Ντέιβιντ Κόπερφιλντ: don't try this at home

Έκανα μια αναπάντεχη ανακάλυψη: Αν είσαι ανασφαλής και συγχρωτίζεσαι με ανθρώπους που δικαίως έχουν αυτοπεποίθηση, πιστεύεις πιο πολύ στον εαυτό σου! Μου φαίνεται εκπληκτικό, διότι μέχρι τώρα νόμιζα ότι ο ανασφαλής κάπως γιατρεύεται όταν βρίσκεται σε περιβάλλον όπου η ανασφάλεια πάει σύννεφο, μιας και βλέπει τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής και παραδειγματίζεται και νιώθει κάπως πιο αμάσητος. Σχεδόν έχω πιστέψει πλέον ότι αυτό το το τελευταίο είναι ένα ιλούζιον, σαν κι αυτά που κάνει ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ: η προσωπική ανασφάλεια σε περιβάλλον ανασφαλών δε φαίνεται μεν, αλλά είναι εκεί, όπως το Άγαλμα της Ελευθερίας στo σόου του μάγου. ΕΝΩ, μαζί με ανθρώπους που δεν έχουν τέτοιο θέμα (ωστόσο είναι ευγενείς και γενναιόδωροι, κι όχι τίποτα κακόψυχοι εξυπνάκηδες), ο ανασφαλής εμπνέεται, συμπαρασύρεται και βγάζει ασύνειδα το καλύτερο του εαυτού του, κι έτσι ΑΥΤΟΕΚΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ ΑΚΟΥΣΙΩΣ να το κάνει αυτό και παραέξω.

Νιώθω ότι ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό. Με ευχαριστώ πολύ και με συγχαίρω γι' αυτό.

Ζητείται προγραμματιστής με μεράκι και γούστο

Μερικά μπλογκ τα αγαπάμε, κάποια άλλα τα λατρεύουμε και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουμε στο σημείο να έχουμε λατρέψει τον μπλόγκερ. Τότε επιδιδόμεθα σε ακραία παρακολούθηση, όχι μόνο του μπλογκ και των σχολίων του, αλλά και του μετρητή που έχει εγκαταστήσει σε αυτό (αν επιτρέπει την πρόσβαση των ξένων). Ποιος μπήκε, πότε, πόσες φορές, αχά, αυτή μπήκε σήμερα πέντε φορές, τι μου λες, τέτοιος θαυμασμός πια; Για κάτσε να δω, μπας και μπαίνει κι αυτός στο δικό της;

Πρόκειται για μια ακραία εκδήλωση λατρείας, για ένα κόλλημα μυστικό και ενοχικό, για το ιντερνετικό αντίστοιχο του να κάνεις περατζάδες έξω από το σπίτι του ανθρώπου με τον οποίο έχεις πάθει ντουβρουτζά, όχι με σκοπό να του μιλήσεις, αλλά για να δεις ποιο μηχανάκι είναι παρκαρισμένο απέξω και πόσα φώτα είναι ανοιχτά στο σπίτι.

Όποιος φτιάξει ένα μετρητή για μετρητές μπλογκ, δηλαδή ένα μετρητή που θα δίνει στοιχεία για τους επισκέπτες, όχι του μπλογκ, αλλά του μετρητή του μπλογκ, θα συμβάλει καθοριστικά στο ηδονικό-ηδονοβλεπτικό παιχνίδι παρακολούθησης μπλόγκερ από μπλόγκερ, και κατ' επέκταση στην εντατικοποίηση του μαζικού αυνανισμού, ο οποίος κάνει το αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα να κυλάνε ορμητικά στο νερόμυλο που ηλεκτροδοτεί το μπλογκοχωριό.

Κι εγώ

-Σ' αγαπώ.
-Ναι, αλλά εγώ το σκέφτηκα πρώτη.

Φέτος η απεργία θα φορεθεί πολύ

Οι εγχώριες ασφάλτινες πασαρέλες δίνουν σαφές μήνυμα για τα in και τα out της σεζόν 06-07. Κοινό στοιχείο στις συλλογές των μικρομεσαίων οίκων και των οίκων χαμηλής παροχής η απεργία. Αν και ποτέ δε θεωρήθηκε ντεμοντέ, φέτος κάνει το δυναμικό της comeback, συνδυασμένη με γυμνές γροθιές, πανό με prints και, για τις τολμηρές, με ντουντούκα. Αν είστε πιο ιντάστριαλ τύπος, δοκιμάστε την ασορτί με μια σιδηρογροθιά ή με ένα κλομπ περασμένο στη ζώνη – αν αρνείστε να εγκαταλείψετε το περσινό μποέμ στιλ, τονίστε την με μια τσάντα περασμένη σταυρωτά στον ώμο, που χωράει άνετα τις προκηρύξεις σας. Η απεργία φέτος προβλέπεται να φορεθεί πολύ και από πολλούς, μιας και ταιριάζει σε κάθε μισθωτότυπο.

