14.5.06

Τα παλάτια του έρωτα, η ψηφιακή άμμος και ο επίμονος οικοδόμος

Το ποστ-ραβασάκι (το μετα-ραβασάκι, δηλαδή) είναι μια κατηγορία ποστ που γράφεις πρωτίστως για να ξελαμπικάρει ο εγκέφαλός σου, όπως συμβαίνει με όλα τα ποστ που γράφεις, αλλά με επιπλέον μια ενδόμυχη επιθυμία να το διαβάσει ξέρεις ποιος. Αν είσαι της σχολής του μπλόγκερ-ημερολογίτη, γράφεις στο βήτα πρόσωπο, «σε βλέπω στο φεγγάρι που γεμίζει, Πανσέληνος, όπως τη μέρα που γεννήθηκες», τέτοιο στιλ. Αν είσαι της σχολής του μπλόγκερ-μυθιστορηματία, φτιάχνεις μια αλληγορική ιστορία, κάτι του τύπου «η Τσικίτα αφιερώνει στη Φαβέλα και περιμένει, λέει, εκείνη τη βόλτα με τη Sachs». Στην πρώτη περίπτωση υπερθεματίζεις στην καψούρα, δε σε νοιάζει πώς θα το πάρει ο μπλογκοκόσμος που παρακολουθεί, προέχει το να τα βγάλεις από μέσα σου. Στη δεύτερη προσπαθείς να περάσεις λίγο στο ντούκου τον ερωτικό καημό και να πλασάρεις το ποστ σαν ένα ακόμα προϊόν της ανεξάντλητης φαντασίας σου.

Και στις δύο περιπτώσεις έχεις στο μυαλό σου το φανταστικό παραλήπτη, που τελικά είναι πραγματικός, αφού, όπως βλέπεις καθαρά στο μετρητή σου, μπήκε στις 08.27, στις 14.03, στις 22.30 και στις 22.40 (ή θα φαίνεται ο σέρβερ της εταιρείας όπου δουλεύει ή θα φαίνεται η είσοδος από το δικό του μπλογκ -δεν μπορεί, έστω μία από τις 4 εισόδους θα την έκανε ο ίδιος κι όχι κάποιος άσχετος που κλίκαρε στα λινκ του- ή θα σου υπονοήσει ο ίδιος ότι διάβασε το αριστούργημα, πετώντας π.χ. μια ατάκα-παραπομπή στην Πανσέληνο). Τον έχεις νοερά απέναντί σου όταν γράφεις το ποστ-ραβασάκι. Και του γράφεις αυτά που θα 'θελες, στην καλύτερη, να καταλάβει από μόνος του, στη μέτρια να του δείξεις, στην τελική να του πεις. Αλλά δεν του λες, δεν του δείχνεις και δεν καταλαβαίνει (ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει) γιατί... γιατί ο κόσμος σήμερα είναι πολύπλοκος, η πόλη δαιδαλώδης, η μοναξιά του σχοινοβάτη, έχεις και την πετριά με το γράψιμο και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ρίχνεις έτσι τα χαλίκια του Χάνσεν ή της Γκρέτελ στο σκοτεινό μονοπάτι φτιάχνοντας ένα διακεκομμένο φωσφορίζον κορδόνι επικοινωνίας, που θα λάμψει για λίγο, όσο να βγει μια ωραία αεροφωτογραφία, αλλά πολύ γρήγορα θα το φάνε οι κότες (οι κότες τρώνε χαλικάκια για να φτιάξουν καλής ποιότητος τσόφλι αυγού - ή βάλε ψίχουλα αντί για χαλίκια, και νυχτοπούλια αντί για κότες, αλλά έτσι θα χάσεις τη φωσφοριζέ εικόνα του λευκού χαλικιού, προκειμένου να κερδίσεις τα νυχτοπούλια, που είναι ασύγκριτα πιο λυρική επιλογή σε σχέση με τις κότες, ορίστε η πετριά που λέγαμε). Και θα το φάνε οι κότες όχι μόνο επειδή οι μέρες θα περάσουν και θα χαθεί μέσα στον ψηφιακό πολτό του Monitor και κάτω από τις εκατοντάδες λέξεις των καινούριων σου ποστ. Αλλά και επειδή το ποστ-ραβασάκι, εμπλουτισμένο με το ουράνιο των θεατών του διαδικτυακού φλερτ και σημαδεμένο από τη φυσική απουσία, εκπέμπει σε ισχνό βόλιουμ. Όλοι αυτοί που το κοιτάνε απορροφούν μεγάλο ποσοστό από τον ηλεκτρισμό του, ενώ ο ενδιαφερόμενος το δέχεται ολίγον παρεμπιπτόντως, ολίγον μέσα στην τούρλα του σερφαρίσματος. Το ποστ-ραβασάκι δεν είναι ικανό να εγκαταστήσει μια μικροφωνική της προκοπής, για μια επικοινωνία της προκοπής. Ή, για να επιστρέψουμε στο Χάνσεν και στην Γκρέτελ, τα χαλικάκια είναι κουκκίδες που καμιά γραμμή δεν τις ενώνει ώστε να σχηματιστεί το περίγραμμα του ερωτικού συμπλέγματος.

