Αυτοαναφορικότητα

Γεώργιος Βιζυηνός Revisited

(Φαμ Φρακτάλ, έργο 2)

Τι το ήθελα να τους πω ότι έχω προϋπηρεσία στην Καρακίτσος Security; Με ορίσανε μπάστακα στην πύλη του ξενοδοχείου. Την ώρα δηλαδή που εκείνοι θα φτιάχνουν πηγαδάκια στη σάλα του Hotel Memory και θα περιμένουν με αχνιστή αδημονία τυλιγμένη σε κρούστα coolness την επίσκεψη του νεκραναστημένου συγγραφέα, κάνοντας καθωσπρέπει κόντρες μεταξύ τους για το ποιος θα του απευθύνει την πιο εύστοχη ερώτηση, εγώ θα στέκομαι, λέει, στην είσοδο και θα παραφυλάω για τυχόν επίθεση παραθρησκευτικών οργανώσεων με πλακάτ-αιτήματα: «Κάτω ο λοξός διαφθορέας κορασίδων», «Στην πυρά τα νοσηρά γραπτά του φιλότουρκου» και «Γεώργιε Βιζυηνέ, go χώμα».

Ωστόσο, έχω το σχέδιό μου... Συνεχίζεται εδώ.

Eurovision 06 - Stay heavy

Στηρίζω Lordi, αλλά, όπως και πέρσι, το «ντους» το δίνω στο Γιάννη Νένε.

Τα παλάτια του έρωτα, η ψηφιακή άμμος και ο επίμονος οικοδόμος

Το ποστ-ραβασάκι (το μετα-ραβασάκι, δηλαδή) είναι μια κατηγορία ποστ που γράφεις πρωτίστως για να ξελαμπικάρει ο εγκέφαλός σου, όπως συμβαίνει με όλα τα ποστ που γράφεις, αλλά με επιπλέον μια ενδόμυχη επιθυμία να το διαβάσει ξέρεις ποιος. Αν είσαι της σχολής του μπλόγκερ-ημερολογίτη, γράφεις στο βήτα πρόσωπο, «σε βλέπω στο φεγγάρι που γεμίζει, Πανσέληνος, όπως τη μέρα που γεννήθηκες», τέτοιο στιλ. Αν είσαι της σχολής του μπλόγκερ-μυθιστορηματία, φτιάχνεις μια αλληγορική ιστορία, κάτι του τύπου «η Τσικίτα αφιερώνει στη Φαβέλα και περιμένει, λέει, εκείνη τη βόλτα με τη Sachs». Στην πρώτη περίπτωση υπερθεματίζεις στην καψούρα, δε σε νοιάζει πώς θα το πάρει ο μπλογκοκόσμος που παρακολουθεί, προέχει το να τα βγάλεις από μέσα σου. Στη δεύτερη προσπαθείς να περάσεις λίγο στο ντούκου τον ερωτικό καημό και να πλασάρεις το ποστ σαν ένα ακόμα προϊόν της ανεξάντλητης φαντασίας σου.

Και στις δύο περιπτώσεις έχεις στο μυαλό σου το φανταστικό παραλήπτη, που τελικά είναι πραγματικός, αφού, όπως βλέπεις καθαρά στο μετρητή σου, μπήκε στις 08.27, στις 14.03, στις 22.30 και στις 22.40 (ή θα φαίνεται ο σέρβερ της εταιρείας όπου δουλεύει ή θα φαίνεται η είσοδος από το δικό του μπλογκ -δεν μπορεί, έστω μία από τις 4 εισόδους θα την έκανε ο ίδιος κι όχι κάποιος άσχετος που κλίκαρε στα λινκ του- ή θα σου υπονοήσει ο ίδιος ότι διάβασε το αριστούργημα, πετώντας π.χ. μια ατάκα-παραπομπή στην Πανσέληνο). Τον έχεις νοερά απέναντί σου όταν γράφεις το ποστ-ραβασάκι. Και του γράφεις αυτά που θα 'θελες, στην καλύτερη, να καταλάβει από μόνος του, στη μέτρια να του δείξεις, στην τελική να του πεις. Αλλά δεν του λες, δεν του δείχνεις και δεν καταλαβαίνει (ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει) γιατί... γιατί ο κόσμος σήμερα είναι πολύπλοκος, η πόλη δαιδαλώδης, η μοναξιά του σχοινοβάτη, έχεις και την πετριά με το γράψιμο και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ρίχνεις έτσι τα χαλίκια του Χάνσεν ή της Γκρέτελ στο σκοτεινό μονοπάτι φτιάχνοντας ένα διακεκομμένο φωσφορίζον κορδόνι επικοινωνίας, που θα λάμψει για λίγο, όσο να βγει μια ωραία αεροφωτογραφία, αλλά πολύ γρήγορα θα το φάνε οι κότες (οι κότες τρώνε χαλικάκια για να φτιάξουν καλής ποιότητος τσόφλι αυγού - ή βάλε ψίχουλα αντί για χαλίκια, και νυχτοπούλια αντί για κότες, αλλά έτσι θα χάσεις τη φωσφοριζέ εικόνα του λευκού χαλικιού, προκειμένου να κερδίσεις τα νυχτοπούλια, που είναι ασύγκριτα πιο λυρική επιλογή σε σχέση με τις κότες, ορίστε η πετριά που λέγαμε). Και θα το φάνε οι κότες όχι μόνο επειδή οι μέρες θα περάσουν και θα χαθεί μέσα στον ψηφιακό πολτό του Monitor και κάτω από τις εκατοντάδες λέξεις των καινούριων σου ποστ. Αλλά και επειδή το ποστ-ραβασάκι, εμπλουτισμένο με το ουράνιο των θεατών του διαδικτυακού φλερτ και σημαδεμένο από τη φυσική απουσία, εκπέμπει σε ισχνό βόλιουμ. Όλοι αυτοί που το κοιτάνε απορροφούν μεγάλο ποσοστό από τον ηλεκτρισμό του, ενώ ο ενδιαφερόμενος το δέχεται ολίγον παρεμπιπτόντως, ολίγον μέσα στην τούρλα του σερφαρίσματος. Το ποστ-ραβασάκι δεν είναι ικανό να εγκαταστήσει μια μικροφωνική της προκοπής, για μια επικοινωνία της προκοπής. Ή, για να επιστρέψουμε στο Χάνσεν και στην Γκρέτελ, τα χαλικάκια είναι κουκκίδες που καμιά γραμμή δεν τις ενώνει ώστε να σχηματιστεί το περίγραμμα του ερωτικού συμπλέγματος.

