Το κοινό της Επιδαύρου...

...αποτελείται από:

Τους γείτονες. Είναι οι κάτοικοι των γύρω δήμων, που πάνε σε μια θεατρική παράσταση με τη φυσικότητα που θα πήγαιναν σε μια ψαροταβέρνα. Αλλάζουν στο πάρκινγκ του θεάτρου μετά το μπάνιο στη θάλασσα, τινάζουν την άμμο από τα πέδιλα έξω απ' το αμάξι, παίρνουν τα παιδιά απ' το χέρι κι ανηφορίζουν κρατώντας τα μαξιλαράκια τους. Τους θεατρόφιλους και διανοούμενους που κατεβαίνουν από την Αθήνα. Είναι ενημερωμένοι πλήρως για τη διανομή και τους συντελεστές της παράστασης. Έχουν παρακολουθήσει την πορεία του σκηνοθέτη. Έχουν άποψη για τη μετάφραση του αρχαίου κειμένου που έχει επιλεγεί. Τους φοιτητές. Του Θεατρολογικού ή άλλων σχολών και τμημάτων, συνδυάζουν το θέατρο με Σ-Κ εκδρομή. Κατεβαίνουν κατά ομάδες, παρέα με άλλες νεανίζουσες δυνάμεις. Αγοράζουν το πρόγραμμα της παράστασης. Τους ταξιδιώτες που επισκέπτονται για πρώτη φορά την Επίδαυρο. Κάθονται στη πέτρα τους με δέος. Μερικές φορές δακρύζουν την ώρα που πέφτει ησυχία κι ακούγονται μόνο οι γρύλλοι και τα τζιτζίκια, την ώρα που οι μανδύες του χορού σέρνονται αργά προς την ορχήστρα μες στο σούρουπο. Τους ξένους. Βρέθηκαν σε κοντινό ελληνικό έδαφος και εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να δουν από κοντά το διάσημο αρχαίο θέατρο. Δεν καταλαβαίνουν ελληνικά και απάνια γνωρίζουν την υπόθεση του δράματος. Παρακολουθούν την παράσταση ακούνητοι. Τους κοσμικούς. Φοράνε καλοσιδερωμένα ρούχα, ακριβά κοσμήματα και έντονα αρώματα. Κάθονται στο διάζωμα με τα μαξιλαράκια και χαιρετάνε με χαμόγελα τους διπλανούς τους. Μετά την παράσταση πηγαίνουν στα καμαρίνια για να συγχαρούν τους ηθοποιούς.

Αυτή η σύνθεση είναι που φτιάχνει το καλύτερο, το πιο πλήρες κοινό που που μπορεί να χαρεί μια παράσταση και που οδήγησε στο αυθόρμητο χειροκρότημα μετά τον άψογο μονόλογο του Άγγελου-Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στις Βάκχες του Εθνικού.

Τις ως επί το πλείστον θετικότατες κριτικές για την παράσταση (καθημερινή, αθηνόραμα, τα νέα) αντισταθμίζω λέγοντας ότι: α) ο Πενθέας-Ιερώνυμος Καλετσάνος πόρρω απείχε από το να βγάλει την ύβρι που οδήγησε στην οργή του Διόνυσου, β) ο Sine qua non χορός μπορεί να χόρευε ωραία, αλλά όταν μιλούσε ήταν λες και διάβαζε οτοκιού χωρίς πρόβα, γ) χρήσιμη η τέχνη του χορού και οι (εκπληκτικοί) φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί της Γιαννάτου για την απόδοση της μανίας και της έκστασης, αλλά τι να τα κάνεις αυτά άμα δε σε βάζουν πρώτα σε μουντ διονυσιασμού οι ερμηνείες, δ) το λευκό χρώμα της σκηνής δεν κόλλησε με τη μέθη και την παραφορά, που απαιτεί φλογερά κόκκινα - δεν έχουμε να κάνουμε με ψυχασθένεια εδωπέρα, ε) (σημαντικό ελαφρυντικό:) οι Βάκχες είναι από τα πιο δύσκολα στο να φτάσουν στο σημερινό κοινό δράματα, δεδομένου ότι η έννοια του διονυσιασμού είναι ξένη σε μας σήμερα (πόσο μάλλον που δεν υπάρχουν πια τα ρέιβ πάρτι στα Οινόφυτα).