Χάσμα γενεών

Είπε ο άνθρωπος:

Δεν την καταλαβαίνω τη νέα γενιά...
Ήταν η Χι στο πάρτι...
Και νόμιζα ότι τα είχε με τον Ψι...
Αλλά όλο το βράδυ ήταν κάπως...
Και μπερδεύτηκα...
Αναπολώ τις εποχές που καταλαβαίναμε πότε κάποιος είναι ζευγάρι...

Θείος Μίμης

Ο Θείος Μίμης είναι κάτι σαν τον οικογενειακό μας γκουρού. Είναι εξαιρετικά έμπειρος αστρολόγος και χειρομάντης - ίσως όχι τόσο καλός χειρομάντης όσο εκείνος ο Ταϊλανδός μαθουσάλας που ήταν υπεύθυνος για την πρώτη μεταφυσική εμπειρία του (θείου Μίμη) αρχές δεκαετίας '70, στο δεύτερό του ταξίδι με πλοίο φορτηγό, αλλά πάντως καλός. Γι' αυτό και δεν τον πολυρωτάω να μου πει. Σήμερα όμως ο διάολος με κούντησε, που θα 'λεγε κι η γιαγιά μου.

Έδωσα πληροφορίες για το κωδικό όνομα "Τομ-Αργοστόλι". Ημερομηνία, ώρα, χρονολογία γέννησης. Ο θείος Μίμης σταύρωσε λίγο πιο σφιχτά τα πόδια στον καναπέ και σε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα είπε τη φράση 1:

ΑΥΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ή ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΔΕΡΜΑ Ή ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΟ.

Του είπα ότι τώρα με κουφαίνει. Και είπε τη φράση 2:

Ο ΑΞΟΝΑΣ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ... ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ.

Του είπα ότι τώρα με σοκάρει. Και είπε τη φράση 3:

ΕΧΕΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΤΑΡ.

Δεν του είπα τίποτα, μόνο τον κοιτούσα καθώς πήγαινε να ανοίξει τον υπολογιστή και τη βίβλο της καρμικής αστρολογίας.

Ευαγγέλιο, ξεευαγγέλιο, εμείς τον Ιούδα τον κάψαμε

-Θα πάτε πουθενά για Πάσχα;

-Εγώ Κρήτη, στο αμόρε μου.
-Ωραία. Καλή ανάσταση.
-Εγώ Χίο, στη μαμά μου.
-Τέλεια. Καλή όρεξη.

Το μπλουζάκι της επαύριον:

ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤO ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΡΤΙ.

Πήγα κι εγώ στην Boom Boom (αν και αυτός ο τίτλος αδικεί το ποστ)

Την ντισκοτέκ εννοώ, στη συμβολή Θησέως και παραλιακής, για την οποία μιλάνε τα παιδιά της νύχτας και έγραψαν τα φριπρέσια. Ένα μέρος όπου η φράση «'80s revival» δε σημαίνει τίποτα.

ΣΤΑΔΙΟ ΠΡΩΤΟ: Θαλπωρή, οικειότητα. Ενθουσιασμός με τα αυτοκόλλητα-καρδούλες «I love Boom Boom» και με τον DJ Soulis, που μιλάει πάνω από τα κομμάτια ανοίγοντας διάλογο με τους τραγουδιστές. Σαστιμάρα με τα τοιχοκολλημένα A4 «Απαγορεύεται το κάπνισμα και το τρενάκι στην πίστα (για τη δική σας ασφάλεια)» και «Μην παρκάρετε στο διάδρομο, ενοχλείτε τους σερβιτόρους» («Δε νιώθεις εδώ μέσα ότι κάποιος θα σου κάνει παρατήρηση;»). Είναι απελευθερωτικό που ο καθένας χορεύει με κινησιολογία όποιου μουσικού ρεύματος του καπνίσει (και μερικοί μπροστά στον καθρέφτη, σαν να έχουν πίσω τους καμιά δεκαριά άτομα να μιμούνται τις κινήσεις τους σε πρόγραμμα step-aerobics). Παραμερίζοντας την κουρτίνα και κοιτώντας έξω από το παράθυρο, βλέπεις γραμμένο στον απέναντι τοίχο του δρόμου με μαύρα γράμματα: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ» - αυτοί ο ρόλοι τοίχου και κουρτίνας σανιδώνουν το κέφι μας. Η σκέψη που κυριαρχεί είναι ότι ο τρόπος που διασκεδάζαμε τότε αντικατοπτρίζει τη σαφήνεια εκείνης της εποχής: Αν θες να χορέψεις ή να φλερτάρεις, πας στην πίστα, αν θες να πιεις, να καπνίσεις ή να συζητήσεις, κάθεσαι στο τραπέζι. Σήμερα στα κλαμπ τα μπουρδουκλώνεις αυτά, τα κάνεις όπως λάχει και όλα μαζί, σαν ένας ασαφής τουρίστας στη χώρα της φλουότητας.

ΣΤΑΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Χορός. Όταν χορεύουμε, δε σκεφτόμαστε.

ΣΤΑΔΙΟ ΤΡΙΤΟ. Αφόρητη ζέστη («κλιματισμός κι αυτός '80s»). Αδιέξοδο με το ότι οι δυνατότητες σε αυτό το μέρος εξαντλούνται: πήρες και από πίστα, πήρες και ποτό, κουβέντιασες, πέρασες από όλα τα στάδια - και τώρα; Είσαι άνθρωπος των 00s, που η ασάφεια του δίνει την ελπίδα και που οτιδήποτε ασάρωτο του φαίνεται πιο πλούσιο, κι όμως ένας κάποιος τρόμος πλανάται για τη στιγμή που θα περάσεις από την έξοδο και θα βρεθείς στα 00s. Οι παράξενα ντυμένοι και κατά λάθος ντεμοντέ άνθρωποι φαντάζουν πολύ μόνοι. Τα 80s κομμάτια είναι τα πολύ προβλέψιμα και η μουσική προέρχεται και από τα 70s και από τα 90s. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο όλο αυτό, αλλά δεν προκαλεί όση αμηχανία προκαλούν τα νησιώτικα. Η σκέψη που κυριαρχεί είναι ότι δεν μπορείς να προσλάβεις με φυσικότητα το μεταμοντέρνο, αν το συνολικό τοπίο δεν είναι μεταμοντέρνο: Χτες στο μπαρ Άνθρωπος, το ότι ο dj πέρασε από τoυς Peppers σε νησιώτικο δε γέννησε κανένα συλλογισμό. Σήμερα στην ντισκοτέκ οτιδήποτε εκτός από ντίσκο ακούγεται άσχημο και ύποπτο.

ΣΤΑΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ. Σε αυτό το στάδιο, έχουμε φύγει από την Boom Boom, έχοντας πάρει ο καθένας το αναμνηστικό του δωράκι που μας κάνει να νιώθουμε σαν να φύγαμε μόλις από παιδικό πάρτι. Νοσταλγούμε ήδη την ντισκοτέκ, μάλλον γιατί φύγαμε πριν από τα «μπλουζ». (Εμένα η φάση με τα «μπλουζ» ίσως να με κατέθλιβε, γιατί δεν είχα αγαπημένο να χορέψω μαζί του κι έτσι δε θα μπορούσα να πάρω σοβαρά και αυτόν το χορό, όπως τους άλλους, αλλά θα έπρεπε να τον δω χλευαστικά, όπως θα ταίριαζε σε ένα 80s revival, κάτι που δεν είχε καμία θέση εδώ.) Το πάρτι κάποιου φρι περιοδικού όπου πηγαίνουμε είναι απολύτως χάλια. Το να σκεφτώ αν αυτό έχει να κάνει με τα 00s μου φαίνεται κουραστικό και άκυρο.

ΣΤΑΔΙΟ ΠΕΜΠΤΟ. Μια μίνι περιπλάνηση στην Αθήνα αποκαλύπτει ότι όλα τα μπαρ κλείνουν. Όλα; Όχι. Υπάρχει ένα μπαρ-ηπερήρωας που αντιστέκεται στην ηλιακή εισβολή. Μια κουβέντα για θέματα που μας απασχολούν ξεδιπλώνεται, από την οποία λείπουν οι ατάκες και περισσεύει η προσήλωση. Η σκέψη που κυριαρχεί είναι ότι αυτό το πράγμα (η κουβέντα, όχι το μπαρ) είναι υπεράνω δεκαετιών. Έτσι, δεν έχει συντεταγμένες και γι' αυτό το βρίσκεις πολύ εύκολα και πολύ δύσκολα, παντού και πουθενά, κι ακόμα, ξέρεις και δεν ξέρεις πώς και πότε θα το ξαναβρείς.

ΣΤΑΔΙΟ ΕΚΤΟ. Ποστάρω τη βραδιά, είναι 9.39. Η σκέψη που κυριαρχεί είναι ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα ήθελα πολύ να ήταν τώρα εδώ, για να τα κουβέντιαζα όλα αυτά μαζί του τρώγοντας την ομελέτα, αντί να τα γράφω σα μαλάκας στο μπλογκ μου.

