Στα σκουπίδια

Περπατάω στο μετρό, ανάμεσα σε ανθρώπους που αχνίζουν από τη ζέστη. Βάζω το βιβλίο μου στην τσάντα μου: είναι σπαστικό να διαβάζεις και να πέφτουν σταγόνες ιδρώτα στις σελίδες. Πάω και κολλάω την πλάτη μου σ' ένα μαρμάρινο τοίχο για λίγη δροσιά. Τζάμπα το εξώπλατο μπουζάκι: και τα μάρμαρα ζεστά είναι. Αναμένω λοιπόν σε στάση προσοχής τον επόμενο συρμό και το μάτι μου πέφτει πάλι στη διαφημιστική αφίσα απέναντι.

Φλασμπάκ δέκα χρόνια πριν και βάλε. Εγώ να κατεβαίνω με τα πόδια από το τότε σπίτι μου στο δικό του. Ραντεβού για ταινία, αλλά δεν είναι έτοιμος ακόμα. Ανέβα πάνω. Προλαβαίνουμε καμιά άλλη προβολή; Στο Δαναό τι παίζει; Σκατά, πάλι το χάσαμε το σινεμά. Μιλάμε, χαζεύουμε, κάνουμε πνεύμα. Πίνουμε ουίσκι Canadian club, απ' αυτά που βουτάω όταν δουλεύω promo girl. Η ώρα περνάει. Ανοίγουμε τηλεόραση. Καθόμαστε στο πάτωμα. Βάζουμε και οι δύο τα μαύρα μας γυαλιά. Κανάλι 5. Τα παιδιά της νύχτας. Καλεσμένος πάλι ο Λάσκος. Άλλη μια νύχτα που προοριζόταν για movies και Folie θα περάσει συντροφιά με αριστουργηματική ψυχανάλυση του κώλου. Κανένα πρόβλημα.

Στην αφίσα «Tα παιδιά της νύχτας - they 're back» ο Κώστας Μυλωνάς, δέκα χρόνια μετά και βάλε, είναι περισσότερο εμφανίσιμος, όπως γίνεται σχεδόν πάντα με τους άντρες, κι η Ελεάννα Παγουρά λιγότερο εντυπωσιακή, όπως γίνεται σχεδόν πάντα με τις γυναίκες. Ωστόσο, η γοητευτική βλακεία που αποπνέουν είναι ίδια κι απαράλλαχτη, και γι' αυτό με οδηγεί κατευθείαν, εδώ και τόσες μέρες που τρακάρω το διαφημιστικό τους, στη σκηνή-πάτερν του παρελθόντος, με τα μαύρα γυαλιά και τα υστερικά μεταμεσονύκτια γέλια. Κι από κει σε τόσες άλλες σκηνές εκείνης της παλιάς, καλής, χαμένης φιλίας. Που μου λείπει εντελώς.

Ανυπομονώ να κατεβάσουν πια αυτό το διαφημιστικό απ' τα ταμπλό του μετρό - πάνε τόσες μέρες που ξανάρχισε η εκπομπή. Διαφορετικά φοβάμαι πως μια νύχτα θα γυρίσω στο σπίτι μου, θα βάλω μαύρα γυαλιά κι ένα ουίσκι και θ' ανοίξω τo Extra 3. Με απρόβλεπτες συνέπειες.