ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Βινιέτα: Τα 'χω πάρει / τα μηνύματά σου όλα τα 'χω πάρει / μα να ξέρεις / τα 'χω βάλει σε μια κούτα στο πατάρι.

Τίτλος: SMS: Ένα απαραίτητο εργαλείο για τον πλατωνικό έρωτα

Lead: Σας αρέσει να αγαπάτε εκ του μακρόθεν; Είστε αισθηματίας του φανταστικού; Είστε ο λεγόμενος «υποσχεσάκιας»; Αν ναι, τότε η υπηρεσία SMS σάς ταιριάζει γάντι, σχεδόν έχει φτιαχτεί για σας - απορούμε δηλαδή πώς είναι δυνατόν να μην έχετε ακόμα κινητό.

Από την Καμμένη Στο Γιαούρτι

Το SMS είναι το ραβασάκι του σήμερα. Το δουλεύουν απαξάπαντες οι ερωτευμένοι. Ωστόσο, ο ιδανικός (και συχνότερος) χρήστης του είναι ο από άποψη πλατωνικά ερωτευμένος. Δηλαδή εσείς.

Τα SMS σάς δίνουν τη δυνατότητα να στέλνετε κείμενα-κύματα αγάπης στο αντικείμενο του πόθου σας χωρίς να χρειάζεται να το αγγίξετε και να λερωθείτε, να σας χαλάσει το ζελέ ή να ερεθιστείτε σεξουαλικά και να μπείτε στην απευκταία, περίπλοκη διαδικασία του σεξ. Τα SMS σάς επιτρέπουν να αφήνετε το χείμαρρο συναισθημάτων σας να ξεχυθεί, χωρίς να υπάρχει η περίπτωση να σκάσει σε φράγμα, να λιμνάσει ή ακόμα (θεός φυλάξοι) να κάνει γκελ στην κοίτη του ποταμού και να σας έρθει πίσω δριμύτερος. Τα SMS σάς εξασφαλίζουν πολύτιμο χρόνο, αφού μπορείτε να κάνετε τις αγαπημένες σας οργιώδεις δηλώσεις ενώ ταυτόχρονα μιλάτε με τον ξάδερφό σας στο MSN, χέζετε ή χαζεύετε μονάχος σας τσόντες στο Filmnet.

Τα SMS σάς προστατεύουν. Ξέρετε τι κινδύνους εγκυμονεί η φυσική επαφή με το «μωράκι σας» τη σήμερον ημέρα; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι, αν σας συναντάει, θα μπορεί να σας κοιτάζει στα μάτια; Σας έχει περάσει από το μυαλό ότι ενδεχομένως να σας λέει «σ' αγαπώ» κατάμουτρα; Ουαί! Πώς θα τα βγάζατε πέρα με τέτοιο παραλογισμό; Πώς θα αντέχατε τέτοιο ξεβόλεμα; Πώς θα μπορούσατε να χειριστείτε μια κατάσταση όπου συνυπάρχουν δύο απολύτως ασύμβατα πράγματα, ο έρωτας και το σεξ; (Μόνος ένας παρανοϊκός θα πίστευε ότι μπορεί να υπάρξει σεξ έξω από το πλαίσιο του περίφημου mindless sex - το οποίο, ας μην ξεχνάμε, συντηρεί με τρόπο μοναδικό το μύθο σας.)

Η υπηρεσία SMS σάς δίνει το προνόμιο να είστε γενναιόδωροι στις δηλώσεις και τσιγκούνηδες στις χειρονομίες - ένας συνδυασμός που περιγράφει τον έρωτα το σωστό, τον πρόστυχο (αστειευόμαστε φυσικά, γιατί ένας πλατωνικός έρωτας μόνο πρόστυχος δεν είναι: είναι αγνός και καθαρός, όπως και το ανέγγιχτο από τα βρομόχερά σας αμόρε σας). Μιλάμε για τον έρωτα το σύγχρονο, του 21ου αιώνα, χωρίς αλληλεπίδραση και μαλακίες (η αλληλεπίδραση είναι για το Ίντερνετ).

