25.1.06

Σ' αγαπώ και όταν χιονίζει

Στο σταθμό μετρό Χαλάνδρι δεν υπάρχει κανείς πουθενά, παρά μόνο εγώ, που κατεβαίνω τις κυλιόμενες και βλέπω με ανοιχτό το στόμα τις νιφάδες του χιονιού να σχηματίζουν δίνες πάνω από το κεφάλι μου δύο επίπεδα πιο κάτω απ' τις ψηλές μπουκαπόρτες της εισόδου. Οι νιφάδες με ακολουθούν μέσα στις στοές σαν σμάρι φιλικές μέλισσες. Τα αλουμίνια τριγύρω βροντάνε από τον άνεμο που φυσάει πολύ ψηλά από δω και το τούνελ πίσω από την πινακίδα «ΜΗΝ ΕΙΣΕΡΧΕΣΤΕ» γίνεται τόσο φαρδύ και απεριποίητο και όμορφο, και στάζει νερό σχηματίζοντας λιμνούλες κάτω από τις ράγες, που θέλω να εισέλθω και να τρυπώσω στις πόρτες ασφαλείας, που θα με βγάλουν στο μυστικό μπουντρούμι όπου συνεδριάζει ο Σύλλογος Μονόφθαλμων Πειρατών Εκδιωχθέντων από τις Θάλασσες του Μεσαίωνα και μετά σε ένα μαγικό σημείο στο Τουρκολίμανο όπου μυρίζει ψητό λουκάνικο και έχει καπνούς. Δέκα λεπτά θαυμάζω και αφουγκράζομαι τον υπέροχο κόσμο της στοάς ολομόναχη, και ρουφάω την αίσθηση του σύμπαντος ολομόναχη, γιατί δεν έχει έρθει κανένας επιβάτης, όπως προσευχήθηκα να γίνει. Το τρένο κατρακυλάει σαν τον τουνελόδρακο του Ευγένιου Τριβιζά, είναι ένα θηρίο που αγαπάω όταν με τρομάζει, αλλά δε με κάνει να βαριέμαι όταν μπαίνει στην πλατφόρμα και γίνεται ένα ευγενές μέσο μαζικής μεταφοράς.

Έξω από το σπίτι μου ο ταξιτζής περιμένει μάταια να μπω με ασφάλεια στην πολυκατοικία. Είναι τόσο υπέροχα όλα, λευκά και δαντελωτά! Το χιόνι ζωγράφισε με ροκοκό πινελιές το πάρκινγκ με τις αγριοτριανταφυλλιές απ' όπου έκλεβα την άνοιξη τριαντάφυλλα, τις νερατζιές, τους σοφούς ευκάλυπτους της πλατείας Ερωτευμένων. Τους σκουπιδοτενεκέδες, το ταλαίπωρο παπί του γείτονα με τη σκισμένη σέλα, το STOP που γέρνει προς την υπήνεμη πλευρά του. Μπάλωσε και τις λακκούβες. Τα μάτια μου ουρλιάζουν από χαρά. Ο ταξιτζής κύλησε μακριά, αργά κι αθόρυβα. Μασάω λίγο χιόνι, όπως συνηθίζεται, πριν μπω στο σπίτι.

Ανοίγω τις μπαλκονόπορτες και φέρνω ένα ένα τα λουλούδια μέσα. Τους δύο φίκους, που πέρσι κάηκαν ολοσχερώς και έσκασαν τρεις μήνες μετά, όταν έψαχνα κάποιον να με βοηθήσει να τους κουβαλήσω στα σκουπίδια. Θέλω να τους δείξω ότι έμαθα από το πάθημά τους. Μετά φέρνω μέσα τη λεβάντα και μετά το φυτό με τα σκληρά, γεμάτα νερό φύλλα και τα κόκκινα λουλούδια. Πέρσι το είχα τυλίξει με διάφανη μεμβράνη για να κάνω θερμοκήπιο, αλλά δεν τα κατάφερα. Στα ζεστά όλες οι πρασινάδες. Τώρα μπορώ ήσυχα να κλείσω τα τζάμια και να χαζεύω όλη την πόλη όλη τη νύχτα, και να ανακατεύω τα ξύλα στο τζάκι, όπως έχω μάθει από μικρή, τότε που, όταν χιόνιζε, ο μπαμπάς μάς πήγαινε στο Αίπος για χιονοπόλεμο, κουβαλούσε χιόνι στο περβάζι για χιονάνθρωπο και ξύλα με το μεγάλο κοφίνι για να μάθουμε να τα στοιβάζουμε σωστά και να προσέχουμε τη φωτιά στον καταυλισμό μη σβήσει. Όλη τη νύχτα, μέχρι να ξημερώσει, θα βλέπουμε όλοι μαζί τις νιφάδες -επιτρέπεται να μην κοιμηθούμε, αύριο δεν έχει σχολείο-, θα μαντεύουμε πού μπορεί να είναι το φεγγάρι, θα λέμε ιστορίες, κάποιος θα κάνει μια ζημιά, κάποιον θα τον πάρει ο ύπνος, κάποιος θα έχει κατακκόκινα μάγουλα, κάποιος θα βαζοβγάζει σιντί, κάποιος θα γκρινιάξει που τον κόβει η ετικέτα της πιτζάμας, κάποιος θα κατουρηθεί πάνω του, κάποιος θα ζεστάνει το γάλα, κάποιος θα χάσει τη μύτη-καρότο του, κάποιος θα την αντικαταστήσει με ένα φωσφοριζέ μαρκαδόρο, όλοι θα είμαστε αληθινοί και θα αναγνωρίζουμε την ομορφιά που υπάρχει άφθονη τριγύρω και μέσα μας.

Δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που θα τα κάνουμε όλα αυτά μαζί, αλλά θα σε συναντήσω και θα δεις ότι σ' αγαπώ πολύ και από πάντα.

19 comments:

Oneiros said...

Απλά υπέροχο...

Anonymous said...

Και το λευκό σού πηγαίνει πολύ.
Καλό ξημέρωμα :)

Chaca-Khan said...

Τέλειο

Anonymous said...

Είναι χειμώνας, χιονίζει κι όμως είναι τόσο ζεστά...

beep beep said...

Τι ωραιο ποστ!Δεν ξερεις ποιοσ ειναι αυτος ο καποιος αλλα θα τον συναντησεις.Και θα βλεπετε μαζι τη φωτια και θα φτιαξετε χιονανθρωπο και θα μενετε ξυπνιοι ολη νυχτα και θα χαζευετε τις φλογες. ζεστη καρδια.ζεστο αιμα.

CD said...

ax!!tha plantaksw!!einai polu romantiko!ola afta...

eryx-t said...

Α, υπέροχος μονόλογος! Θα μπορούσε να γίνει κλασικός.
Φαντάζομαι το έργο να είναι τρίπρακτο και με αυτόν να κλείνει η πρώτη πράξη.
Με τρώει η περιέργεια για τις επόμενες δύο. Μια και κάνει κρύο δεν κάθεσαι να τις γράψεις;

mindstripper said...

Μπορούμε να ψηφίσουμε;...
Συμφωνώ με τον Eryx!

Rainman said...

Η τελευταία πρόταση μου θυμίζει Bjork: I miss u, but I haven't met you yet. So special, but it hasn't happened yet...

;-)

ilias n. said...

rainman, αυτό συμβαίνει μάλλον επειδή τελευταία η Αθήνα θυμίζει Ισλανδία :p

l'esprit de l'escalier said...

Παιδιά, θενκς.
Rainman, βραβείο: βρίσκεις πάντα τη σωστή μουσική αναφορά. Είσαι τζίνιους στον τομέα σου. :)
Κι εσύ noheathen είσαι τζίνιους στο δικό σου τομέα (πνεύμα.)

xryc agripnia said...

Toσες φορες το διαβασα αυτο το ποστ και το μονο που μπορω να πω ειναι ενα Αχ...

helion said...

τα επόμενα χιόνια να σε βρουν με έναν αξιαγάπητο. και καλό ξεκίνημα.

nanakos said...

Και να σου πω και κάτι; είχα ξεχάσει πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το μπλόγκ! Δεν θα το ξανακάνω :Ρ

mariospi said...

Όμορφο! Συνέχισε!

Φοινικιστής said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

(στην κυρία Ρωρερκάρ)

Του γέλιου σου θα πάρω τη μαγεία
και τις σαπφείρινες ανταύγειες των ματιών και σ'ενός κάμπου χιονισμένου την ευδία θα πάω κατω από το φως των αστεριών

και κει ολόκληρη από χιόνι θα σε πλάσω κάθε κρυφή σου ξέρω γλύκα κι εμορφιά.
Κι όλη τη νύχτα αυτήν εγώ θα σε χορτάσω Κι όλη τη νύχτα εγώ θα σ! έχω συντροφιά.
Κρατώντας μάτι σου και χαμογέλιο όλην θα σ' έχω μες σε κείνο το κορμί: τη γλύκα, τη σπιρτάδα σου, τσ τέλειο περπάτημα που θεία το πάει ορμή.
…Και θα σε λιώσει το πρωινό τ' αστέρι.
Κι ο χώρος πριν που έπιανες, κενός.
Και πια κανένας δε θα σ' έχει ταίρι
και πλέον δε θα είσαι κανενός.


Γιώργης Χολιαστός

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.