο Παράφωνο, το ομαδικό κουβάλημα μετά το λάιβ - και κάτι μ' έπιασε. Ξέρω ότι καλώς η Πατησίων είναι κουλουριασμένη στο παρελθόν. Ωστόσο έκανα τη σκέψη ότι ενδέχεται οι καλές μέρες για μένα και την Κ να βρίσκονται πίσω μας, να ήταν αυτές και απλώς τότε να μην το ξέραμε.

Σ' αυτό σημείο, οι αφομοιωμένες εμπειρίες της Κ (εκεί που εγώ σκοντάφτω ξανά και ξανά στα έπιπλα σαν τυφλό κουτάβι) μου διηγήθηκαν μια διαφορετική ιστορία με το ίδιο θέμα. Μετά η Κ με επέπληξε, επειδή δε χάνω ευκαιρία να φορέσω το στέμμα της βασίλισσας του δραματικού και επειδή προχωράω στο μέλλον με την πλάτη. Ήθελα να την κατηγορήσω για σκληρότητα, να τη ρωτήσω ποιος ο λόγος να γειώνει πάντα τις πτήσεις μου στο παρελθόν. Δεν είπα τίποτα. Απλώς άκουσα όλα όσα το πρακτικό της πνεύμα είχε να μου πει.

Στο σπίτι, κάτω από τα παγωμένα σκεπάσματα, έτριβα τα πόδια μου για να ζεσταθούν και τα σκεφτόμουν πάλι όλα. Είχε δίκιο η Κ - άχρηστη παρελθοντολαγνεία. Ρουφούσα τώρα τα ψύχραιμα λόγια της όπως ρουφάει ο πονεμένος το Depon αναβράζον.

Έπειτα σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο, πήρα το πιστολάκι για τα μαλλιά, γύρισα στο κρεβάτι, το έβαλα στην πρίζα και χώθηκα μαζί του κάτω από το πάπλωμα. Συνταγή κατά του κρύου μοναχικού κορμιού διά στόματος Κ. Πρακτικό πνεύμα. Πώς μπορούσα να αμφισβητώ τη χρησιμότητά του;