Στη μικρή ροτόντα του μπαρ

Λες κάτι και μετά λες το αντίθετο νομίζοντας ότι εξηγείς το ίδιο. Όχι, δε συμφωνείς. Όταν δε μιλάς, κοιτάς αριστερά, δεξιά, το ποτήρι, και τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν λες και σε τυφλώνει ο ήλιος. Το πάνω χείλος σου φαίνεται μεγαλύτερο απ' το κάτω όταν έχεις απορίες. Κάτι αισθήματα μετάνοιας παλεύουν να σκάσουν μύτη μέσ' απ' το γιακά σου.

Στην περιγραφή αυτή ταιριάζει για ρούχο τισέρτ. Αλλά και η χρυσή, φθαρμένη, εξωτική μάρκα μιας αταίριαστης-ταιριαστής γραβάτας, που γυρίζει ανάποδα πέφτοντας και που μόνο σε σένα και στον Alex Κapranos πηγαίνει τόσο, κάνει.