Αν θέλετε, λοιπόν, να ζήσετε τον έρωτά σας μόνοι, χωρίς κανέναν στο κεφάλι σας, πάρτε κινητό το συντομότερο κι αρχίστε να στέλνετε παθιασμένα SMS. Κι αφήστε τις αγκαλιές κατά μέρος: κάποιος άλλος θα βρεθεί να τις δωρίσει στη μοναδική σας αγάπη, κάποιος αντάξιός της (απ' το στόμα σας το πήρα).


Μότο: Το SMS ακυρώνει το ρητό «verba volant, scripta manent». Γιατί, ναι μεν είναι γραπτό, αλλά συμπεριφέρεται σαν προφορικό: μένει για λίγο στη μνήμη (των εξερχομένων) και μετά πετάει μακριά (όταν κάνετε εκκαθάριση).

Κάτι μας είπες

Ο Γκούγκλης είναι φίλος μου. Και θέλει να με προστατέψει. Γι' αυτό, βάζοντας το μπλογκ μου κάτω από τις συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά, μου έστειλε ένα μήνυμα. Τον ευχαριστώ που μπήκε στον κόπο να με πληροφορήσει ότι...


Νιώθω ήδη καλύτερα: τουλάχιστον εγώ δεν έχω πάρει τόση σαβούρα ώστε να πληκτρολογώ το πρόβλημά μου στο google για να βρω λύση και συμπαράσταση.

Κυριακές - yk

(Ιδού το σχόλιο που έσβησα αμέσως πριν, παίζοντας με το εικονίδιο-σκουπιδοτενεκέ. Πρώτη φορά - θα μάθω):
Να κάτι στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι άνθρωποι: «η Κυριακή είναι η πιο καταθλιπτική μέρα». Εμένα, πάλι, είναι η αγαπημένη μου.
Ξυπνάω όταν χορτάσω ύπνο, όχι όταν χτυπήσει το άθλιο πλαστικό ξυπνητήρι μου. Μπορώ να μείνω στο κρεβάτι όσο θέλω, χαζεύοντας απ’ το παράθυρο τα σύννεφα να προσπερνάνε το ένα το άλλο και τα δέντρα (κυρίως ευκάλυπτοι) να τινάζονται από τον αέρα. Οι ήχοι από αυτοκίνητα που γκαζώνουν και κορνάρουν είναι σποραδικοί, κι έτσι τα τιτιβίσματα από τα πουλιά πάνω στους ευκάλυπτους (ενδεχομένως και από το καναρίνι του γείτονα) ακούγονται πεντακάθαρα. Έχω επίσης το χρόνο να αφουγκραστώ μακρινά γαβγίσματα και παιδικές φωνές από το κυκλοφοριακό πάρκο του αποκάτω δρόμου. Το υπνοδωμάτιό μου παύει να είναι το μπουντρούμι με το υστερικό ξυπνητήρι στη ρύθμιση snooze και μετατρέπεται σε αίθουσα THX.
Αλλά κι αν αποφασίσω να σηκωθώ, μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα: να αγοράσω εφημερίδες και να πάω για καφέ στη θάλασσα, να επισκεφθώ την έκθεση στο Μπενάκη που έχω τσεκάρει στο Αθηνόραμα, να μαγειρέψω και να καλέσω τους φίλους μου για φαγητό. Μπορώ ακόμα και να δουλέψω – επειδή θα το θέλω εγώ, κι όχι επειδή υποχρεούμαι από κάποια σύμβαση εργασίας που έχω υπογράψει.
Η Κυριακή για μένα είναι συνυφασμένη με την απεριόριστη δυνατότητα επιλογών, με την έλλειψη προγράμματος. Υποθέτω λοιπόν ότι δε θα μου άρεσε ούτε εμένα, αν προτιμούσα τη δουλειά από την τεμπελιά, το καθορισμένο από το απροσδόκητο, την τάξη από την αταξία. Δε θα μου άρεσε, αν δεν μου ήταν τόσο οικεία η νωχέλεια που διαπερνά όλες τις ώρες της. Ακόμα, μαντεύω ότι δε θα μου άρεσε αν δεν είχα τη συνήθεια να προχωρώ στο μέλλον κοιτώντας το παρελθόν: Το βράδυ της Κυριακής δε σκέφτομαι ποτέ την επερχόμενη Δευτέρα, αλλά όλα τα πράγματα που έκανα από τη στιγμή που ξύπνησα μέχρι τώρα που έπεσε ο ήλιος.

