Για το νομάδα φίλο μου

Έχω ένα φίλο που αλλάζει διεύθυνση συνεχώς. Στην Αθήνα έχει αλλάξει τουλάχιστον πέντε σπίτια, χωρίς κανέναν από τους λόγους για τους οποίους μετακομίζουν συνήθως οι άνθρωποι (για να είναι κοντά στη σχολή/δουλειά, για να πληρώνουν λιγότερα, γιατί τους την έσπασε ο ιδιοκτήτης κοκ). Το ένα σπίτι μάλιστα ήταν δικό του. Το νοίκιασε και πήγε στη Νέα Υόρκη.

Δέκα χρόνια πριν ήταν που μου είχε πρωτοπεί ότι ονειρευόταν να πάει στη Νέα Υόρκη, να μελετάει τζαζ στο Σέντραλ Παρκ και να ζει τη ζωή των μουσικών. Όταν το αποφάσισε και πήγε, νόμιζα πως το σούρτα φέρτα είχε τελειώσει, πως είχε βρει τη βάση του. Αμ δε. Γύρισε πάλι στην Αθήνα, για να ξαναπάει στο Μήλο τον επόμενο χρόνο, και το μεθεπόμενο να το ξαναεγκαταλείψει.

Δεν τον θυμάμαι να εγκατέλειψε κανένα μέρος απογοητευμένος, επειδή τα πράγματα "στράβωσαν" ή "δεν ήταν όπως τα περίμενε". Οι αναχωρήσεις του είναι ήσυχες και φυσικές, όπως όταν τελειώνεις το φαΐ σου και πηγαίνεις το πιάτο στο νεροχύτη. Κι ο φίλος μου αυτός κλείνει τα σπίτια του πάντα χορτασμένος.

Χορτασμένος όμως όχι από χρήμα - πέρα από το νοίκι του σπιτιού του, δεν έχει άλλο σταθερό εισόδημα. Αν η οικονομική του κατάσταση είχε φωνή, θα του έλεγε να κάτσει στ' αυγά του. Εκείνος όμως είναι ήδη στον επόμενο προορισμό και τσεκάρει τις αγγελίες για δουλειά στην εφημερίδα. Όλες, γιατί κάνει τα πάντα: μουσικός, υπάλληλος ζαχαροπλαστείου, μπογιατζής, πωλητής εκδοτικού οίκου, οδηγός...

Για πολλά χρόνια δεν το είχα πιάσει - πάντα ρωτούσα "μα γιατί" όταν μου ανακοίνωνε την επόμενη αναχώρηση και πάντα πίστευα ότι αυτή θα ήταν ο τελικός προορισμός. Συνειδητοποίησα πλήρως το νομαδικό του πνεύμα προχτές που ήπιαμε στην υγειά της Καλαμάτας, του επόμενου σπιτιού του. «Κάποια στιγμή θα φύγεις κι από κει» είπα. Γέλασε και έσκυψε προς το μέρος μου: «Υπάρχει αυτή η σκέψη στο κεφάλι μου».

Στο δρόμο προς το σπίτι, το δικό μου κεφάλι είχε μέσα του δύο εικόνες του φίλου μου. Η μία: να παίζει μόνος στις τρεις τη νύχτα το My one and only love στο λοφάκι δίπλα στη μεγάλη λίμνη του Σέντραλ Παρκ. Η άλλη: να χώνει ρούχα, όργανα, στερεοφωνικά, cd, βιβλία, εργαλεία κι ένα κουτί με γράμματα και καλοκαιρινές φωτογραφίες μέσα σ' έναν μονάχα σάκο. Κάπως γίνεται και το βιος του χωράει πάντα μέσα στο σάκο του.