Δε φταίει όμως το μπλογκ κι ο εφευρέτης του. Δεν φταίει το μπλογκ που δε βάζει το κερασάκι πάνω στο αληθινό ερωτικό πάρε δώσε - το ραντεβού με το τριαντάφυλλο στο χέρι κάτω από το στύλο της ΔΕΗ και το χάρτινο ραβασάκι στην τσέπη. Στην πραγματικότητα, η ψηφιακή ερωτική επικοινωνία, αυτή η επικοινωνία με ειδικές ανάγκες, κουκουλώνει το σχεδόν απόλυτο κενό ερωτικής συνομιλίας που ζεις μέρα νύχτα. Αν το βόλιουμ του ποστ είναι ισχνό, οι φωνητικές χορδές δεν ακούγονται καν. Δεν εισακούγονται τα βλέμματα, οι ανατριχίλες δε μεταδίδονται. Το ποστ-ραβασάκι υπάρχει για να σου υπενθυμίζει τι δεν υπάρχει στη ζωή σου και στο κρεβάτι σου, τι θα ζούσες αν δεν είχες την επίμονη ανάγκη να του/της γράψεις.

10 comments:

Λύσιππος said...

Ομορφη και στρωτή η γραφή σου, αλλά γεμάτη αφορισμούς.

Επειδή αναγνωρίζω στοιχεία του δικού μου "στυλ" στα όσα αφορίζεις, να σου πω καλοπροαίρετα ότι δεν έχεις ιδέα για το ποιός υπάρχει, ζει και αναπνέει πίσω από ένα ψευδώνυμο. Για το πως περνάει τη μέρα του, που πάει βόλτες. Για το αν τα βράδυα γυρίζει με παρέες η μόνος.

Δείχνεις να απευθύνεις τη δυσαρέσκειά σου σε όσους εκφράζουν τον εσωτερικό τους κόσμο με λυρικό - κατ'εσέ "καψούρικο" τρόπο. Αλλά αυτά τα "ραβασάκια" όπως τα λες δεν έχουν υποχρεωτικά παραλήπτες. Κι αν έχουν και γυρίζεις τα βλέφαρά σου από τις όποιες σοροπιαστές αναφορές σε ρομαντικά πλάνα, τι σε κάνει να τα διαβάζεις;

Αλλά φυσικά, δεν τα διαβάζεις - απλά σε ενοχλεί το ότι για μερικές ώρες κάνουν την εμφάνισή τους σε ένα μαγκαζίνο, το monitor, το οποίο απλά σκανάρει γύρω στο 10% των υπαρκτών Ελληνικών blogs. Εκεί λοιπόν, τα "ραβασάκια" αυτά κάνουν παρέα σε μια σειρά από άλλα μηνύματα, όπου η ελιτιστική παρέα σου βοσκάει ανάμεσα σε αναλύσεις της πολιτικής, αμφισβητήσεις για κάθε αντικείμενο, ανέκδοτα, βαβούρα αλλά και χυδαιότητες, πολλές φορές με "τελίτσες" για επικεφαλίδες.