Λίστες

(Δε βάζω αρίθμηση τύπου τοπ 5 και τέτοια, επειδή είμαι κάθετα αντίθετη με τη λογική της λίστας. Στην πραγματικότητα αυτά δεν είναι λίστες, είναι σημειώσεις, αλλά τα λέω λίστες γιατί αυτό το μπλογκ είναι men friendly.)

Πράγματα που με κάνουν γλυκιά και ρευστή σαν μαρμελάδα:

- Το να στήνω κάποιον ένα μισάωρο μες στο κρύο και να μου λέει καλημέρα χαμογελαστός όταν φτάνω.
- Το να με ρωτάνε με μεγάλη σοβαρότητα τη γνώμη μου για κάτι χρηστικό και ασήμαντο – όπως π.χ. αν είναι καλύτερα τα κεραμικά ή τα πορσελάνινα πιάτα.
- Το να θυμούνται με ακρίβεια μια λεπτομέρεια από κάτι που έχω εξομολογηθεί προ αμνημονεύτων.
- Το να μου χαρίζουν λουλουδάκι κλεμμένο από κήπο.
- Το να μου προσφέρουν τήλιο ή τσάι βουνού σε σπίτι, αντί για καφέ ή τσάι Lipton.
- Το να με αποκαλούν «Εβιτάκι μου».

Πράγματα που τρέμω μη μου συμβούν και ντροπιαστώ:

- Το να γίνει σεισμός και να με πλακώσει το κτίριο τη στιγμή που κάθομαι στη λεκάνη της τουαλέτας κι έτσι, όταν βρουν το πτώμα μου να έχω κατεβασμένο το βρακί.
- Το να πεθάνω μόνη μου στο σπίτι μου τη στιγμή που αυνανίζομαι κι έτσι, όταν βρουν το πτώμα μου κτλ. κτλ.
- Το να ανοίξει κάποιος ένα δώρο που του έχω πάει και αυτό στο μεταξύ να έχει σπάσει. Ή να έχω ξεχάσει να διαγράψω την τιμή.
- Το να μου φέρει κάποιος για δώρο ένα λικέρ που δεν το αγόρασε αλλά το είχε στο μπαρ του σπιτιού του για κάτι χρόνια και δεν είδε ότι έχει κάνει κατακάθι και είναι για πέταμα.
- Το να ρωτήσω τον Α τι κάνει ο Β, ξεχνώντας στιγμιαία ότι ο Β έχει πεθάνει, αν και έχω πάει και στην κηδεία, που λέει ο λόγος.

Δελφινάριο

Φορούσαμε τις νιτσεράδες μας και τριμάραμε την τζένοα κάτω απ' το ψιλόβροχο. Έκανα μπόλικο τιμόνι κοιτάζοντας ψηλά το windex – η κουκούλα μου έπεφτε στα μάτια μου. Πέρασα δίπλα από μια βάρκα με τέντα και τέσσερις γέρους ψαράδες από κάτω της. (Πόσο θα σου άρεσε! Θα τους πλεύριζες και θα τους έπιανες κουβέντα, μες στη μέση του Σαρωνικού. Θα μας κερνούσανε τσίρο και παξιμάδι και μετά εσύ θα ήθελες να μείνεις μαζί τους να ψαρέψεις. Εγώ θα πήγαινα όρτσα μέχρι τη Σαλαμίνα με τα tell tails αλφάδι και θα γύριζα να σε πάρω νυχτερινή πλεύση). Μετά πήγα στην πλώρη: το καλύτερο σημείο. Σκίζεις τα νερά εσύ, όχι το ιστιοπλοϊκό.

