Τζάμπα κούρσα

H μέρα μου σήμερα ξεκίνησε με ένα τρακάρισμα.

Έψαχνα ταξί αρκετή ώρα μέσα στο κρύο, και όταν σταμάτησε ένα δίπλα μου χώθηκα αμέσως στο πίσω κάθισμα. Ούτε χιλιόμετρο πιο κάτω, σε ένα απότομο φρενάρισμα του οδηγού, το αποπίσω αμάξι έσκασε με φόρα πάνω μας. Πάνω στο τράνταγμα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μια κραυγούλα, πιστεύοντας προς στιγμήν ότι καβαλήσαμε ένα γιγάντιο σαμαράκι. Αυτομάτως ο ταξιτζής πετάχτηκε έξω και άρχισε να καθυβρίζει τον αποπίσω οδηγό. Το μυαλό μου πέταξε σε ένα ανάλογο περιστατικό του παρελθόντος.

Εκείνη τη φορά, το ταξί στο οποίο βρισκόμουν ήταν αυτό που είχε σκάσει με φόρα στον μπροστινό. Ο οδηγός είχε και τότε πεταχτεί έξω αστραπιαία και είχε αρχίσει το βρισίδι στον μπροστινό. Το ταξίμετρο είχε γράψει αρκετά, αλλά δεν ήξερα αν έπρεπε να τον πληρώσω, δεδομένου μάλιστα ότι είχα χτυπήσει και ελαφρώς στο γόνατο (καθόμουν μπροστά). Οπότε παρέμεινα στη θέση μου και τον περίμενα. Αυτός όμως είχε στήσει καβγά τρικούβερτο με τον μπροστινό και φαινόταν να έχει ξεχάσει ότι είχε πελάτη. Έκανα κάτι νεύματα, αλλά δε μου έδινε σημασία - είχε απορροφηθεί απολύτως από την αντιπαράθεση. Περίμενα κι άλλο - δεν ήταν σωστό να την κάνω σαν τον κλέφτη. Αφού πια κατάλαβα ότι ο καβγάς δε θα τέλειωνε ποτέ, βγήκα έξω, μπήκα ανάμεσά τους και είπα (κραύγασα μάλλον, για να ακουστώ) κάτι του στιλ: «Τι σας οφείλω, γιατί πρέπει να φύγω», πιστεύοντας ότι ο ταξιτζής θα μου έλεγε κάτι του στιλ: «Τίποτα, κοπελιά, να με συγχωρείς». Εκείνος όμως με κοίταξε με ένα βλέμμα «τι με πρήζεις κι εσύ, δε βλέπεις ότι έμπλεξα με μαλάκα;», μπήκε μέσα στο ταξί ξεφυσώντας, συμβουλεύτηκε το ταξίμετρο και μου είπε το ποσό. Τον πλήρωσα κι έφυγα.

Σήμερα, μόλις άκουσα τον ταξιτζή να ρίχνει τα πρώτα καντήλια, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Βγήκα έξω, πέταξα στους καβγαδίζοντες ένα «εγώ φεύγω, κοιτάξτε να τα βρείτε, παιδιά, δεν έγινε και τίποτα» και πέρασα απέναντι σηκώνοντας το χέρι μου στο πρώτο κίτρινο όχημα που πλησίαζε.