Δε φταίει όμως το μπλογκ κι ο εφευρέτης του. Δεν φταίει το μπλογκ που δε βάζει το κερασάκι πάνω στο αληθινό ερωτικό πάρε δώσε - το ραντεβού με το τριαντάφυλλο στο χέρι κάτω από το στύλο της ΔΕΗ και το χάρτινο ραβασάκι στην τσέπη. Στην πραγματικότητα, η ψηφιακή ερωτική επικοινωνία, αυτή η επικοινωνία με ειδικές ανάγκες, κουκουλώνει το σχεδόν απόλυτο κενό ερωτικής συνομιλίας που ζεις μέρα νύχτα. Αν το βόλιουμ του ποστ είναι ισχνό, οι φωνητικές χορδές δεν ακούγονται καν. Δεν εισακούγονται τα βλέμματα, οι ανατριχίλες δε μεταδίδονται. Το ποστ-ραβασάκι υπάρχει για να σου υπενθυμίζει τι δεν υπάρχει στη ζωή σου και στο κρεβάτι σου, τι θα ζούσες αν δεν είχες την επίμονη ανάγκη να του/της γράψεις.

Μερικές φορές ξυπνάω το πρωί

και νιώθω σαν μπριζόλα που θέλει χτύπημα.

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε...

εξωστρεφείς και εσωστρεφείς...
εκείνους που χτίζουν κι εκείνους που φυτεύουν...
μαλάκες (το 100%) και μη μαλάκες (το 0,0%)...
κοκ.

Το μαχαίρι μπορεί να χαράξει πολλές φορές τη διάμετρο της πίτας.
Να άλλη μια χαρακιά, από τον ελβετικό σουγιά μου:

Οι άνθρωποι χωρίζονται σ' εκείνους που ασχολούνται με τον κόσμο και σ' εκείνους που ασχολούνται με τη ζωή.

Αυτούς που δε βλέπουν τη διαφορά δεν ξέρω πού να τους κατατάξω.

Επιλεκτικότητα

- Ααα, θα πάω με τον πρώτο τυχόντα.
- Γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι;

Ποια στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω*

*Sponsored by Vassilopoulos.

Με βάση το εκπληκτικό εκείνο ποστ του thas, βάζω ένα μολύβι στο αυτί και, πιπιλώντας τη γόμα ενός άλλου, μπαινοβγαίνω από δωμάτιο σε δωμάτιο καταγράφοντας. Τη χρυσοποίκιλτη κορνίζα αξίας του θάσειου ποστ δεν τολμώ να την κλέψω, αλλά ούτε και θα φτιάξω άλλη, κατώτερη. Η καταγραφή θα παραμείνει χωρίς πλαίσιο (θα κολληθεί με Βlue Τak στον τοίχο).