Τότε είδαμε και τα δελφίνια. Δυο δυο, παχιά παχιά, να βουτάνε, γκλουπ, στο νερό και μετά να περνάνε κάτω από την καρίνα μας. Πόσο χάρηκα! Είχα χρόνια να δω δελφίνια από τόσο κοντά. Θυμήθηκα το δημοτικό σχολείο και το Χρυσό Τετράδιο, το τετράδιο όπου αντιγράφαμε και φυλάγαμε τα καλύτερά μας ποιήματα, αφού σηκωνόμασταν όρθιοι στο θρανίο και τα διαβάζαμε σε όλη την τάξη την έκτη ώρα κάθε Παρασκευής. Στο Χρυσό Τετράδιο είχε γραφτεί ένα ποίημα για το δελφίνι που είχε γράψει ο Δημήτρης Κωστάλας (aka Νεροψωμάς, επειδή μούλιαζε το ψωμί του κολατσιού του στη βρύση της αυλής πριν το φάει) : Το ποίημα (ή ποίμα) έλεγε:

Δελφίνι είδα ένα πρωί
που ' τανε μες την τρικυμία
και σκέφτηκα πόσο πολύ
χρήσιμο είν' στην κοινωνία.

Η μισή μου φάτσα έκθαμβη από το παράδειγμα ευγενικής αγάπης που έβλεπα μπροστά μου η άλλη μισή δακρυσμένη από τα γέλια στην ανάμνηση του ποιήματος-δελφινάριου. Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να γίνει ένα ποστ με ψωμί (μουλιασμένο, μουχλιασμένο, γαλέτα, οτιδήποτε), αλλά θέλω οπωσδήποτε, και απλώς και μόνο, να πω το προφανές: Τα υψηλά αισθήματα και το γελοίο πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να συνδεθούν μεταξύ τους και μακάρι η σούμα να ήταν πάντα τόσο αμιγής και δυναμωτική.

Νεκρή φύση με προσφορά

Θα μπορούσε να είναι και η ιδανική μετακόμιση. Το στρατιωτικό σου παλτό, οι πολυθρόνες που βρήκαμε στο δρόμο, το σαλονάκι της γιαγιάς μου που σου προκαλεί κατάθλιψη, το βαλιτσάκι σου με τα σαδομαζό εργαλεία, το γλυπτό που προορίζω για το παρτέρι με τους κρόκους και τα πλαστικά λουλούδια που είχε η μάνα σου στο παλιό παιδικό σου δωμάτιο.

Οέο;

(Σε όσους έλειψε ο Γιάννης Βούρος και το «Εσύ αποφασίζεις»).

Είναι κάποιος που έχει χάσει την μπάλα. Καλύτερα: Η μπάλα του βρίσκεται σε άλλο γήπεδο. Καλύτερα: Παίζει ποδόσφαιρο σε γήπεδο μπάσκετ.

Εδώ και λίγο καιρό έχει φάει κόκκινη κάρτα, αλλά δεν το 'χει καταλάβει ακριβώς, αν και κάτι νιώθει να του φταίει. Συνεχίζει να τρέχει πάνω κάτω και σκέφτεται: «Δεν τη βρίσκω πια μ' αυτό το παιχνίδι, γμτ». Χωρίς την μπάλα, είναι φυσικό να μη διασκεδάζει όσο θα περίμενε.

Κάποια στιγμή, τον πλησιάζει κάποιος και του δίνει μια μπάλα ποδοσφαίρου δείχνοντας το γήπεδο πίσω από τη λοφοπλαγιά και κοιτώντας τον με νόημα. Ο φίλος μας του λέει με ενθουσιασμό: «Τι υπέροχος τύπος που είσαι, ουάου, σούπερ ιδέα, πού το ήξερες, σ' αγαπώ», ενώ ταυτόχρονα κοιτάζει να μην πατήσει έξω από τη γραμμή του γηπέδου στο οποίο παίζει τα τελευταία αμέτρητα χρόνια.

