Κυριακές - yk

(Ιδού το σχόλιο που έσβησα αμέσως πριν, παίζοντας με το εικονίδιο-σκουπιδοτενεκέ. Πρώτη φορά - θα μάθω):
Να κάτι στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι άνθρωποι: «η Κυριακή είναι η πιο καταθλιπτική μέρα». Εμένα, πάλι, είναι η αγαπημένη μου.
Ξυπνάω όταν χορτάσω ύπνο, όχι όταν χτυπήσει το άθλιο πλαστικό ξυπνητήρι μου. Μπορώ να μείνω στο κρεβάτι όσο θέλω, χαζεύοντας απ’ το παράθυρο τα σύννεφα να προσπερνάνε το ένα το άλλο και τα δέντρα (κυρίως ευκάλυπτοι) να τινάζονται από τον αέρα. Οι ήχοι από αυτοκίνητα που γκαζώνουν και κορνάρουν είναι σποραδικοί, κι έτσι τα τιτιβίσματα από τα πουλιά πάνω στους ευκάλυπτους (ενδεχομένως και από το καναρίνι του γείτονα) ακούγονται πεντακάθαρα. Έχω επίσης το χρόνο να αφουγκραστώ μακρινά γαβγίσματα και παιδικές φωνές από το κυκλοφοριακό πάρκο του αποκάτω δρόμου. Το υπνοδωμάτιό μου παύει να είναι το μπουντρούμι με το υστερικό ξυπνητήρι στη ρύθμιση snooze και μετατρέπεται σε αίθουσα THX.
Αλλά κι αν αποφασίσω να σηκωθώ, μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα: να αγοράσω εφημερίδες και να πάω για καφέ στη θάλασσα, να επισκεφθώ την έκθεση στο Μπενάκη που έχω τσεκάρει στο Αθηνόραμα, να μαγειρέψω και να καλέσω τους φίλους μου για φαγητό. Μπορώ ακόμα και να δουλέψω – επειδή θα το θέλω εγώ, κι όχι επειδή υποχρεούμαι από κάποια σύμβαση εργασίας που έχω υπογράψει.
Η Κυριακή για μένα είναι συνυφασμένη με την απεριόριστη δυνατότητα επιλογών, με την έλλειψη προγράμματος. Υποθέτω λοιπόν ότι δε θα μου άρεσε ούτε εμένα, αν προτιμούσα τη δουλειά από την τεμπελιά, το καθορισμένο από το απροσδόκητο, την τάξη από την αταξία. Δε θα μου άρεσε, αν δεν μου ήταν τόσο οικεία η νωχέλεια που διαπερνά όλες τις ώρες της. Ακόμα, μαντεύω ότι δε θα μου άρεσε αν δεν είχα τη συνήθεια να προχωρώ στο μέλλον κοιτώντας το παρελθόν: Το βράδυ της Κυριακής δε σκέφτομαι ποτέ την επερχόμενη Δευτέρα, αλλά όλα τα πράγματα που έκανα από τη στιγμή που ξύπνησα μέχρι τώρα που έπεσε ο ήλιος.