Στο μπάνιο
Λοσιόν ντεμακιγιάζ Vichy (το διαφανές μπουκάλι, λίαν δημοφιλές στις ευαίσθητες επιδερμίδες), δίσκοι ντεμακιγιάζ Pom Pon (οι μεγάλοι), καθαριστικό προσώπου Avene (το πρασινωπό τζελ, πάλι για ευαίσθητες επιδερμίδες, μας περισσεύει εδώ μέσα η ευαισθησία), ενυδατική κρέμα Avene Hydrance Optimale και μία φορά την εβδομάς Avene Masque Apaisant hydratant, για πιο βαθιά ενυδάτωσις, κρέμα για την ακμή φτιαχτή σε φαρμακείο (έχει μέσα της Παναγιάς τα μάτια) και Dalacin C γέλη (μόνο η γέλη είναι αποτελεσματική) -εφαρμόζεται η πρώτη το βράδυ, το δεύτερο το πρωί και η θεραπεία γαμωτελειώνει σε λίγες μέρες-, υγρό φακών Renu, κολλύριο Visin (το ασπράδι των ματιών καλό είναι να τιμά το όνομά του), σαμπουάν Herbal Essences Fruit fusions, αφρόλουτρο Κέδρος του Κορρέ, αποσμητικό Dove stick (πάση θυσία ουδέτερο, χωρίς άρωμα), αποτριχωτικό κερί Veet (orientale, με αιθέρια έλαια), αντικυτταριδική κρέμα Roc (να 'ναι καλά η chili), κρέμα σώματος Eau de Lalique (αγαπημένο άρωμα), Dior Addict ή, άμα πέσει αφραγκία, Dove Nutri Body Milk, σερβιετάκια Libresse normal (στα 2 πακετάκια των 32 το 1 δώρο), σερβιέτες Always Ultra & Freshelle (φοβερή η εφεύρεση με το μαντιλάκι ανά σερβιέτα, αν και είναι κάπως αντι-οικολογικό με όλες αυτές τις ατομικές συσκευασίες πια).

Στην κουζίνα
Βρώμη Bio Gusto (λεπτές νιφάδες), νιφάδες κεχριού Βιοϋγεία, φαγόπυρο Ekoland, κινόα Ekoland (δεν έχω εντοπίσει αυτά τα δύο είδη δημητριακών σε άλλη μάρκα), ρύζι γλασέ Agrino, παξιμαδάκια κρίθινα Τσατσαρωνάκης (τις σπάνιες φορές που τρώω άλευρα), πένες τρικολόρε Barilla (τις σπάνιες φορές που τρώω ζυμαρικά), ρεβύθια Trofino (bio), φακές 3 Άλφα, τόνος σε νερό Rio Mare, συμπυκνωμένος χυμός ντομάτας Bio Farma, ορυκτό αλάτι Erntesegen (από αρχαίες θάλασσες 2.000 ετών, χωρίς τη μόλυνση των σημερινών θαλασσών), ζάχαρη καστανή Fytro, αρακάς κατεψυγμένος Μπαρμπα-Στάθης, κοτόπουλο Αγγελάκης, χυμός μήλο Life, Ξυνό Νερό Φλώρινας, νερό Evian, ελληνικός καφές Λουμίδης κουπάτος ή σκούρος (μία φορά την εβδομάδα), καφές φίλτρου Carte Noire (για τους επισκέπτες μόνο), σαμπάνια Moet (μάλλον για μένα μόνο).
Τα υπόλοιπα είναι λαχανικά (κολοκύθια, καρότα for sure), μήλα, αποξηραμένα φρούτα (such as βερίκοκο, σύκο Ευβοίας, δαμάσκηνο απύρηνο), ξηροί καρποί (αμυγδαλάκι, καρύδι), τσάγια (βουνού, τήλιο κτλ.), δηλαδή προϊόντα μη τυποποιημένα. Έχουμε όμως και συμπληρώματα διατροφής στα ντουλάπια, με τα οποία ταΐζουμε τον οργανισμό μας καθημερινώς (και τα οποία πολύ πιθανόν να σταθούν αιτία να φανώ φρικιό της υγείας, όλως αστόχως βέβαια):
Evening primrose Lamberts, λιπαρά οξέα Ω Omega Nutrition, σύμπλεγμα βιταμίνης Β Quest, βιταμίνη Ε Quest, βιταμίνη C Health Aid, μαγνήσιο Health Aid, ασβέστιο Nature's Plus (από κοράλλια Ιαπωνίας μεν, οικολογικό δε), μαγιά μπίρας Health Aid (σε χάπια), εκχύλισμα από σπόρους γκρέιπ φρουτ Citrus Paradisi (προϊόν Γερμανίας), πασιφλόρα φτιαχτή, του φαρμακείου (αλλιώς: passion flower), για τη ρύθμιση του βιολογικού μου ρολογιού.

Στο καθιστικό
Jamaica Blue Mountain, το λικέρ καφέ από τον καλύτερο καφέ του κόσμου - τα υπόλοιπα ποτά δεν τα καταναλώνω εγώ (ούτε και κανένας, εδώ που τα λέμε).

Junk
Τις σπάνιες φορές που παίζει πλέον, διαλέγω κάποιο είδος Pizza Hut, ζητώντας σάλτσα μπάρμπεκιου αντί για την κανονική, Goodissimo με λευκή σάλτσα, τυρόπιτα με φύλλο από το Μακεδονικόν στη Σόλωνος, βρόμικο πλατείας Μαβίλη, κρέπα με άλλα αντί άλλων, σοκολάτα υγείας Παυλίδη.

Τέλος, αναφέρω και το αιθέριο έλαιο λεβάντας που ψεκάζω στο μαξιλάρι και εξαγνίζει την αναπνευστική μου οδό, ειδικά όταν έχω εισπνεύσει μπόλικη τοξίνη σε μορφή καπνού τσιγάρου.

Is this me?