Τι πιστεύεις ότι θα κάνει ο φίλος μας στη συνέχεια;

Θα συνειδητοποιήσει ότι για να γίνει πολύτιμος παίκτης πρέπει να μπει στο σωστό παιχνίδι; Θα τολμήσει να πατήσει έξω απ' τη γραμμή και να μπει σ' ένα άγνωστο γήπεδο; Θα σκεφτεί ότι αυτός που του έδωσε την μπάλα τον περιμένει στη μεγάλη περιοχή για να του δώσει πάσα για εύστοχο σουτ; Θα εμπιστευτεί τον εαυτό του και τη δυνατότητα να τον αποθεώσει ο κόσμος της καινούριας κερκίδας;

Ή

Θα τρομοκρατηθεί και θα παραλύσει μόλις συνειδητοποιήσει την προοπτική; Θα μείνει να κοιτάζει τον τύπο με την μπάλα ποδοσφαίρου και την μπάλα itself χωρίς να ξέρει τι να τους κάνει; Θα κάνει υποθέσεις και όνειρα για τον αγώνα στο γήπεδο της λοφοπλαγιάς παραμένοντας στο γνώριμο γήπεδο; Θα συνεχίσει να απολαμβάνει τις επευφημίες του κόσμου για το αστείο θέαμα που προσφέρει;

Καλύτερα: Θα τη βρει εντέλει την μπάλα;

Όποιος αντέχει, στο τέλος φεύγει καμαρωτός

«Αυτόματος τηλεφωνητής», Μενέλαος Καραμαγγιώλης, Τρίτο Πρόγραμμα, μετά τις 2:00 π.μ.

Όταν δε σε πιάνει ύπνος, όταν τα τηλέφωνα και τα MSN είναι σιωπηλά και θέλεις να συνδεθείς με τον κόσμο χωρίς να πονέσεις.

Άλλες παυσίπονες εκπομπές: της Ελένης Μαθιουδάκη 8.00-10.00 και του Μανόλη Οικονόμου 12.00-2.00, και οι δύο στον Εν Λευκώ.

Ποια ζώδια, βρε Άση μου;

Αυτές τις μέρες ασχολούμαι με την επιμέλεια της ελληνικής μετάφρασης ενός βιβλίου σχετικά με τα αρχέτυπα προσωπικότητας και συμπεριφοράς που συνιστούν οι αρχαίοι θεοί. Προσοχή: όχι οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου. Σε αυτή την παγίδα ήμουν κι εγώ πεσμένη από τότε που (αμυδρά) θυμάμαι τα όσα ο Γιουνγκ είχε πει για τους αρχαίους θεούς «που συγκροτούν το ψυχολογικό μας υπόβαθρο» ως «μέρος του συλλογικού ασυνειδήτου». Και, κατά καιρούς, επιχειρώντας προχείρως να αντιστοιχίσω άντρες π.χ. με τον εκρηκτικό και υπερδραστήριο Άρη ή το νοικοκυρεμένο και αρμονικό Απόλλωνα, εντόπιζα κάτι περιπτώσεις που δεν κολλούσανε πουθενά, που ξεφεύγανε από παντού.

Ήρθε σήμερα λοιπόν η μέρα που κατάλαβα ότι αυτοί οι «πουθενά» και «από παντού» δεν ήταν όντα χτυπημένα από την κατάθλιψη του καπιταλισμού, δεν ήταν ανθρώπινα απομεινάρια μιας αποσπασματικής εποχής και δεν ήταν τίποτα πολυσχιδείς προσωπικότητες με ίση ποσότητα σοφίας και στενοκεφαλοσύνης και από τους έξι Ολύμπιους. Όχι. Ήταν ενσαρκώσεις δύο άλλων θεών, ολίγoν στην απέξω: του Πλούτωνα και του Διόνυσου.

