Αρραβώνας σε κώμα

Τις προάλλες, ένας νέος άνω των τριάντα, ακόμα φιλόδοξος, με ποπ καλλιτεχνικές ανησυχίες, λάτρης της χορευτικής κουλτούρας, με υψηλή θέση εργασίας και αμειβόμενος πάρα πολύ καλά, μου ανακοίνωσε ότι αρραβωνιάστηκε την κοπέλα με την οποία τα είχε, ξέρω γω, δύο, τρία χρόνια. Eπειδή τα γουστάρω κάτι τέτοια, αρραβώνες, γάμους, βαφτίσια και λοιπές παραδοσιακές κοινωνικές εκδηλώσεις, τον ρώτησα ενθουσιασμένη πού και πώς διαδραματίστηκε το ευτυχές συμβάν. Ήθελα λεπτομέρειες για να βιώσω λιγάκι από την μπανάλ αλλά πάντα ευπρόσδεκτη ευτυχία των όρκων αγάπης. Και μου τις έδωσε.

Την πήγε, λέει, ταξίδι στην τάδε χώρα και έκλεισε τραπέζι στο καλύτερο εστιατόριο της πρωτεύουσας, τάχα μου για μια απλή χλίδα. Προσωπικά τσέκαρε τα πιάτα, συννενοήθηκε με το σεφ για το γλυκό και έβαλε στο πνεύμα ένα ακόμα ζευγάρι πολύ στενών φίλων, οι οποίοι θα αποτελούσαν το κοινό που κρατάει τα αναμμένα στικς-αστεράκια, ή κάτι τέτοιο. Όλα εξακολουθούσαν να μαγειρεύονται εν αγνοία της κοπέλας. Η πρόταση έγινε την καθορισμένη στιγμή, όταν ο dj του μαγαζιού, κατόπιν εντολής του large νέου, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι. Εν μέσω κεριών και λουλουδιών, εμφανίστηκε, λέει, και το ακριβό δαχτυλίδι, μέσα από ένα κοχύλι.

Το χαμόγελο πάγωσε στο στόμα μου και φοβήθηκα μην προδωθεί το ξενέρωμά μου από τον τρόμο o οποίος παρεισέφρησε στη λαχτάρα του βλέμματός μου. Επί ματαίω περίμενα να μου διηγηθεί τη στιγμή που, π.χ., ένας κλαρινιτζής ανέβηκε πάνω στο κρυστάλλινο σερβίτσιο και όλοι στο μαγαζί άρχισαν να κορυβαντιούν ή, ξέρω γω, ο νέος πήρε την κοπέλα απ' το χέρι αφήνοντας σύξυλους τους φίλους και πήγανε για βραδινό μπάνιο, όπου το δαχτυλίδι χάθηκε για πάντα. Αλλά όχι. Η κυριλέ βραδιά ολοκληρώθηκε ατσαλάκωτη και χωρίς καμία ανατροπή - ευτυχώς δε μου διηγήθηκε και λεπτομέρειες για το σεξ που -φαντάζομαι- ακολούθησε, γιατί ίσως και να μελαγχολούσα για όλη την υπόλοιπη μέρα.

Είμαι τύπος ρομαντικός, που ονειρεύεται να ζήσει στην εξοχή με πολλά παιδιά και να μαγειρεύει καθημερινά ό,τι επιθυμήσει ο προστατευτικός σύζυγος. Είμαι οπαδός της nostalgie de la boue και προσθέτω κορδέλες και δαντέλες στα φορέματα της γιαγιάς μου για να πάω στο γραφείο. Επίσης, μου αρέσουν τα ακριβά κοσμήματα και οι γενναιόδωρες χλίδες. Όμως, θέλω να υπάρχει μέσα σ' όλα αυτά κάτι, μια λεπτομέρεια, έστω, που να είναι ο μίτος ο οποίος θα συνδέει την ονειρεμένη ιστορία με τη στραμπουληγμένη εποχή του 21ου αιώνα. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, αναποδιασμένη και ηδονικά σκληρή. Ποτέ δε θα γυρίσω περιφρονητικά τη μούρη μου σε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι. Αλλά το "I do" μου θα έχει ουσία και σημασία μόνο αν, μέσα από το σεβαστό τυπικό, με μια ξαφνική έκρηξη, πεταχτεί όλη η αγωνία, η ρευστότητα και ο γρίφος της σημερινής αγάπης, στην οποία ακόμα πιστεύουμε με λύσσα.