Basketball illusions

Σ' ευχαριστώ πολύ που μ' έφτιαξες φωνάζοντας ρυθμικά τ' όνομά μου. Με φαντάζομαι δίμετρο μπασκεμπολίστα στο τρίτο έτος του κολεγιακού πρωταθλήματος. Τελικός κόντρα στη Νορθ Καρολάινα. Εσύ αρχηγός των τσιρλίντερς, με άψογο συντονισμό, αισθησιακές χορευτικές φιγούρες, φωνάζοντας παθιασμένα τ' όνομά μου και τ' όνομα του κολεγίου μας.

Έχουμε πάρει τάιμ άουτ 3'' πριν τη λήξη, χάνουμε 83-82, αλλά έχουμε την μπάλα. Ο κόουτς επιλέγει την κομπίνα 3. Ο πλεϊμέικερ θα κάνει κατεβασιά με σκοπό να ολοκληρώσει ο ίδιος την επίθεση. Αν τραβήξει δεύτερο αντίπαλο παίκτη πάνω του, θα πασάρει σε αυτόν που θα έχει ελευθερωθεί, ώστε να τελειώσει εκείνος τη φάση. Πράγματι, ο κοντός Φρέντι Τζόουνς κατεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα, ο Αλόνσο Ρίβερς κάνει σπουδαίο σκριν λίγο έξω απ' την περιοχή και ο Μόζες Μαλόουν (προσωπικός μου αντίπαλος), φοβούμενος ότι ο Φρέντι θα σουτάρει, προχωράει προς το μέρος του. Τότε, λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου πριν τη λήξη, κάνω μαγική κίνηση απελευθέρωσης και αρχίζω να πηδάω προς το καλάθι. Ο Φρέντι με βλέπει με την άκρη των ματιών του και κάνοντας ωραία προσποίηση μου πασάρει. Περιμένω την μπάλα ακίνητος στον αέρα. Η μπάλα έρχεται, την πιάνω με το δεξί. Ο ήχος σταματάει, η κίνηση για μια στιγμή παγώνει κι όταν ξαναρχίζει έχει μπει σε φάση σλόου μόσιον. Το χέρι μου με την μπάλα κατευθύνεται στο καλάθι, ενώ πίσω στον πίνακα φαίνεται ο χρόνος: 00:00:01 και το σκορ 83-82.

Ξαφνικά, ακούγεται ο ήχος. Αυτός ο υπέροχος ήχος της μπάλας που καρφώνεται. Ο ήχος έχει το μέταλλο, αλλά στο τελείωμά του έχει και το δίχτυ. Η μπάλα έχει περάσει τη στεφάνη, έχει μπει μέσα. Η κόρνα της λήξης χτυπάει. Ο χρόνος γράφει: 00:00:00. Σε λίγο το σκορ θα γράφει: 83-84. Την ίδια στιγμή έχουμε νικήσει κι έχουμε πάρει το πρωτάθλημα, με συλλογική δουλειά, δε λέω, αλλά και με δικό μου καλάθι, που θα μείνει στην ιστορία.

Καθώς τώρα πολλές επαγγελματικές ομάδες θα με ζητήσουν στο ρόστερ τους, στο χέρι μου είναι να αξιοποιήσω τις ευκαιρίες που θα μου δοθούν. Η καριέρα μου διαγράφεται καλή. Όμως εγώ ψάχνω την τσιρλίντερ κι αυτή ψάχνει εμένα, μέσα σε ένα κομφούζιο πανηγυρισμών. Είμαι στο κέντρο του γηπέδου και κάποια στιγμή μένω ελεύθερος από τις αγκαλιές των συμπαικτών μου. Τότε σε βλέπω κι έρχεσαι τρέχοντας, φωνάζοντας, κουνώντας ψηλά τα χέρια, και μ' έναν πήδο περνάς τα πόδια σου στη μέση μου. Σε σηκώνω και είσαι δακρυσμένη. Φιλιόμαστε. Ο χρόνος κι ο ήχος πάλι παγώνει. Μαγική στιγμή.

Όταν ξαναρχίζει ο χρόνος, με διαπερνούν πιο πεζά ερωτήματα: Άραγε θα 'ρθει μαζί μου στο Λος Άντζελες αν με ζητήσουν οι Λέικερς;


Not a brain wave by l' esprit de l' escalier:
A message by chill-the-blood-to-warm-the-soul.