Παραθέτω το εκλαϊκευμένο ρεζουμέ αυτών των δύο αουτσάιντερ:

Νούμερο ένα, Πλούτωνας: «Ο θεός των νεκρών, ο άρχοντας του κάτω κόσμου. Γνωστός και ως αφέντης του πλούτου, αφού στον κάτω κόσμο υπήρχε πλούσια σοδειά και πολύτιμα μέταλλα. Οι άντρες στους οποίους κυριαρχεί ο Άδης είναι συνήθως απαισιόδοξοι και μνησίκακοι. Εάν είστε με έναν τέτοιο άντρα, μη σας κάνει εντύπωση αν δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα στη ζωή του. Ο Πλούτωνας δυσαρεστήθηκε όταν έγινε άρχοντας του κάτω κόσμου, ενώ τα αδέρφια του, Δίας και Ποσειδώνας, είχαν τον ελεγχο του ουρανού και της θάλασσας, αντίστοιχα. Σαν αντικοινωνικοί που είναι, οι άντρες του τύπου του Άδη νιώθουν πιο άνετα όταν βρίσκονται μόνοι στο σπίτι. Είναι συμφιλιωμένοι με τα σκοτεινά τους συναισθήματα και δεν τα αποβάλλουν εύκολα. Ωστόσο, ο πλούσιος εσωτερικός του κόσμος κάνει τη συντροφιά τους ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα».

Νούμερο δύο, Διόνυσος: «Ο θεός του κρασιού, του κεφιού και της γονιμότητας. Οι άντρες στους οποίους κυριαρχεί ο Διόνυσος, για έναν ανεξήγητο λόγο, τραβούν τις γυναίκες σαν μαγνήτης. Διαθέτουν έμπνευση, διαίσθηση και φαντασία. Είναι ικανοί να φέρουν αναστάτωση και παραλογισμό ή να έχουν βίαιες εξάρσεις. Η σχέση με έναν τέτοιον άντρα μπορεί να είναι διασκεδαστική και να σας απαλλάξει από οποιουδήποτε είδους αναστολές που πιθανόν έχετε. Ωστόσο, αν τον ερωτευτείτε, αυτό θα γίνει σφόδρα, γεγονός που καθιστά τον ενδεχόμενο χωρισμό πολύ πιο οδυνηρό. Αυτού του τύπου οι άντρες φέρνουν μία αίσθηση ελευθερίας, που ενδέχεται να είναι ευχάριστη αλλά και τρομακτική συνάμα. Γι' αυτό, αν δεν αντέχετε την ξαφνική εγκατάλειψη της τάξης στη ζωή σας, μια τέτοια σχέση θα μπορούσε να είναι από δυσάρεστη έως ολέθρια».

Τα έφερε λοιπόν η ζωή ώστε σήμερα, 8/11/05, εγώ να ξεμπερδέψω με τις κατηγορίες. Τώρα έχουν μπει όλοι στα κουτάκια τους. Όχι ότι αυτό με διευκολύνει στο να κλείσω τα καπάκια, βέβαια. My middle name is Πανδώρα, you know...

Ιθάκης/Θάσου

Πέρασα από τις γειτονιές της Πατησίων ψάχνοντας ένα πάρτι. Είδα τις ατέλειωτες σειρές από σφιχτοπαρκαρισμένα αμάξια, τα μπαρ-κονσομασιόν, το Au Revoir, φως απ' τα υπόγεια. Ιθάκης. Θάσου. Θυμήθηκα που τριγυρίζαμε εδώ, εγώ και η K, γύρω απ' τους τότε αγαπημένους μας, μια άλλη ζωή.

Η Κ ερχόταν να με πάρει με τα πόδια για να πάμε κουγκ φου. Την περίμενα στη γωνία. Στο γυρισμό κοντοστεκόμασταν και κουβεντιάζαμε ιδρωμένες, μέχρι ν΄αρχίσουμε να κρυώνουμε. Ανέβαινα στο σπίτι και είχε ζεστό νερό, έτρωγα το ζεστό φαΐ που είχε μαγειρέψει εκείνος για μένα.