Έι, μπλόγκερ...

...Θα σε δω στο ΠΑΡΤΙ.

Τι μου έμαθε η ζωή (επίμετρο)

(Εναλλακτικός τίτλος: αΠΟΣΤημα).

Εν είδει αντιφλεγμονώδους μη στεροειδούς (που δεν μπορώ να πάρω, μιας και μου προκαλεί αλλεργικό σοκ), απλώνω στο πάσχον σημείο την παρακάτω φτιαχτή αλοιφή από 5 συστατικά-τσιτάτα για τον έρωτα (ομοιοπαθητική είναι):

1. Ο έρωτας έχει πολλά ποδάρια.
2. Ο άντρας-παιδί είναι το πιο επικίνδυνο είδος άντρα: Όταν σπάει το βάζο, δεν καταλαβαίνει ότι έκανε ζημιά.
3. Η λέξη «ξενερώνω» είναι η πιο ξενερωτική λέξη απ' όλες.
4. Αν θέλεις να κάνεις απόλυτα ευτυχισμένο το μαζοχιστή που σε λατρεύει, ένας είναι ο τρόπος: η αυτοκτονία σου.
5. Μην τρέξεις ποτέ να αγκαλιάσεις κάποιον αν δεν έχεις δει το ντοκιμαντέρ Imagine, με το Λένον και τη Γιόκο να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον σε αργή κίνηση με τα χέρια ανοιχτά και να περνάνε ξυστά.

Πλατεία Ερωτευμένων, αντίο για πάντα

Ήταν θέμα χρόνου. Για ποια πλατεία μιλάμε;

Για εκείνη την αγέρωχη στρογγυλή πλατεία με τις ψηλές λεύκες και τα ξύλινα παγκάκια - τόσο χαμηλά, σαν να ήταν φτιαγμένα για παιδικό σταθμό. Για την πλατεία με τις σπασμένες από τις ρίζες των δέντρων πλάκες, φουλ ανισόπεδες, που ανάμεσά τους φύτρωναν μαργαρίτες και χορτάρια και εκείνα τα ψιλά ψιλά μπλε λουλουδάκια που υπάρχουν και σε πορτοκαλί. Για την πλατεία με το καθαρό κέντρο, που, αν ερχόσουν για λίγο (μοναχά για ένα βράδυ), ήταν σαν να λούζεσαι σε μια δέσμη καρμικού φωτός, με τον γκριζοπράσινο χνουδωτό δακτύλιο από τα φύλλα τριγύρω να συγκρατεί την ενέργεια μέχρι να τη ρουφήξεις ολόκληρη.

Για την πλατεία που, όταν την είχα πρωτοδεί, πάνω σ' ένα βανάκι με όλα μου τα έπιπλα και τις κούτες, ονειρευόμουν απογεύματα με τον αγαπημένο μου Κατηγορία Πρίζα-Πρίζα, Εκδοχή Ένα και παγωτά διά δύο να λιώνουν από το χρυσό, διακεκομμένο ηλιοβασίλεμα. (Όπως τα ζευγάρια που της έδωσαν το όνομά της και διέγραψαν από τη μνήμη της γειτονιάς το «Παλαιών Πατρών Γερμανού».) Απογεύματα που, βέβαια, δεν υπήρξαν, γιατί «έμενα πολύ μακριά».

Τώρα θόρυβος. Η από μηχανής ανάπλαση αποφάσισε να τη σώσει. Άσπρα πλαστικά απ' αυτά που βάζουν στα μπαλκόνια για να μην πέσουν τα παιδάκια. Χρειάζεται να πω για τις γερόντισσες πλάκες που ξηλώθηκαν; Μη με αναγκάσετε. Είναι οδυνηρό.

Έπειτα από οκτώ σχεδόν χρόνια. Δε θα καθίσω ούτε μια φορά παρέα με τον αγαπημένο μου Κατηγορία Πρίζα-Πρίζα, Εκδοχή Δύο. Για πιο σοβαρό λόγο από το «μένω μακριά». Για πιο σοβαρό λόγο από το ότι όπου να 'ναι κι εγώ φεύγω (οι πλάκες μού κουνάνε λερωμένα λευκά μαντίλια - «άμε κι εσύ στο καλό»). Γιατί:

η Πλατεία Ερωτευμένων φονεύεται.

Έτσι ανταμείβεται η αντοχή της.


Πλατεία, πλατεία, τι παίρνεις μαζί σου στο τάφο σου;