Εγώ γράφω γιατί έτσι εκφράζω και τα του εσωτερικού μου κόσμου αλλά και γιατί απολαμβάνω την όποια επικοινωνία διατηρώ με άλλους, ως συμπλήρωμα μια υγιούς για το άτομό μου καθημερινής ζωής.

Οταν εσύ όμως γκρινιάζεις για όλα αυτά, αρχίζω να αμφιβάλλω για τη σκοπιμότητα σου.

Παρόλα αυτά, πάρε ένα linkblog για να γίνει συζήτηση.

Καλημέρα και ρίξε και λίγο ρομαντισμό - είναι η μέρα της Μητέρας.

Μαρκησία του Ο. said...

Είσαι τόσο γλυκιά ρε γαμώτο.

ΧΧ

Xilaren said...

I wanted to comment sth bur μαρκησία beat me to it... αλλά από την άλλη καλύτερα, δε θα τολμούσα/ σκεφτόμουν να το εκφράσω καλύτερα από εκείνην...

κάλημέρα

boyblue said...

αυτο το όμορφο ποστ για τα ποστ ραβασακια με βρήκε σαν βελάκι στη καρδιά, βρε γλύκα (πάλι με συγκίνησες, πάλι...). τα ποστ ραβασάκια, όπως και τα 'blogs ραβασάκια'...αφιερωμένα εξαιρετικά στον ή στους 'ιδανικούς αποδέκτες' μας...στα άτομα που όταν είναι απέναντι μας (έστω και ως οπτασίες αφού δεν γίνεται εκείνη τη στιγμή αλλιώς) μας ωθούν στα πιο ζωντανά γραπτά μας, ακριβώς επειδή λένε όσα θα λέγαμε αν μας δινόταν η ευκαιρία εκείνη τη στιγμή, με την επιθυμητή σκηνοθεσία of course...και κάποια στιγμή, ίσως μετά τη συνειδητοποίηση ότι έχουμε πλάσει ένα ασφαλές, αλεξίσφαιρο, αλλά κλειστό παράλληλο μοντάζ...αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε ενα είδος αφύπνισης και να αποτελέσουν ορμητήριο, για να βγούμε και να πούμε (έστω και ψιθυριστά και με τη καρδιά να χτυπάει στα 120 bpms) αυτά που ζωγραφίζαμε με τόση αγάπη, προσοχή και ευλάβεια προηγουμένως ...

xryc agripnia said...

Μια αγκαλια και απο μενα.Μ'αρεσεις πολυ.

Anonymous said...

TO EPOMENO TRAGOUDI EINAI GIA SENA:

Are you lonesome tonight,
do you miss me tonight?
Are you sorry we drifted apart?
Does your memory stray to a brighter sunny day
When I kissed you and called you sweetheart?
Do the chairs in your parlor seem empty and bare?
Do you gaze at your doorstep and picture me there?
Is your heart filled with pain, shall I come back again?

Tell me dear, are you lonesome tonight?

l'esprit de l'escalier said...