Εν όψει της Eβδομάδας Mόδας που ξεκινάει στις 20 του μήνα, εντοπίσαμε μερικούς από τους κορυφαίους Έλληνες συνδικαλιστές, όπως ο Δάκης Τσέλιος, ο Γιώργος Ξελευθεριάδης, ο Μιχάλης Τσακλάνης και οι ΜΟ-ΝΕ, και τους κάναμε μια ερώτηση. «Η διεθνής τάση» επισημάναμε «είναι ο ακτιβισμός. Θα δούμε κάποια σχετική αναφορά και στις ντόπιες κολεξιόν στο μέλλον;» «Εμείς κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια να μην αντιγράφουμε τις τάσεις που μας έρχονται απέξω» μας απάντησαν ομόφωνα. «Ακόμα κι αν ο ακτιβισμός ως πρακτική θα μπορούσε να προκύψει, όχι από τα πατρόν του εξωτερικού, αλλά από την ίδια τη φασόν ελληνική κοινωνική πραγματικότητα του 21ού αιώνα, τον απορρίπτουμε, διότι πρώτον δεν ταιριάζει στο μεσογειακό μας ταμπεραμπέντο, δεύτερον δεν ταιριάζει στο ελληνικό γυναικείο σώμα τύπου αχλάδι, τρίτον χρησιμοποιείται από τους εχθρούς μας, αυτούς που δεν παραδέχονται τη γούνα, και τέταρτον έχουμε και μια παράδοση, βρε αδερφέ, την οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε, δεν πα’ να είναι ζημιογόνος για τον κλάδο. Η απεργία δεν είναι μόδα: η απεργία είναι η Ελλάδα».

Και η Ελλάδα, ως γνωστόν, είμαστε εμείς.

Ο Λάκης Γαβαλάς ήταν ο μόνος που είχε διαφορετική άποψη: «Εγώ στα σόου μου βάζω τη Βέφα, τη βράκα, την γκλίτσα, δηλαδή βάζω την καλή παράδοση. Αν η απεργία ήταν καλή παράδοση, δε θα έβαζα μοντέλα στο catwalk, αλλά διαδηλωτές μπουλούκι».

Το μότο της σεζόν
είναι λοιπόν:

In=απεργία, out=ακτιβισμός.
Για να είστε και φέτος στη μόδα.

Σημείωση 1. Απεχθάνομαι τους κατ’ εξακολούθησιν απεργοσπάστες.
Σημείωση 2. Ακόμα ερυθριώ για λογαριασμό της ανθρώπου που ξεστόμισε κάποτε με περηφάνια την ατάκα: «Εγώ δεν έχω απεργήσει ποτέ στη ζωή μου».

ΝομαρΧιακές

ΚΑΡΑΒΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Όταν ταξιδεύω με πλοίο την ημέρα των εκλογών, παρακολουθώ πάντα τηλεόραση. Είναι μια συνήθεια που έχω από πολύ μικρή, τις Κυριακές που επιστρέφαμε οικογενειακώς στη Χίο από τη Μυτιλήνη, τότε που όλη η οικογένεια ψήφιζε εκεί που ήταν εγγεγραμμένος ο πάτερ φαμίλιας, τότε που ψήφιζε το 100% του πληθυσμού και δεν έπαιζε να ζητήσεις άδεια από τον προϊστάμενό σου για να πας να ψηφίσεις στο χωριό σου (δεν υπήρχε Καποδίστριας – ο δήμος μου, δήμος Ομηρούπολης, παρεμπιπτόντως, ήταν πάντα δήμος: Βροντάδου) και να σου πει ο προϊστάμενος «Και γιατί να πας να ψηφίσεις;», τότε που οι φαντάροι φύλαγαν τα εκλογικά τμήματα για να μην κλαπούν οι κάλπες, τότε που δεν υπήρχαν exit poll και ο Ηλίας Νικολακόπουλος δεν είχε δει τηλεοπτικό πλατό από κοντά, τότε που παρακολουθούσαμε αποκλειστικά κρατική, ασπρόμαυρη τηλεόραση, τότε που περιμέναμε το επόμενο πρωί για να μάθουμε ποιος βγήκε και γενικώς κάτι παλιές εποχές που όλοι εσείς απορείτε πώς τις πρόλαβα, αφού δε φαίνομαι ούτε καν παντρεμένη (και ούτε είμαι).

ΠΑΛΙΑ, ΚΡΥΦΗ ΑΓΑΠΗ
Και σε αυτό το ταξίδι, λοιπόν, παρακολούθησα τα κανάλια - επιλογές πληρώματος και απόλαυσα τις αναλύσεις, τις κουβέντες, τα αστειάκια, τις μπηχτές και φυσικά τη βέρι σέξι μπούκλα του Αλέξη Παπαχελά. I love Alexis Papahelas. Είναι ένας πόθος χρόνων, που αρνείται να ξεθωριάσει. Αν δεν ήταν παντρεμένος (σκατά), θα του έστελνα ραβασάκια.

ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΜΟΥ 'ΜΕΙΝΕ - ΝΤΕΖΑΒΟΥ
Η απαράδεκτη συνήθεια να μετακομίζει ο καλεσμένος από κανάλι σε κανάλι. Αν καθόσουν απέναντι σε Antenna και Mega, ήταν σαν να καθόσουν μπροστά σε συνδεδεμένες οθόνες υπολογιστή. Ένα δίπτυχο (ή τρίπτυχο στο σαλόνι της Α θέσης) κουβεντολόι, με τις προσωπικότητες να μπαινοβγαίνουν στις τηλεοράσεις σαν βελάκια του ποντικιού. Από κάποια στιγμή και μετά, είχα την εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι-οικοδεσπότες έμεναν στις θέσεις τους γιατί δεν είχαν πολλούς φίλους και δεν τους καλούσανε παντού.

KAI NA TI MOY 'MEINE - EMMONH
Η Πέμυ Ζούνη όλο να ρωτά να μάθει την αλήθεια: αυτές οι εκλογές είναι τελικά αυτοδιοικητικές ή πολιτικές; Της απάντησαν μια, της απάντησαν δυο, αποτέλεσμα μηδέν: μια παπακαλιατική απορία είχε ριζώσει στο βλέμμα της και δεν έφευγε με τίποτα.

ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΜΟΥ 'ΜΕΙΝΕ - ΚΑΣΣΑΝΔΡΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Δυστυχώ με τη σκέψη ότι ο πονηρός καλαμπόρτζος των ΜΜΕ Θέμος θα παίξει έως ξεκατινιασμού το πλάνο όπου Σημίτης (=κοντός) και Φασούλας (=ψηλός) στέκονται δίπλα για τα συχαρίκια.

ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΜΟΥ 'ΜΕΙΝΕ - ΔΗΛΩΣΕΙΣ
«Εμένα αυτό που με απασχολεί τώρα είναι ο υπόλοιπος τρύγος».
Κυρ Γιάννης Μπουτάρης (στην ερώτηση τι πιθανότητες πιστεύει ότι θα είχε να μπει στο εκλογικό δίδυμο της β’ αναμέτρησης, αν τον υποστήριζε το ΠαΣοΚ)
«Ήταν επόμενο ο Πειραιάς να ψηφίσει Ολυμπιακό».
Γιάννης Ιωαννίδης (για την εκλογή του Παναγιώτη Φασούλα στον Πειραιά)
«Ευχαριστώ τη μάνα μου».
Παναγιώτης Ψωμιάδης (από το πρωθυπουργικών διαστάσεων βάθρο των νικητήριων δηλώσεων)
«Όταν είσαι 2,13, είσαι πάνω απ’ όλους».
Νίκος Ευαγγελάτος (για το Φασούλα, όταν, σε μια στιγμή φώτισης, ασχολήθηκε με τα αποτελέσματα σε δήμους και νομαρχίες και όχι με τις κατά φαντασίαν βουλευτικές εκλογές 2006)

ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΔΕ ΜΟΥ 'ΜΕΙΝΕ - ΝΟΜΟΣ ΧΙΟΥ
Καθώς όλοι ασχολούνταν με τις υπερνομαρχίες, το φαινόμενο Αλέξης Τσίπρας και κυρίως με το καυτό γκάλοπ του Ευαγγελάτου "Πρόθεση ψήφου" (ο οποίος έφτασε στο σημείο να δίνει και αναλυτικούς πίνακες με βουλευτικές έδρες!) και διέθεταν χρόνο για τα υπόλοιπα αποτελέσματα ίσο με έναν δημοτικό σύμβουλο σε πολυπληθές δημοτικό συμβούλιο, εγώ δεν έμαθα τίποτις για τη Χίο (θα ανοίξω τον υπολογιστή να μάθω από δω). Συμπέρασμα 1: Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα, άντε και η Θεσσαλονίκη (κι αυτό λόγω Ψωμιάδη). Συμπέρασμα 2: Πάνω από 25 χρόνια μετά την εποχή που οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ πήγαιναν για ύπνο το πρωί με την αυγούλα, πάλι το πρωί θα μάθει ο τηλεθεατής τα αποτελέσματα του δήμου Μάρκος Μπότσαρης. Συμπέρασμα 3: Τελικά οι εκλογές δεν είναι αυτοδιοικητικές, αλλά ευκαιρία για να πάρουμε όλοι θέσεις μπροστά σε Καραμανλή και Παπανδρέου και να περιμένουμε να τις βγάλουν να τις μετρήσουν (ακούς, Πέμυ;).