Ορατόριο*
* Σόλο: Antony, Χορωδία: Bloggers, Ορχήστρα: Ήχοι καταιγίδας
Για άλλη μια φορά η Κυριακή, η καλύτερη μέρα της εβδομάδας, μού δείχνει το μεγαλείο της. Το ζεστό νερό της βροχής μουσκεύει τις κουρτίνες, που κάνουν βουτιές στον ουρανό σαν ιπτάμενα νυφικά σε ταινία του Κουστουρίτσα. Άνεμος πανταχόθεν. Ένα ποτήρι πέφτει και τσακίζεται στα μάρμαρα, τα γυαλιά φωτίζονται από μια αστραπή. Όταν πια έρχεται το μπουμπουνητό, το δωμάτιο είναι και πάλι βυθισμένο στο αραιό σκοτάδι του απογεύματος.
Είναι ιδανική ώρα και στιγμή για σεξ, από το είδος που δεν το βρομίζουν αισθήματα και συναισθηματισμοί, το είδος που περιφρονεί τη διαδικασία της σκέψης. Το μεταφυσικό είδος. Το καλύτερο είδος. Υπόκρουση: «You stand above me / Promising death / I lie alone on my side / Bled slippers at my side / While eternity cycles wildly inside me». Μαζί με τη μελωδία.
Το πιο ωραίο μου post είναι comment στο ιστολόγιο του yk και είναι για την ημέρα Κυριακή. Δεν το αντιγράφω εδώ, γιατί μ' αρέσει να ανήκει εκεί όπου γεννήθηκε· βάζω όμως ένα link για να το διαβάσεις και να ευχηθείς στο blog μου, που έγινε μισού έτους, «πάντα τέτοια».
10 comments:
Υπέροχη αυτή η περιγραφή στην πρώτη παράγραφο.
"...βυθισμένο στο αραιό σκοτάδι του απογεύματος" ! (θαυμαστικό του θαυμασμού)
Η δεύτερη παράγραφος... ενδιαφέρον ακούγεται αυτό "Το μεταφυσικό είδος." ! (θαυμαστικό της απορίας)
(κάνω ένα εκτεταμένο search and compare τώρα στο παρελθόν μου αλλά τα αποτελέσματα είναι ασαφή)
Εύχομαι εξάμηνα αμέτρητα! (θαυμαστικό ευχετήριο)
Cher esprit,
mes meilleurs voeux pour votre blog!
:-)
Πάντα τέτοια, να τα χιλιάσεις τα post σου, Λεσπριτία. Όντως πολύ ωραίο το σχόλιο για τις Κυριακές στον yk (το θυμάμαι, methinks), αλλά και το παραπάνω post (και το επόμενο) μιά χαρά είναι.
Mιλ μερσί, παιδιά, για τις όμορφες ευχές. Εύχομαι μακροημέρευση και στα δικά σας μπλογκ. :)
Όσο για το μεταφυσικό είδος, eryx-t, εννοώ αυτό στο οποίο ο παρτενέρ δεν παίζει ρόλο ως προσωπικότητα και που στη διάρκειά του έρχεσαι σε επαφή με τη αιτία και τη διάψευση της ύπαρξης.
Σε φώτισα, ε;
Σαφώς! (με αραιό σκοτάδι βέβαια)
Ο προβληματισμός μου όμως δεν είναι επί του ορισμού αλλά επί του εντοπισμού. Όχι το αν νοείται (όπως οι Κ.Σ. στα πειράματα), αλλά το αν επιτυγχάνεται.
Αναρωτιώμουν λοιπόν κατω από ποιές συνθήκες είναι δυνατόν να εξαφανίζεται όχι η προσωπικότητα, αλλά η επίδρασή της.
Και δυο εκδοχές μόνο μπόρεσα ως τώρα να εντοπίσω:
1) συνθήκες ιεροτελεστίας (ή έστω ενός κάποιου πολύ συγκεκριμένου κατεστημένου τυπικού). Τότε αν ανοίξει κανείς τα μάτια του αντιμετωπίζει την αναζήτηση της αιτίας και την αντίστοιχη διάψευση.
2) κατάσταση στην οποία οι παρτενέρ γνωρίζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε οι προσωπικότητες αλλήλων να είναι ήδη βαθιά βιωμένες. Τότε αν πάλι ανοίξει κανείς τα μάτια του αντιμετωπίζει το σκοτάδι που πάλι απλώνεται γύρω.
Με αυτό το σκεπτικό βέβαια το πιο "μεταφυσικό" είδος σεξ είναι αυτό της Mantis religiosa.
Εκείνο που δεν είμαι καθόλου σίγουρος είναι ότι αυτό είναι το καλύτερο είδος.
Το αν η περίπτωση mantis religiosa (ή επίσης μαύρη χήρα) είναι το καλύτερο είδος εξαρτάται από τη σεξουαλική σου διατροφή. Μπορεί π.χ. να θες να φαγωθείς, όπως στη ιστορία με τον κανίβαλο του Ρότενμπουργκ, οπότε το απολαμβάνεις μια χαρά (εδώ βέβαια το φάγωμα υποκατέστησε το σεξ). Δεν μιλάω εκ πείρας, βέβαια...
Τώρα, το να μη "βλέπεις" την προσωπικότητα του σεξουαλικού παρτενέρ το πετυχαίνεις/παθαίνεις και όταν απλώς δεν έχεις το παραμικρό ενδιαφέρον γι' αυτήν. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο άθλιο όσο ακούγεται, ε;
"Διαστροφή" εννοούσα - αν και το "διατροφή" κολλάει στη συγκεκριμένη περίπτωση...
Αυτός ο δαίμων του πληκτρολογίου έχει απίθανο χιούμορ καμμια φορά.
Πάντως εγώ δεν ήθελα να επεκταθώ στο χώρο των διαστροφών.
Αυτό που λες επί του προκειμένου στην κυριολεξία του ακούγεται όντως άσχημο.
Νομίζω όμως ότι στην πραγματικότητα μιλάς για μια κατάσταση όπου όχι αδιαφορείς αλλά έχεις αποφασίσει ότι δε σου αρέσει αυτός ο παρτενέρ για περαιτέρω επαφές. Και η αίσθηση ότι κάπου εδώ πρέπει να τελειώνουμε, σίγουρα είναι αίσθηση ματαίωσης.
Υπάρχει βέβαια άλλη μια περίπτωση (η ιδεατή ίσως) όπου η προσωπικότητα του παρτεναίρ δεν παίζει ρόλο: να είναι φανταστικό πρόσωπο.
Η να είναι ο "Αόρατος" απ' το "Αρωμα του Αοράτου" του Μανάρα, και γαμώ τις μεταφυσικές εμεπιρίες, έτσι;
Very creative post
Post a Comment