6.6.06

Η ζωή στη μονταζιέρα

Πριν από λίγο καιρό, στην Καλαμάτα, με μερικούς από τους αγαπημένους μου φίλους, τον koyan, τη Στέλλα και το Βούλη (βγαίνει από το σλόγκαν του ελληνικού κινηματογράφου "Έχει δίκιο ο Βούλης" - έξτρα κουίζ: βρες από ποια ταινία είναι και κέρδισε τη φιλοξενία ενός ποστ σου στο l'esprit de l' escalier), κουβεντιάσαμε για τις εσφαλμένες πεποιθήσεις που σου κληροδοτεί ο τόπος στον οποίο μεγάλωσες. Τι θέλω να πω - δηλαδή τι είπαμε:

Εγώ, καθώς μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου στο Βροντάδο (ναι, εκεί με τις ρουκέτες), έβλεπα στον ορίζοντα απέναντι τα βουνά της Τουρκίας (τα παιδιά των Αθηναίων παραθεριστών ρωτούσαν έντρομα: "Δε φοβάστε;", αλλά αυτό είναι άλλο ποστ). Έβγαινα διάλειμμα στο σχολείο και έβλεπα τα βουνά της Τουρκίας. Έτρωγα παγωτό πραλίνα Κρόνου στη χώρα, στα ζαχαροπλαστεία της προκυμαίας, και έβλεπα τα βουνά της Τουρκίας. Έπινα μπίρες στην παραλία μετά το βραδινό μπάνιο και έβλεπα τα φωτάκια στα βουνά της Τουρκίας. Μέχρι και σήμερα λοιπόν, όταν είμαι στη θάλασσα και βλέπω απέναντι βουνά, νομίζω αυτομάτως ότι βλέπω Τουρκία. Πρέπει να το σκεφτώ για να συνειδητοποιήσω ότι, αφού βρίσκομαι π.χ. στην Κορώνη, δεν μπορεί παρά να βλέπω τα βουνά της Μάνης.

Για τον koyan, καθώς μεγάλωσε μέχρι τα 18 του στην Καλαμάτα, λάδι ίσον ελαιόλαδο. Πατάτες τηγανητές ίσον πατάτες τηγανισμένες σε ελαιόλαδο. Λάδι όχι από ελιά ίσον ύποπτο ανθυποϋγρό. Άνθρωπος που δεν τηγάνιζε σε ελαιόλαδο ίσον άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο, κινητή απειλή για τη δημόσια υγεία, ενδεχομένως και κακός, εχθρός των ελαιοπαραγωγών, προδότης της ιδιαίτερης πατρίδος. Όταν λοιπόν αργότερα, στην Αθήνα, ο koyan είδε άνθρωπο να ρίχνει ανέμελα στο τηγάνι ηλιέλαιο, για να τηγανίσει φρεσκοκαθαρισμένες πατατούλες, λίγο έλειψε να τον σβήσει από την τηλεφωνική του ατζέντα. Πλέον ο χρόνος που του παίρνει για να το εκλογικεύσει έχει μειωθεί αρκετά (και προπάντων δεν του ορμάει μαινόμενος να του πάρει το μπουκάλι και να το τσαλαπατήσει στα μάρμαρα).

Έχει πλάκα το πώς τα παιδικά μας χρόνια, αυτά που περάσαμε σε μικρή ακτίνα από το πατρικό μας σπίτι, βρίσκουν τρόπους και υπάρχουν μέσα μας. Εκεί που δεν το περιμένουμε, να σου ένα ρεφλέξ από το παρελθόν σε ένα ερέθισμα του παρόντος. Ένα ρεφλέξ που φωτίζει για μια στιγμή ολόκληρο τον πίνακα της ζωής-πριν-από-το-δικαίωμα ψήφου-και-πριν-από το-δίπλωμα-οδήγησης, πίνακας που, λόγω της πολυτιμότητάς του, είναι τοποθετημένος στην πιο σκοτεινή κρύπτη του λαβυρίνθου της ζωής.


Ποια είναι η δική σου πεποίθηση που άφησε τον τόπο όπου μεγάλωσες και σε ακολουθεί παντού; Μ;

8 comments:

Αθήναιος said...

Μεγάλωσα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε μου φαίνεται εντελώς φυσικό οι άνθρωποι να παθαίνουν στα καλά του καθουμένου παράκρουση.:-P
Κ ένα σοβαρό. Έχοντας μεγαλώσει στην Ιερουσαλήμ νιώθω έναν απέραντο φόβο για τις πόλεις από τις οποίες απουσιάζει η πολυπολιτισμικότητα.

Επί τη ευκαιρία να πω πως βρίσκω πολύ σωστή την άποψη που θέλει τον άνθρωπο που δεν χρησιμοποιεί ελαιόλαδο, ξύλο απελέκητο...

Lion said...

Τις ωραιοτερες στιγμες τις ζωης μου τις εχω ζησει μεσα η κατω απ' την επιφανεια μιας ελληνικης θαλασσας.

