15.3.07

7 ταινίες

Ντριπλάρω με την πάσα του spi_der, αλλά θα σουτάρω χωρίς να δώσω την μπάλα, αν δε σας πειράζει.

Από την (μη αξιολογική) λίστα μου λείπουν κλασικά αριστουργήματα, αγαπημένες σχολές, σκηνοθέτες στων οποίων το φαν κλαμπ ανήκω. Όταν όμως από χιλιάδες ταινίες διαλέγεις 7, περιλαμβάνεις αυτές που «μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά σου».

ΕΦΤΑ : // Αταίριαστοι εραστές (The accidental tourist, 1988). Το ξεμπρόστιασμα της πλάνης ότι «ταιριαστοί» είναι είναι οι άνθρωποι με τις κοινές καταβολές, τα κοινά γούστα, ακόμα και τους κοινούς κώδικες. Πιστεύω περισσότερο στα ανεξήγητα αισθήματα που δημιουργούνται από το μαζί και στο ποιος είσαι όταν είσαι με το avec σου, παρά στην αγάπη που μεθοδεύεται από το εντυπωσιακό άθροισμα των κοινών στοιχείων. Και λατρεύω την Τζίνα Ντέιβις στη σκηνή του πλυσίματος πιάτων, που τραγουδάει με μια γοητευτική αφέλεια: «Ι'm gonna lasso Santa Claus / and the reason is because / I know a boy and girl he never goes see / he never brings 'em toys like me...».

ΕΦΤΑ : // Ο υπέροχος Γκάτσμπι (The great Gatsby, 1974). Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Ωστόσο/γι' αυτό, κλαίω πάντα με τη μοναχική γοητεία του βαθιά θλιμμένου Γκάτσμπι, κλαίω με τα άσβεστα (ή εμμονικά) ρομαντικά αισθήματα για τη ρηχή, ματαιόδοξη Ντέιζι. Ο άντρας που ξοδεύει μια ολόκληρη ζωή για να αποκτήσει το στάτους που θα του επιτρέψει να κερδίσει ένα ήδη χαμένο παρελθόν, παγιδευμένος μέσα στην προσωπική του ηθική, λάμπει μέσα στη φάκα μιας αλλοπρόσαλλης Αμερικής. Στη σκηνή του φόνου ανατριχιάζω: αποπνικτική ζέστη, υδρατμοί από την πισίνα, τζιτζίκια, η αίσθηση κινδύνου σαν ένοχη αύρα μέσα από τις κουρτίνες, τα χρυσά μαλλιά του Ρόμπερτ Ρέντφορντ - το άδοξο τέλος.

ΕΦΤΑ*: // Αίμα και πάθος (The hunger, 1983). Χρόνος. Αχρονία. Αιωνιότητα. Μεταφυσική. Ερωτισμός. Απόγνωση. Θάνατος. Αίμα. Πάθος. Ντέιβιντ Μπόουι: Τα θέματά μου. Μερικοί ακόμη λόγοι για τους οποίους η ταινία αυτή βρίσκεται ακόμα γραμμένη στη μοναδική βιντεοκασέτα που δεν έσβησα/πέταξα: Το πεπερασμένο της αγάπης. Το fast forward των γερατειών. Ο χρόνος που δεν κουρδίζεται κατά πώς θέλουν τα αισθήματα. Η ερεθιστική σκηνή σεξ στο κλαμπ (ναι, εντάξει, με την υπόκρουση Bauhaus). H πολλών ερωτικών μεγατόνων σκηνή σεξ/μύησης μεταξύ της Κατρίν Ντενέβ και της εξωφρενικά σέξι Σούζαν Σαράντον. «Forever...?» «...and ever»: μια ουτοπία - ακόμα και για τα βαμπίρ.

ΕΦΤΑ*: // Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (Ultimo tango a Parigi, 1972). Η χορταστική μπρουτάλ αρσενική ενέργεια του Μάρλον Μπράντο απορροφάται και στέλνεται πίσω πολλαπλάσια από ένα θηλυκό πλάσμα που ευκρινές (και υπέροχο) περίγραμμα έχει μόνο το σώμα της, όχι η σεξουαλικότητα που αντλείται από αυτό: αυτή ξεφεύγει από χίλια δυο σημεία και πλημμυρίζει το χώρο, το χρόνο και το πλάνο. Το ωμό σεξ μπαίνει σε υπαρξιακή τροχιά. Ο θεός Μπράντο ερεθίζει και τις πέτρες. Χαμογελάστε ειρωνικά όσο θέλετε με το κλισέ που ακολουθεί, αλλά «η σοφία του κορμιού είναι παροιμιώδης». Τέτοια, που το δύστυχο το μυαλό αδυνατεί να ακολουθήσει. Και είναι αυτό ακριβώς που φέρνει την τραγωδία. (Α, να μην ξεχάσουμε και το υπέροχο μουσικό θέμα.)

