13.2.05

Για το νομάδα φίλο μου

Έχω ένα φίλο που αλλάζει διεύθυνση συνεχώς. Στην Αθήνα έχει αλλάξει τουλάχιστον πέντε σπίτια, χωρίς κανέναν από τους λόγους για τους οποίους μετακομίζουν συνήθως οι άνθρωποι (για να είναι κοντά στη σχολή/δουλειά, για να πληρώνουν λιγότερα, γιατί τους την έσπασε ο ιδιοκτήτης κοκ). Το ένα σπίτι μάλιστα ήταν δικό του. Το νοίκιασε και πήγε στη Νέα Υόρκη.

Δέκα χρόνια πριν ήταν που μου είχε πρωτοπεί ότι ονειρευόταν να πάει στη Νέα Υόρκη, να μελετάει τζαζ στο Σέντραλ Παρκ και να ζει τη ζωή των μουσικών. Όταν το αποφάσισε και πήγε, νόμιζα πως το σούρτα φέρτα είχε τελειώσει, πως είχε βρει τη βάση του. Αμ δε. Γύρισε πάλι στην Αθήνα, για να ξαναπάει στο Μήλο τον επόμενο χρόνο, και το μεθεπόμενο να το ξαναεγκαταλείψει.

Δεν τον θυμάμαι να εγκατέλειψε κανένα μέρος απογοητευμένος, επειδή τα πράγματα "στράβωσαν" ή "δεν ήταν όπως τα περίμενε". Οι αναχωρήσεις του είναι ήσυχες και φυσικές, όπως όταν τελειώνεις το φαΐ σου και πηγαίνεις το πιάτο στο νεροχύτη. Κι ο φίλος μου αυτός κλείνει τα σπίτια του πάντα χορτασμένος.

Χορτασμένος όμως όχι από χρήμα - πέρα από το νοίκι του σπιτιού του, δεν έχει άλλο σταθερό εισόδημα. Αν η οικονομική του κατάσταση είχε φωνή, θα του έλεγε να κάτσει στ' αυγά του. Εκείνος όμως είναι ήδη στον επόμενο προορισμό και τσεκάρει τις αγγελίες για δουλειά στην εφημερίδα. Όλες, γιατί κάνει τα πάντα: μουσικός, υπάλληλος ζαχαροπλαστείου, μπογιατζής, πωλητής εκδοτικού οίκου, οδηγός...

Για πολλά χρόνια δεν το είχα πιάσει - πάντα ρωτούσα "μα γιατί" όταν μου ανακοίνωνε την επόμενη αναχώρηση και πάντα πίστευα ότι αυτή θα ήταν ο τελικός προορισμός. Συνειδητοποίησα πλήρως το νομαδικό του πνεύμα προχτές που ήπιαμε στην υγειά της Καλαμάτας, του επόμενου σπιτιού του. «Κάποια στιγμή θα φύγεις κι από κει» είπα. Γέλασε και έσκυψε προς το μέρος μου: «Υπάρχει αυτή η σκέψη στο κεφάλι μου».

Στο δρόμο προς το σπίτι, το δικό μου κεφάλι είχε μέσα του δύο εικόνες του φίλου μου. Η μία: να παίζει μόνος στις τρεις τη νύχτα το My one and only love στο λοφάκι δίπλα στη μεγάλη λίμνη του Σέντραλ Παρκ. Η άλλη: να χώνει ρούχα, όργανα, στερεοφωνικά, cd, βιβλία, εργαλεία κι ένα κουτί με γράμματα και καλοκαιρινές φωτογραφίες μέσα σ' έναν μονάχα σάκο. Κάπως γίνεται και το βιος του χωράει πάντα μέσα στο σάκο του.

8 comments:

evee said...

tha borouse ena ginei vivlio/tainia

Hector Drone said...

Χμ… ακούγεται σαν ένας εξαιρετικά ευτυχισμένος & ερωτεύσιμος, κατά ένα κινηματογραφικά γυναικείο τρόπο, τύπος. Νομίζω ξέρω/θυμάμαι ποιος είναι. Να του ζητήσεις ένα τενεκέ λάδι, προτού ξαναμετακομίσει…

DanaiShips said...

"Να ταξιδεύεις, πάνω απ' όλα να ταξιδεύεις", "τα πάντα ρει" κι όλα αυτά. Νομίζω πως είσαι τυχερή να έχεις ένα τέτοιο φίλο. Σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι απο εμάς είναι "γη",αυτός είναι "αέρας"...

Anonymous said...

...μεσά στης πόλης τα στενά, και κάνει τά κλειστά παράθυρα να τρίζουν....

Τον περιμένουμε να μας ξετρίξει λιγάκι... (αν και πάντα σκευτόμουν αυτούς τους τύπους ως πολύ φοβερούς για να κάνουν παρέα με εμάς τους γήινους... όχι υπερόπτες, αλλά "τί έχω να πώ και γώ για την ζωή μου σε αυτόν...")

l'esprit de l'escalier said...

Συχνά βέβαια "αυτοί οι τύποι" θεωρούν αντίστοιχα πολύ φοβερούς εμάς τους γήινους...

ANemos said...

Οσα περισσότερα βιβλία διάβαζα

Τόσο περισσότερα καταλάβαινα

Ότι οι νομάδες υπήρξαν

Η κινητήρια δύναμη της ιστορίας

Bruce Chatwin

Anonymous said...

Eyw pali opu paw rizwnw. Briskw euforo edafos, mpoliko nero kai hlio kai aplwnw futres. Ta teleutaia 8 xronia pou niwthw oti exw duo patrides, mperdeuomai, den xerw pou anoikw. Einai wraios o filos sou pou anoikei pantou. An kai den katalabaine pws mporei kapoios na aparnithei tin Nea Yorki!

Anonymous said...

Ελεύθερος? Γλυφάδα, Δούσμανη.