Ενω λοιπον εχω ταξιδεψει, κολυμπησει, καταδυθει σε πολλες αλλες θαλασσες (και λιμνες και ποταμια, αλλα αυτα ειναι μονο για αρρωστους), μονο την ελληνικη θαλασσα θεωρω σαν θαλασσα.

Ολα τα αλλα ειναι απλα "ανθυπουγρα". Προκαταληψη σιγουρα. Ξερω οτι παντου υπαρχουν πανεμορφα μερη. Αλλα ειμαι στιγματισμενος, τι να κανουμε;

Anonymous said...

Μεγάλωσα στα Χανιά, στην παλιά πόλη. Αν με ακολουθεί κάτι είναι η αίσθηση της συνεχούς παρουσίας του παρελθόντος γύρω μου. Αυτό το παράξενο ανακάτεμα εποχών σε κτίρια που δεν είναι μόνο για φωτογράφιση αλλά κατοικούνται, ζουν, αναπνέουν ακόμα. Καταπιεστική και μελαγχολική αίσθηση στα μικρά χρόνια, που έχει γίνει πια, με τις εξιδανικεύσεις και τη νοσταλγία, ζωτική ποιότητα για να δεχτώ έναν άλλο τόπο. Αναζητάω «κάτι παλιό» να ακουμπήσω το μάτι μου. Εκεί, παραμονεύει πάντα μια αφήγηση - πραγματικά γεγονότα ή μπόλικο παραμύθι. Αλλά είναι πάντα κάτι πιο πολύ.
Και βέβαια, προφανώς, λογικότατα, όποιος δεν χρησιμοποιεί ελαιόλαδο είναι ξύλο απελέκητο. :-)

Anonymous said...

Βασικά ξύλο απελέκητο είναι όποιος
χρησιμοποιεί οποιοδήποτε είδος λαδιού για να τηγανήσει.
Ή μάλλον ξύλο απελέκυτο και τενεκές ξεγάνωτος είναι όποιος τηγανήζει γενικότερα.

celsius33 said...

Μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη, δεν είναι φημισμένη για κάτι. Είναι μακρυά από Αθήνα και Θεσ/νίκη, πολύ κοντά στην Τουρκία , επίπεδη σαν τον υπόλοιπο νομό, που φτάνει μόνο μέχρι κάποιους λόφους. Οι γονείς μου δημόσιοι υπάλληλοι , ως εκ τούτου ακόμη με συντηρεί και άλλες φορές με κατατρέχει η αίσθηση τάξης-order που επικρατούσε στη παιδική και μαθητική ζωή μου. Σταθερό εισόδημα, αποφυγή ρίσκου, χαλαρή αλλά και λίγο επιφυλακτική στάση απέναντι στους ανθρώπους..Έχω κρατήσει ακόμη τη στάση του καλαμαρά στη ζωή, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι εδώ γύρω και διαλυμένους ανθρώπους θα βρεις και διαλυμένες οικογένειες, και ελλείψεις και φτώχια και μόνιμη οικονομική ανασφάλεια και γενικά ανθρώπους που εκτίθενται καθημερινά σε ένα είδος μαρασμού ..άλλοι βγαίνουν νικητές , και άλλοι συνεχίζουν τον άνισο αγώνα ...

averel said...

Τι να πω και εγω ο ακαπνος που μεγαλωσα στον Χολαργο. Επειδη ομως καταγομαι απο Καλαματα, ζητω το Ελαιολαδο.

Anonymous said...

1) Τα Χριστούγεννα έψαχνα να βρω τα βουνά της Τουρκίας στα Νότια του Μπαλί.
2) Στα δεκαοχτώμιση μου ανεβαίνοντας στον Παρνασσό με το ταξί, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ήταν όλα άσπρα.
3) Δεν συζητάμε τι έπαθα στον πρώτο γάμο "πανωμεριτών" που πήγα όπου οι μουσικοί έπαιζαν κλαρίνα αντί για νησιώτικα.
4) Κάποια στιγμή βρέθηκα στην Τρίπολη καλοκαίρι και μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι δεν υπήρχαν τουρίστες.

Hillbillies...

Dimitris Athanasiadis said...

Μεγάλωσα στη Βούλα και την απέραντη σαμπέρμπια της. Έκτοτε αδυνατώ να προσανατολιστώ σε οποιοδήποτε δρόμο στο κέντρο της πόλης. Επίσης, κατάφερα να μη δημιουργήσω μέσα μου το μύθο του 'ξεφεύγω για λίγο στο εξοχικό' και να με τραβάει ακόμα η πόλη (κι ας εκλείπουν οι λόγοι σίγα-σιγά). Και τέλος, το ότι έζησα σε μια ημι-ειδυλλιακή φούσκα καθαρότητας, ασφάλειας και ηρεμίας μου έδωσε την αφέλεια να είμαι συχνά στον κόσμο μου.