Ένοχη λόγω αθωότητος

Το πρωί, την ώρα που μου έφτιαχνα καφέ, κάτω από την πόρτα γλίστρησε μ' ένα χρου χρου ένα σημείωμα:

«Καλημέρα
Είμαι η Αιμιλία
που έμενα απέναντι.
Μήπως βρήκες στα σκαλοπάτια
2 καφασάκια με κάτι δίσκους (lp);
Αν ναι, πάρε με τηλέφωνο στο 69...
Σ' ευχαριστώ».

Μπορώ να καταλάβω πόσο οδυνηρό είναι να χάνεις δίσκους. Άνοιξα αμέσως την εξώπορτα και είδα την κοπέλα που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα, και που μόλις είχα μάθει ότι τη λένε Αιμιλία, να κουβαλάει κούτες. Μετακόμιζε.

«Δε βρήκα τίποτα» της είπα με στεναχώρια.
«Τα είχα αφήσει εδώ στη σκάλα χτες. Μάλλον θα τα κατέβασαν στα σκουπίδια» έκανε τη λογική σκέψη εκείνη.
Στα σκουπίδια; σκέφτηκα. Μα αυτό είναι φοβερό!
«Στα σκουπίδια;» της είπα. «Και το λες με τέτοια ψυχραιμία;»
Περίμενα κάποιο ξέσπασμα από μέρους της, κανένα «ήθελα να 'ξερα ποιος άσχετος τα πέρασε για σκουπίδια» ή «όχι, ρε γαμώτο, πάνε τα lpάκια μου», τέτοια.
Ξέσπασμα ανάλογο δεν συνέβη, στο πρόσωπό της όμως εμφανίστηκε ξαφνικά και ανεξήγητα ένας ύφος δυσπιστίας.
«Σίγουρα δεν είδες τίποτα;» με ξαναρώτησε, γέρνοντας λίγο το κεφάλι της και κοιτώντας μέσα στο διαμέρισμά μου από τη μισάνοιχτη πόρτα. Υποθέτω ότι από κει που κοίταζε θα φαινόταν το στερεοφωνικό μου.
«Δεν είδα» απάντησα καθώς έριξα με τη σειρά μου μια ματιά προς το στερεοφωνικό μου και, αντανακλαστικά, έγειρα την πόρτα.
Έμεινε να με κοιτάζει στραβά. Δεν ήξερα τι να πω κι έβαλα τα χέρια στις τσέπες. Έπειτα από αρκετές στιγμές αμηχανίας, είπα τελικά:
«Πρέπει να πάω μέσα. Εύχομαι να τα βρεις».
«Μμμμ» έκανε εκείνη στραβώνοντας και το στόμα της, μαζί με το βλέμμα της.

Μόλις έκλεισα την πόρτα με κατέλαβε ένα αίσθημα ενοχής. Μόλις που συγκρατήθηκα να μην κλειδώσω για να οχυρωθώ απέναντι στο βλέμμα-λέιζερ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, με καθιστούσε ύποπτη ληστείας. Πώς να την αδικήσω όμως; Σάμπως αν υπήρχε ληστής, τέτοια λόγια πάνω κάτω δε θα της έλεγε σε μια πιθανή τους τετ-α-τετ κουβεντούλα;