Τη μέρα (νύχτα ήταν) που πέθανα

«Λυπάμαι, Φιλ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω».

Η Γκρέις είχε παραμείνει όμορφη και κομψή όπως παλιά, μόνο που τώρα ντυνόταν πιο ακριβά κι είχε αποκτήσει μανία με τα καινούρια κινητά τηλέφωνα. Ήθελε να 'χει πάντα το τελευταίο στέιτ οφ δι αρτ μοντέλο. Το άλλο χούι που είχε αποκτήσει ήταν το κόλλημα με την υγιεινή διατροφή, την ολιστική ιατρική και τη γιόγκα. Έλεγχε πλήρως τον εαυτό της, το μυαλό της, τα αισθήματά της και τις κινήσεις της, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις παλιές της, πιο χύμα συνήθειες.

«Ειλικρινά, δε το πιστεύω, Φιλ. Πώς ήρθες μετά από τόσα χρόνια από τη Νέα Υόρκη στο Πόρτλαντ για να μου κάνεις ερωτική εξομολόγηση, αφήνοντας τη γυναίκα σου και τα τρία παιδιά σου, λέγοντάς τους, όπως και στους υπαλλήλους σου, ότι πας στο Χονγκ Κονγκ για δουλειές; Ή με δουλεύεις χοντρά ή είσαι τελείως τρελός. Το ότι φιληθήκαμε μια φορά στο γυμνάσιο κι ότι έβαλες το χέρι σου για λίγο μέσα απ’ το εσώρουχό μου δε λέει τίποτα, Φιλ. Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις. Τζίζους, ανμπιλίβαμπολ».

Το μπλε Νόβα του ’75 με την άσπρη μουσαμένια σκεπή έτρεχε με εβδομήντα μίλια την ώρα μες στη βροχή. Στο πίσω κάθισμα ένα άδειο μπουκάλι Σάουθερν Κόμφορτ μέσα σε μια καφετιά χαρτοσακούλα, στο κάθισμα του συνοδηγού ένα μισοάδειο (ή μισογεμάτο) Τζακ Ντάνιελς. Στο μπροστινό ντουλαπάκι ένα μισογεμάτο (για το Φιλ μισοάδειο) σακουλάκι με μαριχουάνα. Στην τσέπη του πουκαμίσου του Φιλ δυο πακέτα χαρτί για στρίψιμο. Το ραδιόφωνο έπαιζε τις τελευταίες ξενέρωτες κάντρι επιτυχίες, διακοπτόμενες από τη φωνή ενός γελοίου, ευτυχισμένου τύπου που μίλαγε επί παντός επιστητού, από τον αυριανό καιρό μέχρι το γκραντ όπενινγκ του νέου πολυκαταστήματος στο Σέιλεμ την Κυριακή.

«Εντάξει, Φιλ. Ας υποθέσουμε ότι σε πιστεύω. Πραγματικά, ήσουν πάντα καλός τύπος. Λίγο ξενέρωτος, αν θες την αλήθεια, μια που εμένα μ' άρεσαν οι πιο δυναμικοί άντρες, αλλά βασικά εντάξει τύπος. Τώρα τι θες; Τι πραγματικά μου ζητάς; Είσαι σοβαρός; Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι είμαστε σε δύο εντελώς διαφορετικές φάσεις ζωής. Και, οκέι, ας πούμε, το θεωρώ πολύ πιθανόν να σου 'χει μείνει ένα απωθημένο με μένα. Να το σκεφτώ. Επειδή εσένα σ' εμπιστεύομαι, θα μπορούσα να το σκεφτώ να κάνουμε σεξ μήπως σου φύγει αυτό το απωθημένο. Αλλά εσύ μου ζητάς κάτι άλλο, Φιλ. Το καταλαβαίνεις; Δε γίνεται. Λυπάμαι, Φιλ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω».

Η μουσαμένια οροφή είχε τρυπήσει και η βροχή έπεφτε μέσα στ’ αμάξι και πάνω στη μύτη του Φιλ. Ο Φιλ προσπαθούσε να πιάσει κάνα σταθμό της προκοπής. Για καλή του τύχη, πέτυχε τον εναλλακτικό σταθμό του πανεπιστημίου. «Και τώρα, αγαπητοί φίλοι, ας ακούσουμε κάτι απ' τα παλιά. Απ' το 1969. Οι Colosseum, μέσα απ’ το άλμπουμ Valentyne Suite». Ο Φιλ άναψε το τσιγάρο με τη μαριχουάνα που είχε φτιάξει μόλις άφησε την Γκρέις έξω απ’ το σπίτι της και ήπιε άλλη μια γουλιά από το Τζακ. Ο Τζον Χάισμαν και οι Colosseum τραγούδαγαν: «When the night wind cries / Οn the bloodred feathers / Containers groan / As they come together / And the loaded roadsigns / They point to never / Don’t let it sleep. Don’t let it fall asleep».

