Φωτο-ανάσα

May the dark force be with you!

Η πιο εντυπωσιακή φωτογραφία μου από το φεστιβάλ Σίγκετ (Νησί). Γίνεται κάθε Αύγουστο πάνω στο σίγκετ Οβούδα της Βουδαπέστης (πιάνει όλο το νησάκι του Δούναβη), διαρκεί μία εβδομάδα και έχει μουσική και γενικότερο νταβαντούρι για όλα τα γούστα (www.szigetfestival.com).

Eίναι όντως στοιχειωμένο!

Το Blogger. Είναι στοιχειωμένο, όπως ακριβώς το είχε πει ο noheathen. Το ποστ μου του Σαββάτου εξαφανίστηκε χτες από μόνο του δύο φορές και το ξανανέβασα ισάριθμες. Σήμερα πάλι ανοίγω τη σελίδα και το ποστ πουθενά! Λες o Blogger να σοκάρεται με τα ερωτικά ποστ και να λογοκρίνει την υπερέκθεση; Ή μήπως κάποιος χακεύει το μπλογκ μου;

Μέχρι και η δική μου ιστοσελίδα εθελοτυφλεί μπροστά στα συναισθήματά μου.

Θου Γου, ζεις, εσύ με οδηγείς

Ο Θ.Γ. είναι ο πιο έξυπνος, ταλαντούχος, ισορροπημένος, κουλ και χιουμορίστας δημοσιογράφος που γνώρισα στο μαγαζί όπου δουλεύω. Ανάμεσα στα πνευματώδη ιμέιλ που ανταλλάσσαμε ενδοεταιρικά, μου έστειλε κάποια στιγμή τα στιχάκια σαν-χαϊκού που είχε γράψει (μου το είχε σφυρίξει ένας κοινός γνωστός και ζήτησα με πάθος να τα δω). Κάποιο σημείο του συκωτιού μου δονείται ακόμα από τα γέλια εκείνης της ημέρας που τα διάβασα.

Σαν παιδί που ό,τι δει το μιμείται, άρχισα να γράφω κι εγώ τέτοια τρίστιχα όποτε μου κατέβαινε. Τα δικά μου βέβαια δεν πλησιάζουν επ' ουδενί την ευστοχία και την αστειότητα των υποδειγματικών εκείνων σαν-χαϊκού. Ωστόσο, σήμερα είπα να μεταφέρω εδώ μερικά, σαν ένα τσούγκρισμα ποτηριού με το Θ.Γ., που αυτή τη στιγμή είναι φαντάρος στη Θεσσαλονίκη (και βλαστημάει την τύχη του που τον στείλανε εκεί). Δεν πιστεύω να μου κάνει μούτρα που τον αντιγράφω. Άλλωστε τα δικά του σαν-χαϊκού είναι καλά κλειδωμένα στο συρτάρι μου και το κοπιράιτ της ιδέας εξακολουθεί να του ανήκει.

Πάρε λοιπόν μια (ταξιδιωτική) φουρνιά.

Πράσινος ο μιναρές,
κόκκινος ο ήλιος,
νικητής το ποδόσφαιρο.

Πυραμίδες,
σκατά καμήλας.
Τι μεγαλείο!

Ταξίδι:
μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας
ταξιδιωτικού συντάκτη.

Mε φόντο το Βόσπορο,
στα χέρια μου λιώνεις,
ρυπαρό ψαροσάντουιτς.

Ω ιαματικά λουτρά,
το κάτουρό σας
η ζωή μου.

Μπλάντι χελ!
Λα Τουρ Εφέλ
τζαστ φελ.

Φθόνος του πέους
aka
Γκρίνουιτς Βίλατζ.

Φαλαγγίτικη Ιαβέρεια
Οδυσσειακή Ράμπο
Δοκιμασία.

Ένα
τσιγάρο
κι Αίγινα.

Αδυναμία στύσης
-τι χλεύη!-
στα Μετέωρα.

(Τι λες; Να μαζέψω υπογραφές ώστε να πειστεί ο Θ.Γ. να δημοσιεύσει τα δικά του;)

Γνωριμία

- Δεν είμαι αυτός που νομίζεις.
- Σάμπως εγώ είμαι αυτή που νομίζεις, νομίζεις;

Επιτέλους. Είχαμε μάθει ό,τι χρειαζόταν ο ένας για τον άλλον.

Πίτσα και κοκακόλα*

Σε αυτόν το συνδυασμό θα ξοδέψω τα τελευταία 15 ευρώ που έχει το πορτοφόλι μου, γιορτάζοντας τη λήξη ενάμισι μερόνυχτου όχι-και-ακραία-παραγωγικής εργασίας με κόστος: μια μάζωξη για αποχαιρετισμό ανθρώπου που πάει για δύο χρόνια Πορτογαλία, ποτό με άνθρωπο που φεύγει σε τέσσερις μέρες για Γερμανία, το Βroken Flowers, βασικά ψώνια στο σουπερμάρκετ, συνάντηση με την αδερφή μου που ήδη έφυγε για Χίο, αλλαγή ζευγαριού παπουτσιών που πήρα προχτές σε λάθος χρώμα, διάβασμα πριν κοιμηθώ (αφού δεν κοιμήθηκα), ραντεβού με φίλη για από κοινού διερεύνηση επαγγελματικών προοπτικών, επιτακτική housework, κουβέντα στο MSN χωρίς ενοχές.

Εύχομαι πραγματικά η πίτσα και κοκακόλα που θα μου φέρουνε να έρθει εγκαίρως. Αν αυτό δε συμβεί, θα αλλάξω τον τίτλο του ποστ σε Πίτσα και κόκαλα.

*UPD: Η κρατσανιστή ζύμη ήταν άψητη και μουλιασμένη και η κοακόλα (ΝIVA, γράφεις) σε λάθος μέθεγος. Θα συμφωνήσετε, πιστεύω, ότι μετά απ' αυτά ο ενδεδειγμένος τίτλος του ποστ είναι Πίτσα και πούπουλα.

Τη νύχτα, την ώρα που...

...ένας φοιτητής κλείνει το βιβλίο μ' ένα χασμουρητό και βάζει ξυπνητήρι

...ένας δημοσιογράφος βγάζει τη βαλίτσα του στο χολ και καλεί ταξί για το αεροδρόμιο

...ένας dj φορτώνει στον ώμο την τσάντα με τα cd και καληνυχτίζει τους μπάρμαν

...ένας ντράμερ μαζεύει ιδρωμένος το σκαμπό του από τη σκηνή

...ένας μπλόγκερ ανεβάζει το πρώτο του ποστ

...ένας εραστής πληρώνει και παίρνει ένα κλειδί από τη ρεσεψιόν ενός ΧΧΧ ξενοδοχείου

...ένας πατέρας βγάζει απ' το βραστήρα το μπιμπερό του μωρού

...ένας οδηγός λεωφορείου βάζει μπρος για το πρώτο δρομολόγιο της ημέρας

,
εγώ κοιμάμαι κι ονειρεύομαι - κάποιον απ' όλους.