Πλατεία Ερωτευμένων, αντίο για πάντα

Ήταν θέμα χρόνου. Για ποια πλατεία μιλάμε;

Για εκείνη την αγέρωχη στρογγυλή πλατεία με τις ψηλές λεύκες και τα ξύλινα παγκάκια - τόσο χαμηλά, σαν να ήταν φτιαγμένα για παιδικό σταθμό. Για την πλατεία με τις σπασμένες από τις ρίζες των δέντρων πλάκες, φουλ ανισόπεδες, που ανάμεσά τους φύτρωναν μαργαρίτες και χορτάρια και εκείνα τα ψιλά ψιλά μπλε λουλουδάκια που υπάρχουν και σε πορτοκαλί. Για την πλατεία με το καθαρό κέντρο, που, αν ερχόσουν για λίγο (μοναχά για ένα βράδυ), ήταν σαν να λούζεσαι σε μια δέσμη καρμικού φωτός, με τον γκριζοπράσινο χνουδωτό δακτύλιο από τα φύλλα τριγύρω να συγκρατεί την ενέργεια μέχρι να τη ρουφήξεις ολόκληρη.

Για την πλατεία που, όταν την είχα πρωτοδεί, πάνω σ' ένα βανάκι με όλα μου τα έπιπλα και τις κούτες, ονειρευόμουν απογεύματα με τον αγαπημένο μου Κατηγορία Πρίζα-Πρίζα, Εκδοχή Ένα και παγωτά διά δύο να λιώνουν από το χρυσό, διακεκομμένο ηλιοβασίλεμα. (Όπως τα ζευγάρια που της έδωσαν το όνομά της και διέγραψαν από τη μνήμη της γειτονιάς το «Παλαιών Πατρών Γερμανού».) Απογεύματα που, βέβαια, δεν υπήρξαν, γιατί «έμενα πολύ μακριά».

Τώρα θόρυβος. Η από μηχανής ανάπλαση αποφάσισε να τη σώσει. Άσπρα πλαστικά απ' αυτά που βάζουν στα μπαλκόνια για να μην πέσουν τα παιδάκια. Χρειάζεται να πω για τις γερόντισσες πλάκες που ξηλώθηκαν; Μη με αναγκάσετε. Είναι οδυνηρό.

Έπειτα από οκτώ σχεδόν χρόνια. Δε θα καθίσω ούτε μια φορά παρέα με τον αγαπημένο μου Κατηγορία Πρίζα-Πρίζα, Εκδοχή Δύο. Για πιο σοβαρό λόγο από το «μένω μακριά». Για πιο σοβαρό λόγο από το ότι όπου να 'ναι κι εγώ φεύγω (οι πλάκες μού κουνάνε λερωμένα λευκά μαντίλια - «άμε κι εσύ στο καλό»). Γιατί:

η Πλατεία Ερωτευμένων φονεύεται.

Έτσι ανταμείβεται η αντοχή της.


Πλατεία, πλατεία, τι παίρνεις μαζί σου στο τάφο σου;