Λοιπόν, είμαι κάπως μπερδεμένη με τις αντιδράσεις. Άλλος με παίρνει αγκαλιά κι άλλος μου τη λέει.
Πρώτον, ευχαριστώ για τις αφιερώσεις και τα φιλιά και λοιπά, αλλά, wcin, φύλαξε τα χαρτομάντιλά σου, θα τα χρειαστώ σε καμία πιο σοβαρή περίπτωση, δε θέλω υπερβολές.
Βoyracer, πολύ εύστοχο το βρίσκω αυτό που πρόσθεσες για την αφύπνιση και το ορμητήριο. xxx
Λύσιππε, όντως, δεν ξέρω ποιος κρύβεται πίσω από κάθε ψευδώνυμο, και σε πιστεύεω όταν λες ότι εσύ "απολαμβάνεις την όποια επικοινωνία διατηρείς με άλλους, ως συμπλήρωμα μια υγιούς για το άτομό σου καθημερινής ζωής". Αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι όλοι όσοι ξενυχτάνε μέχρι πονοκεφάλου γράφοντας ποστ-ραβασάκια έχουν άλλη επιλογή (να κοιμούνται με παρέα, π.χ.) και δεν τη διαλέγουν. Μου κάνει εντύπωση που εισέπραξες δυσαρέσκεια προς τους "καψούρηδες" - το ποστ μου ήταν απλώς μία περιγραφή αυτού που νομίζω ότι συμβαίνει, και τυχόν δυσαρέσκεια θα μπορούσα να έχω μόνο απέναντι στην (κωλο)κατάσταση και όχι απέναντι στον καψούρη. (Ειλικρινά, ότι θα βρεθεί κάποιος κάποτε που θα μου πει να "ρίξω λίγο ρομαντισμό" δεν το περίμενα ποτέ - υπάρχει ελπίδα λοιπόν.) Όσο για την "ελιτιστική παρέα μου που βοσκάει ανάμεσα σε αναλύσεις της πολιτικής, αμφισβητήσεις για κάθε αντικείμενο, ανέκδοτα, βαβούρα αλλά και χυδαιότητες, πολλές φορές με τελίτσες για επικεφαλίδες", σηκώνω τα χέρια ψηλά. Δεν ξέρω αν εννοείς το χοιροβοσκό ("βοσκάει"...) ή τον art attack (έπειτα από έρευνα στο monitor, διαπίστωσα ότι έχει τουλάχιστον τρία ποστ με τελίτσες για επικεφαλίδα), πάντως προσωπικά δεν έχω ταχθεί να υπηρετώ την υπέρτατη αξία του ελιτισμού, πόσω μάλλον στο πλαίσιο (φανταστικών) εκλεκτικών συγγενειών.

efpalinos said...

Όμορφο ποστ, στρίμωξε όμως και λιγουλάκι το ρομαντισμό όσων έχουν ρίξει που και που το περιβόητο ποστ-ραβασάκι.

Όταν κάτι γίνεται αφορμή να απoτραβηχτούν τα πέπλα που πλέκουμε μανιωδώς για να καλύψουμε όμορφα τις αδυναμίες μας, λίγο πολύ νιώθουμε εκτεθειμένοι, αν όχι από προσωπική εμπειρία έστω από εμπάθεια.

και κάτι άλλο..η πίκρα στα λόγια κάποιου άντρα κρύβουν συχνά τη στυγνή αδιαφορία μιας γυναίκας.

Όσο ποιο επιθυμητή μια γυναίκα, τόσες ποιο πολλές προτάσεις και ραβασάκια, άρα κάπου επιβάλλεται αναγκαστικά η αδιαφορία και δεν ξέρω είναι (και) αυτό που κάνει μια γυναίκα femme fatale..?

τα γραπτά μένουν, τα διαβάζουμε και τα ξαναδιαβάζουμε και εφόσον πλέον επικοινωνούμε γραπτώς (και όχι με την ποιο ενδεδειγμένη «μικροφωνική της προκοπής» ) καλά είναι να προσέχουμε τι και πως κυρίως εκφραζόμαστε ..

blade runner said...

το έχω αποενοχοποιήσει εντελώς το post-ραβασάκι.

Ασε που ο επιθυμητός παραλήπτης μπαίνει έτσι κι αλλιώς και τσεκάρει τι γράφω, και το ξέρω...

Ωστόσο, κι εδώ προκύπτει το πιο ενδιαφέρον, ανακάλυψα ότι ορισμένα πράγματα μπορώ να του τα πω καλύτερα με το πληκτρολόγιο, ή και με το στυλό, παρά με λέξεις κανονικές, από αυτές που ακούγονται, σε κάποια συχνότητα ορισμένη, ξέρεις τώρα...

Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι άνθρωποι. Η μοναξιά μένει ακριβώς η ίδια. Απλώς βρίσκουμε άλλα μέσα να την εκφράζουμε.

We are fashionably lonely...

Οπως έλεγε και μια φίλη, πόσο τρομακτικό είναι να σ'έχει αγκαλιά, να κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι, κι εσύ να νιώθεις απέραντη μοναξιά...

Φαντάσου να μην σε κρατάει καν αγκαλιά.

Παπαρούνα said...

εμένα πάλι μου φάνηκε ότι ήταν πέρα για πέρα αληθινό και πολύ ρομαντικό αυτό το κείμενο.