Άλλη φορά περπατούσα με την Κ μέχρι το άλλο σπίτι. Τα αγόρια είχανε ακόμη πρόβα στο διπλανό δωμάτιο. Η Κ παράγγελνε φαγητό, καθόμασταν αντικριστά στον καναπέ με τα πόδια κάτω από το κουβερτάκι και τρώγαμε ακούγοντας το καινούριο κομμάτι μέσ' απ' τον τοίχο. Μετά η πόρτα άνοιγε, οχλαγωγία, «μαέστρο, ο John Medeski τρώει τη σκόνη σου», «κορίτσια, τι κάνει ο σι φου;», «εγώ σας χαιρετώ, διότι με περιμένει η κυρία μου», «Κ, μα τι καλαμπόρτζος είναι ο δικός σου», «Marble, μην αργήσεις πάλι μεθαύριο, ρε μαλάκα».

Το γκρουπ ήταν ένα υβρίδιο που φύτρωνε στην αυλή μας, που το παρακολουθούσαμε όλο αγάπη να μεγαλώνει, το καμαρώναμε και του ρίχναμε πότε πότε και λίγο νεράκι. Και η διπλή φιλία τύλιγε τους τέσσερίς μας σ' ένα δίχτυ ασφάλειας και καλοδεχούμενης αλληλεπίδρασης. Η Πατησίων ήταν μια καμπύλη που τα έκλεινε όλα αυτά μέσα της, έτσι που έγινε ένα μαζί τους στην εξωραϊστική μνήμη μου.

Έπειτα από κείνο το πάρτι στα παλιά λημέρια, βρέθηκα σε μια μίνι τζαζ συναυλία στο Jazz Upstairs - εκεί και η Κ, ω της συγκυρίας. Τότε θυμήθηκα και τα υπόλοιπα. Το διονυσιασμό στα «εφτάρια» και στα «εννιάρια», τα βλέμματα έτσι-θα-σε-παίξω-στο-σπίτι έπειτα από ένα λαμπρό σόλο, το «καλύτερο τουκάκου», το χειροκρότημα μέχρι να πονέσουν οι παλάμες στους έμπειρους καβγάδες πικάπ-σαξοφώνου στο Παράφωνο, το ομαδικό κουβάλημα μετά το λάιβ - και κάτι μ' έπιασε. Ξέρω ότι καλώς η Πατησίων είναι κουλουριασμένη στο παρελθόν. Ωστόσο έκανα τη σκέψη ότι ενδέχεται οι καλές μέρες για μένα και την Κ να βρίσκονται πίσω μας, να ήταν αυτές και απλώς τότε να μην το ξέραμε.

Σ' αυτό σημείο, οι αφομοιωμένες εμπειρίες της Κ (εκεί που εγώ σκοντάφτω ξανά και ξανά στα έπιπλα σαν τυφλό κουτάβι) μου διηγήθηκαν μια διαφορετική ιστορία με το ίδιο θέμα. Μετά η Κ με επέπληξε, επειδή δε χάνω ευκαιρία να φορέσω το στέμμα της βασίλισσας του δραματικού και επειδή προχωράω στο μέλλον με την πλάτη. Ήθελα να την κατηγορήσω για σκληρότητα, να τη ρωτήσω ποιος ο λόγος να γειώνει πάντα τις πτήσεις μου στο παρελθόν. Δεν είπα τίποτα. Απλώς άκουσα όλα όσα το πρακτικό της πνεύμα είχε να μου πει.

Στο σπίτι, κάτω από τα παγωμένα σκεπάσματα, έτριβα τα πόδια μου για να ζεσταθούν και τα σκεφτόμουν πάλι όλα. Είχε δίκιο η Κ - άχρηστη παρελθοντολαγνεία. Ρουφούσα τώρα τα ψύχραιμα λόγια της όπως ρουφάει ο πονεμένος το Depon αναβράζον.

Έπειτα σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο, πήρα το πιστολάκι για τα μαλλιά, γύρισα στο κρεβάτι, το έβαλα στην πρίζα και χώθηκα μαζί του κάτω από το πάπλωμα. Συνταγή κατά του κρύου μοναχικού κορμιού διά στόματος Κ. Πρακτικό πνεύμα. Πώς μπορούσα να αμφισβητώ τη χρησιμότητά του;