20.11.05

Δελφινάριο

Φορούσαμε τις νιτσεράδες μας και τριμάραμε την τζένοα κάτω απ' το ψιλόβροχο. Έκανα μπόλικο τιμόνι κοιτάζοντας ψηλά το windex η κουκούλα μου έπεφτε στα μάτια μου. Πέρασα δίπλα από μια βάρκα με τέντα και τέσσερις γέρους ψαράδες από κάτω της. (Πόσο θα σου άρεσε! Θα τους πλεύριζες και θα τους έπιανες κουβέντα, μες στη μέση του Σαρωνικού. Θα μας κερνούσανε τσίρο και παξιμάδι και μετά εσύ θα ήθελες να μείνεις μαζί τους να ψαρέψεις. Εγώ θα πήγαινα όρτσα μέχρι τη Σαλαμίνα με τα tell tails αλφάδι και θα γύριζα να σε πάρω νυχτερινή πλεύση). Μετά πήγα στην πλώρη: το καλύτερο σημείο. Σκίζεις τα νερά εσύ, όχι το ιστιοπλοϊκό.

Τότε είδαμε και τα δελφίνια. Δυο δυο, παχιά παχιά, να βουτάνε, γκλουπ, στο νερό και μετά να περνάνε κάτω από την καρίνα μας. Πόσο χάρηκα! Είχα χρόνια να δω δελφίνια από τόσο κοντά. Θυμήθηκα το δημοτικό σχολείο και το Χρυσό Τετράδιο, το τετράδιο όπου αντιγράφαμε και φυλάγαμε τα καλύτερά μας ποιήματα, αφού σηκωνόμασταν όρθιοι στο θρανίο και τα διαβάζαμε σε όλη την τάξη την έκτη ώρα κάθε Παρασκευής. Στο Χρυσό Τετράδιο είχε γραφτεί ένα ποίημα για το δελφίνι που είχε γράψει ο Δημήτρης Κωστάλας (aka Νεροψωμάς, επειδή μούλιαζε το ψωμί του κολατσιού του στη βρύση της αυλής πριν το φάει) : Το ποίημα (ή ποίμα) έλεγε:

Δελφίνι είδα ένα πρωί
που ' τανε μες την τρικυμία
και σκέφτηκα πόσο πολύ
χρήσιμο είν' στην κοινωνία.

Η μισή μου φάτσα έκθαμβη από το παράδειγμα ευγενικής αγάπης που έβλεπα μπροστά μου η άλλη μισή δακρυσμένη από τα γέλια στην ανάμνηση του ποιήματος-δελφινάριου. Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να γίνει ένα ποστ με ψωμί (μουλιασμένο, μουχλιασμένο, γαλέτα, οτιδήποτε), αλλά θέλω οπωσδήποτε, και απλώς και μόνο, να πω το προφανές: Τα υψηλά αισθήματα και το γελοίο πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να συνδεθούν μεταξύ τους και μακάρι η σούμα να ήταν πάντα τόσο αμιγής και δυναμωτική.

5 comments:

kouk said...

Αχ στείλτε και λίγα υψηλά αισθήματα προς τα εμένα, τα χρειάζομαι όπως θυμάσαι, καθώς ήμουν extra-κατσούφης εκείνη τη μέρα. Το όμορφο αυτό post αντιδιαστέλεται με την κατσούφικη αντίδραση μου στην θέα των δελφινιών:

Όμορφα ήταν τα δελφίνια, αυτό να λέγεται, όμως εγώ τσαντιζόμουν που εκείνη τη στιγμή πηγαίναμε με τη μηχανή. Μάλιστα δεν άντεξα και την είπα την μαλακία μου και σε άλλον, του λέω "θα μας βρίζουν για ηχορύπανση τα δελφίνια". Πιο κατσούφης γίνεται;

isobel said...

τρομάρα σας,
είδατε τα ιπτάμενα δελφίνια παρκαρισμένα στη μαρίνα Ζέας κ κανατε ποστ γι'αυτό
θαλασσόλυκοι ΄-) LOL

sensualmonk said...

επειδή μια λογοτεχνική πετριά την έχετε -βοήθειά σας!- επιτρέψτε μου να εκφράσω την ευχαρίστηση ενός αναγνώστη με την πυκνότητα και την διακριτικότητα των δύο τελευταίων posts!

noooneeee said...

Τούς πετάξατε κανένα ψάρι; Σάς είπαν αντίο; Και μετά, ευχαριστώ; Για τα ψάρια;

l'esprit de l'escalier said...

sensualmonk, μερσί πολύ! Όσο για την πετριά, αυτό να λέγεται, αλλά έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας με τα ελατώματά του (και τα καρούμπαλά του).

Υπόλοιποι, επίσης μερσί, διότι με κάνετε και γελάω ανελέητα!