Δισδιάστατα
(Φαμ Φρακτάλ, έργο 5)
Θες δε θες,
Ακούω το σφυγμό σου,
Στους καρπούς σου σπαρταράει ο μοντέρνος εαυτός σου
Και στα πλήκτρα κάνει γκελ,
Αναπάντεχη Βαβέλ.
Σαν απόστολος: διαβάζω και φωτίζομαι απ' το φως σου.
(Ρεφρέν)
Θες δε θες, θα σε λατρεύω δισδιάστατα... Συνεχίζεται εδώ.
4 comments:
Για τρισδιάστατα, δοκίμασε να χαράξεις τ’ όνομά του σ’ ένα δέντρο ή παγκάκι. Εναλλακτικά, θα μπορούσες να φτιάξεις μια φωτεινή πινακίδα ν’ αναβοσβήνει στην Times Square. Δεν θα την πρόσεχε κανείς βέβαια, παρά μόνο κάτι άστεγοι σαν κι εμένα.
Μα εσύ μου θύμισες τον Ερωτόκριτο. Ούτε που τον είχε δει ποτέ της η Αρετούσα. Πήγαινε όμως τα βράδια ο καημένος και τραγουδούσε στον κήπο της:
και δίχως να τονε θωρεί, με τα τραγούδια εκείνα,
σ' Aγάπην εμπερδεύγετο, κ' εις Πεθυμιάν εκίνα.
Κάθε εποχή κι η Αρετούσα της λοιπόν.
*
Λεσπρίτια, επειδή μπορεί να μην αναζητήσεις την απάντηση στο σχόλιό σου στο δικό μου μπλογκ, τουλάχιστον μια ερώτηση: Ποιο ήταν το μπαρ των τανγκέρος; Εγώ τους δύο τελευταίους χειμώνες τριγυρνούσα σε διάφορα τέτοια μέρη. Αν λέγεται 365 και βρίσκεται κοντά στο Μετρό της Ακρόπολης, το έχουν πολύ αγαπημένοι μου φίλοι. Αν ξαναπάς δώσ' τους χαιρετίσματα από την προφεσόρα (τους έκανα μαθήματα ισπανικών, ως αντάλλαγμα για μαθήματα τάνγκο). Ίσως κάπως να μας φέρνουν κοντά διάφορα πράγματα... Γύρισες από διακοπές να υποθέσω;
Rayuela, ναι, ήταν το 365! Ορίστε που δε χρειάζονται έξι άνθρωποι για να σε οδηγήσουν αλυσίδα σε όποιον κάτοικο της γης θες, αλλά, στη δική μας περίπτωση, μόνο τρεις (ο φίλος μου, που ξέρει το δάσκαλο τάνγκο, που ξέρει τους ιδιοκτήτες). Όσο για την έξοδό μου από την Αθήνα, ζωή να 'χουμε, μετά τις 5 Αυγούστου.
chill-the-blood, έχεις φανταστικές ιδέες, δεν είναι τυχαίο που αυτό το μπλογκ διάλεξε να φιλοξενεί τις δικές σου ιστορίες :-)
kukuzelis, κι εγώ που νόμιζα ότι δεν υπήρχε αγάπη χωρίς εξ όψεως γνωριμία πριν από το Ίντερνετ. Τσ τσ τσ, καμία καινοτομία στα συναισθήματα αυτό το μέσο. (Πάντως το "Αρετούσα" κολλάει τέλεια με το "Λεσπριτία" και το "Φαμ Φρακτάλ".)
Post a Comment