ΕΦΤΑ*: // Funny bones, 1995. Ταινία που είδα σε ένα φεστιβάλ στο Σινέ Παρί στην Πλάκα - απ' όσο ξέρω, δεν είχε κανονική διανομή εδώ, αν και πολυβραβευμένη (επίσης, η τελευταία ταινία του Τζέρι Λιούις). Το γνωστό θέμα του τσίρκου που χαρίζει γέλιο αλλά κρύβει δυστυχία και σκοτεινά (φρικτά, για την ακρίβεια) μυστικά, στην καλύτερή του εκδοχή. Κάποτε οι γελωτοποιοί και οι σιαμαίες γυναίκες ήταν η μοναδική (και πολύ δημοφιλής) διασκέδαση των φτωχών - σέβομαι το γέλιο που πηγάζει από την επαφή με το παράδοξο, το γέλιο που εμπεριέχει θαυμασμό και δέος προς το «τέρας της φύσης» και εντέλει στοιχειοθετεί σχέση ισότητας ανάμεσα σε θεατή και θέαμα (το γέλιο αυτό σήμερα καταργήθηκε ως προσβλητικό, και τη θέση του πήρε ο οίκτος, ως... κατανοητός...). Όμως το τσίρκο μού αρέσει κυρίως επειδή είναι μια αλληγορία της ζωής έτσι όπως τη βλέπω εγώ: Ζητάμε να ευθυμήσουμε ενώ υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να κλάψουμε. Τελικά γελάμε, αλλά όχι τελευταίοι.

ΕΦΤΑ*: // Πισότε, το χαμίνι του Σάο Πάολο (Pixote: A lei do mais fraco, 1981). Ένα άλλο θέμα που απαντά συχνά στην προσωπική μου αντζέντα: παιδικότητα. Και βέβαια ο βιασμός αυτής. Η βία ενός ενήλικου κόσμου γεμάτου εγκληματικότητα καρφιτσώνεται στη φασκιωμένη στα σπάργανα ψυχή προκαλώντας αιμορραγία μεγαλύτερη από αυτήν του Χριστού πάνω στο σταυρό (δεν ξέρω πώς μου 'ρθε αυτή η παρομοίωση, αλλά θα την αφήσω). Η σκηνή που με έκανε να κλάψω είναι αυτή στην οποία μητρική αγάπη και σεξ γίνονται ένα κουβάρι - το μοναδικό, ωστόσο, αποκούμπι για ένα αγόρι με χαλασμένο από το πιστολίδι και τον παραλογισμό στομάχι.

ΕΦΤΑ*: // Το μυστικό του Brokeback Mountain (Brokeback mountain, 2005). Αν και πολύ πρόσφατη, είναι μέσα στις εφτά, γιατί είναι εντελώς μέσα στα χωράφια μου (κυριολεκτικά): Το απόλυτο ρομάντζο, που γεννιέται μέσα από τη ζωή στο ύπαιθρο - είναι γνωστό τοις πάσι (λέμε τώρα) ότι, όσον αφορά την ερωτική συνεύρευση, πουλάω εύκολα καθετί αεροπλανικό ή ταμπασκούχο, για έναν πόθο στα στάχυα (στον ελαιώνα, στην ακροθαλασσιά...) - και κυρίως κάτω από τα σύννεφα. (Πείτε με χίπισσα, πείτε με βουκόλα, αλλά ετοιμαστείτε να σας προσβάλω κι εγώ, π.χ. ως ευνούχους του νεροχύτη). Το μινόρε κάντρι μουσικό θέμα bold-άρει τη βασική συνιστώσα του ανεκπλήρωτου. Η ερωτική σκηνή είναι εκπληκτική και ερεθιστική. Η σπουδή των χαρακτήρων και της αντιφατικότητάς τους έμπειρη. Ή μάλλον... ξεχάστε όλα τα ανόητα παραπάνω - μία λέξη είναι αρκετή: αριστοτέχνημα.

6 comments:

discolata said...

Κοριτσέλι, πες κι εσύ αλεύρι

http://the6milliondollarstory.wordpress.com/

vague tourist said...

«Edward, sit!». Κάποτε είχα πλαντάξει. Μερικώς, καρφώνει την επιλογή μου περί... τουρισμού!

Το «Funny Bones» είχε βγει στην Ελλάδα από την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Έχω μέχρι και το soundtrack. :-Ρ

Για φαντάσου...

Κώστας said...

The Accidental Tourist
Τί ταινία! Την έχω δει μία και μοναδική φορά, τότε που πρωτοβγήκε στις αίθουσες (θυμάμαι ακόμα στο 'Νιρβάνα' της Αλεξάνδρας) και έχει χαρακτεί μέσα μου. Ήμουν 18 χρονών και ήταν η πρώτη ταινία που είδα μόνος μου (δηλ. χωρίς παρέα). Έκτοτε το κάνω συχνά και πιστεύω ότι υπάρχει μία κατηγορία ταινιών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα ετούτη εδώ, που μου μιλάν πολύ καλλίτερα όταν τις βλέπω μόνος.
Όσο για την αγάπη και τις κοινές καταβολές, έχεις τόσο δίκιο: τις περισσότερες φορές πραγματικά αναρωτιέμαι ποιά είναι τα κοινά σημεία που με συνδέουν με την γυναίκα μου. Ελάχιστα, αλλά η αγάπη πράγματι δεν κοιτάει αυτά!
Άλλο ένα ποστ που μου επιβεβαίωσε την 'πνευματική' και 'εκλεκτική' μας συγγένεια, άσχετα αν σχολιάζω για πρώτη φορά. Τώρα όμως δεν κρατήθηκα!
Καλημέρα και χρόνια πολλά για την Κυριακή

Unknown said...

Τώρα ανακάλυψα το post και το blog.
Δεν πειράζει, ελπίζω να διαβάζεις και τα παλιά...
Μ' έφτιαξες που είναι όντως αυτό που "διαφημίζεις" οι επιλογές σου, μ' έστειλες που έβαλες μέσα Great Gatsby (να το διαβάσεις κιόλας, είναι μια σταλιά) και Last Tango.
Τι ωραία να πληθαίνουμε...

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Katerina Kaskantiri said...
This comment has been removed by a blog administrator.