Ο Φιλ είχε φτιαχτεί κανονικά. Καταλάβαινε πάντως ότι έπρεπε να ξαποστάσει κάπου. Είχε προσέξει δυο πινακίδες για το πανδοχείο Θρι Σίξερς, κι όταν είδε και την τρίτη, που τον οδηγούσε δεξιά μέσα σ’ ένα χωματόδρομο, έστριψε για κει. Αισθανόταν κουρέλι. Το όλο ταξίδι του κι ό,τι κι αν επιζητούσε απ' αυτό ήταν μια πλήρης αποτυχία. Η Γκρέις δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ' τα γυναικεία κλισέ κι όλες τις γαμημένες θηλυκές ταξινομήσεις. Ο σύζυγος, ο εραστής, ο άνθρωπος για τα θελήματα, το κορόιδο, ο αιθεροβάμων, ο μάτσο, ο σωστός, ο πρόστυχος. Όσο για τις σχέσεις; Αυτές κι αν είναι απολύτως ταξινομημένες στο γυναικείο μυαλό. Ή θέλεις οικογένεια, κύριε, ή απλά τσιλιμπουρδίζεις.

Το Νόβα τρανταζόταν τρέχοντας πάνω στο χωματόδρομο. Η νύχτα ήταν θεοσκότεινη χωρίς φεγγάρι. Δεξιά κι αριστερά υπήρχε πυκνό πευκοδάσος. Η βροχή έπεφτε τώρα πιο ορμητική. Ο Φιλ, μέσα στη ζάλη του, προσπαθούσε να καταλάβει τι του συνέβαινε. Καταλάβαινε ότι η Γκρέις, στην τελική, είχε τα χίλια δίκια. Όμως κι αυτός δε δικαιούνταν μια γαμημένη αγκαλιά; Τόσο παράλογο ήταν; Τόσο γαμώ τα εναλλακτικά έθιμα ήταν αυτό; Μια αγκαλιά. «Μήπως είμαι αφόρητα μαλάκας τελικά; Μήπως έχω πάθει καμιά γαμημένη γεροντική άνοια; Τόσο πολύ κοστίζει μια αγκαλιά; Ναι, σίγουρα, οι υπάλληλοί μου, αν ξέρανε τι ήθελα, θα λέγανε ότι είμαι γκέι».

Τώρα το Νόβα πήγαινε του σκοτωμού μέσα στη νύχτα, τη βροχή και το χωματόδρομο. Ο Φιλ κάπνιζε, έπινε και έβριζε την τύχη του. Το ότι «δε δικαιούνταν» να τα βάζει με την τύχη του, όντας μέσα στους τοπ φάιβ χάντρεντ του Φόρτσιουν Μάγκαζιν, του την έδινε ακόμη περισσότερο. Στο ραδιόφωνο έπαιζαν τώρα οι Animals και το Don’t let me be misunderstood. Αναμενόμενο ήταν ότι ο Φιλ, ο οποίος το τελευταίο πεντάλεπτο οδηγούσε με κλειστά τα μάτια, δεν πήρε την τελευταία πολύ κλειστή στροφή πριν το Θρι Σίξερς σωστά και άρχισε να ξεφεύγει και να κατρακυλάει σε έναν απ' τους γκρεμούς της οροσειράς Κασκέιντ. Ο Έρικ Μπάρντον ίσως πρώτη φορά ακουγότανε τόσο δυνατά μέσα σ' ένα Νόβα που ήταν στον αέρα κι έπεφτε στον γκρεμό. «I’m just a soul whose intentions are good / So please don’t let me be misunderstood».

Ακούστηκαν ίσως και δέκα δυνατοί κρότοι -κι ένας τελικός ολικός- από λαμαρίνες που έπεφταν με ορμή πάνω στα βραχώδη εδάφη καθώς το Νόβα χτυπούσε στα διάφορα επίπεδα των Κασκέιντ. Προσγειώθηκε ανάποδα με τις ρόδες να γυρίζουν, ο Έρικ Μπάρντον ακόμη τραγουδούσε κι εγώ, ο Φιλ, είχα εκσφενδονιστεί έξω απ' το αμάξι, πάνω σ’ έναν κορμό δέντρου. Καταλάβαινα τι είχε συμβεί, αλλά και τι επρόκειτο να συμβεί. Μούδιασμα σ' όλο το σώμα, οι αισθήσεις μου μ' εγκατέλειπαν, τα μάτια μου κλειστά. Παραδόξως, αισθανόμουν μια αγκαλιά. Ίσως όχι αυτή που ποθούσα, αλλά πάντως μια αγκαλιά. Είχα κοκαλώσει. Δεν μπορούσα να κινηθώ, να κάνω τίποτα. Λίγο πριν χάσω οριστικά τις αισθήσεις μου, άκουγα τα λόγια της Γκρέις, καθώς, παράλληλα, περιεργαζόταν το καινούριο κινητό της. «Λυπάμαι, Φιλ, δεν μπορώ να σε βοηθήσω». Τότε ήταν που το αίμα έτρεξε απ' το στόμα μου.


Not a brain wave by l' esprit de l' escalier:
A message by chill-the-blood-to-warm-the-soul.