Τζέρτζελο σε ακατοίκητη νησίδα (εικόνες)

Είναι Παρασκευή 6.00 το απόγευμα και από το καφενείο στο επίνειο του μαστιχοχωρίου Ελάτα φαίνεται κόσμος να μαζεύεται στο μόλο - κόσμος με προορισμό τον Άγιο Στέφανο, το απέναντι ακατοίκητο νησάκι με το ομώνυμο ξωκλήσι, όπου το βράδυ στήνεται πανηγύρι για την επέτειο της ανακομιδής των λειψάνων του αγίου, την επομένη, 2 Αυγούστου.

Οι ηλικιωμένοι που ήρθαν από τη χώρα, 25 περίπου χλμ. βορειοανατολικά, και από διάφορα χωριά της Χίου, ανυπομονούν περισσότερο από τους νεότερους να επιβιβαστούν στις βάρκες που θα τους πάνε στο νησάκι με έκτακτα δρομολόγια, επειδή ενδιαφέρονται κυρίως να προσκυνήσουν και θέλουν να προλάβουν τη λειτουργία.

Ο βαρκάρης με το ψηλό καΐκι υποχρεώνεται από τον λιμενικό να χρησιμοποιήσει σκαμνάκι για να διευκολύνει την επιβίβαση, καθώς λίγο νωρίτερα μια γυναίκα γλίστρησε ανεβαίνοντας, χτύπησε στο κεφάλι και χρειάστηκε να μεταβεί στο Κέντρο Υγείας στο Πυργί, ευτυχώς χάνοντας μονάχα το φετινό προσκύνημα και λίγο αίμα.

Εκτός από αυτούς που θα πάνε ακτοπλοϊκώς στον Άγιο Στέφανο, υπάρχουν και κάποιοι που ήρθαν ως εδώ για να γδυθούν, να μείνουν με τα μαγιό και να διανύσουν την απόσταση ως τη νησίδα κολυμπώντας - αφού βγουν πρώτα μια ομαδική αναμνηστική φωτογραφία.

Οι κολυμβητές πέφτουν άτακτα στη θάλασσα υπό την επίβλεψη μηχανοκίνητου που κυβερνά ο πατέρας ενός από αυτούς - οι περισσότεροι είναι νεαροί αθλητές και πρωταθλητές της πισίνας, ανάμεσά τους και ο εμπνευστής αυτής της καθιερωμένης εδώ και λίγα χρόνια συνάντησης: ένας γυμναστής με καταγωγή από την Ελάτα.

Ενώ μάζες ανθρώπων μετακινούνται ποικιλοτρόπως προς το νησάκι, στο καφενείο της Αγίας Ειρήνης (όπως ονομάζεται το επίνειο της Ελάτας) υπάρχει σχετική αδιαφορία για τους εορτασμούς και η συνήθης πάνω κάτω προσήλωση στη θερινή καθημερινότητα.

Οι πρώτες φουρνιές επιβατών καταφτάνουν στον Άγιο Στέφανο πάνω στα καΐκια ανά δεκάδες, έχοντας πληρώσει κόμιστρο 3 ευρώ το άτομο (συν άλλα 3 η επιστροφή) - ανάμεσά τους βρίσκονται οι ψήστες, οι οργανοπαίκτες και ο παπάς, που μάλλον ταξίδεψαν τιμής ένεκεν.



Στο παραλιάκι λίγο πιο πέρα από το πηγαινέλα των καϊκιών, αθλητικοί σάκοι στοιχισμένοι στην άμμο από γονείς και συγγενείς υποδέχονται τους κολυμβητές που διανύουν την υγρή διαδρομή 2.000 μέτρων παρά κάτι και που ήδη, ένας ένας, τερματίζουν αυτόν τον άτυπο αγώνα ανοιχτής θάλασσας χωρίς επισημότητα και έπαθλα.

Όσοι επισκέπτες δεν είναι διατεθειμένοι να αποχαιρετήσουν το νησάκι και να επιστρέψουν στη χιώτικη ακτή μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ώρα που οι βάρκες παύουν τα δρομολόγια για να τα ξαναρχίσουν το επόμενο πρωί, έχουν φροντίσει για τη διανυκτέρευσή τους σε σκηνές, οι οποίες πιθανότατα θα ξεστηθούν αρκετές μέρες μετά τη μαζική επάνοδο.



Τα όργανα θα αρχίσουν μόλις πέσει ο ήλιος και ανέβει η τσίκνα από τις ψησταριές - και το γλέντι που κάθε χρόνο τέτοια μέρα αναστατώνει την πανίδα του Άγιου Στέφανου και των δύο διπλανών νησίδων θα κρατήσει μέχρι ο ήλιος να ανατείλει ξανά.