Το μπουφάν που έγινε παλτό

Οι περισσότερες διαφημιστικές αφίσες που βλέπουμε στο μετρό και στους δρόμους (αυτές οι οριζόντιες, οι τεράστιες) είναι αδιάφορες. Μερικές είναι γελοίες και τις απολαμβάνεις σαν trash TV (βλέπε διαφημίσεις νυχτερινών κέντρων) και ελάχιστες, μία φορά στην αιωνιότητα, είναι έξυπνες. Υπάρχουν όμως και κάποιες που έχουν σοβαρή ευθύνη για την κατάθλιψη που σε κυριεύει καθώς περπατάς αμέριμνος – ρίξτε μια ματιά σ’ αυτές που διαφημίζουν τις χειμερινές εκπτώσεις στα Glou.

Ένας τύπος με την έκφραση του «looser-που-δεν-το-έχει-
καταλάβει-απολύτως-ότι-είναι-looser-,αλλά-που-μέσα-του-
υποψιάζεται-κάτι-σχετικό-,ωστόσο-,πάλι-,δεν-είναι-σίγουρος-,
γιατί-τότε-πώς-τον-φώναξαν-να-κάνει-διαφημιστικό;»,
με κόκκινο μπουφάν και κόκκινο σκουφί, κρατάει στο στήθος του μία ταμπέλα που γράφει: «ΜΠΟΥΦΑΝ 19,90». Δεν μπορεί παρά να έχουν συμβεί τα εξής:

Περιπολία creative-ο-Θεός-τους-κάνει αλωνίζει τις φτωχογειτονιές στις 5.30 το πρωί ψάχνοντας συγκεκριμένη μούρη για το κόνσεπτ (εννοείται ότι κόνσεπτ δεν υπάρχει). Η συγκεκριμένη μούρη γίνεται σεσημασμένη. Το βανάκι σταματάει και χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις κουτρουβαλιάζει στην καρότσα μερικούς αγουροξυπνημένους τύπους που ψάχνουν για δουλειά. Έπειτα από μια διαδρομή κατά την οποία οι απαχθέντες αναρωτιούνται πού τους πηγαίνουν και μήπως τους κάνουν κύκλους, το βανάκι τούς ξεφορτώνει σε μια αποθήκη. Οι creative-και-καλά ενώνουν τις δυνάμεις τους με όσους έχουν μείνει πίσω στην αποθήκη για να φυλάνε τσίλιες. Ένας χορός ringtones ξεκινάει για να ενημερωθεί το αρχηγείο και να δοθούν εντολές, ενώ οι απαχθέντες στήνονται στον τοίχο, στη σειρά. Οι creative-μάνα-μου-βόηθα τους πετάνε έναν προβολέα στη μούρη, τους φοράνε ρούχα Glou και τους χώνουνε στα χέρια τις ταμπέλες «ΜΠΟΥΦΑΝ 19,90», «ΦΟΥΤΕΡ 9,90» κτλ. Εκείνοι τις παίρνουν, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν έχουν άλλη επιλογή (ο φωτογράφος πρέπει να φύγει σε μισή ώρα) και γιατί μέσα τους σκέφτονται «για ένα μεροκάματο, ρε γαμώτο» και «λες να γίνω φίρμα;». Φλασιά τη φλασιά, ο φακός πετυχαίνει να συλλάβει αυτό το όλο απόγνωση και απορίες βλέμμα. Η δουλειά τελειώνει, άπαντες τα μαζεύουν τάχιστα και φεύγουν για άγνωστο προορισμό, η αποθήκη ερημώνει.

Ύστερα από λίγες μέρες, κατεβαίνεις στο μετρό και το έγκλημα βρίσκεται ακριβώς απέναντί σου. Η γνήσια, συμπαγής μιζέρια σού επιτίθεται κι εσύ δεν έχεις πού να κρυφτείς για να γλιτώσεις. Λες και δεν υπήρχαν ήδη αρκετά θύματα σ’ αυτή την ιστορία.