...αλλά καμιά φορά είναι ωραιότερο να παγώνεις τη βουτιά.
28.9.05
16.9.05
Δημόσιο αυτομαστίγωμα
Η μέρα σήμερα είναι ένα λάθος, που ξεκίνησε χτες στις 2.00. Θέλω να γυρίσει ο χρόνος στις 2.00 το πρωί και να με αφήσουν οι δύο Χ. σπίτι μου πηγαίνοντας στο δικό τους και να ξαπλώσω ακούγοντας τους κεραυνούς και τη βρόχα.
Μέχρι τις 2.00 περάσαμε (my heart is beating) τέλεια, τέλεια, τέλεια, με πλήθος λογοπαιγνίων, σινεμά, κοσμικό μπουφέ, φίλους που έλεγαν σοφά πράγματα και φίλες που φορούσαν λαμπερές εσάρπες. Μετά εγώ άπληστη. Η μόνη που δεν ήθελε να πάει σπίτι, αλλά για πολλοστή φορά πίστεψε ότι θα βρει την κορύφωση της βραδιάς γυρνώντας στα μπαρ μόνη και μοιραία. Εδώ πέφτουν τα γέλια κονσέρβα.
Μέθυσα με ουίσκι (πιο μίζερο μεθύσι δεν υπάρχει) και έκανα έναν σκασμό ηλίθια πράγματα, από το να την πέφτω σε πανέμορφο πλάσμα μπροστά στον «πρώην, νυν, επόμενο, δεν ξέρω κι εγώ ακριβώς» της, μέχρι να στέλνω βλακώδη γκομενικά SMS. Με έπιασε και στα πράσα να κλαίω ένας άνθρωπος που μια βδομάδα πριν, ένα μπαρ παρακάτω, με είχε θαυμάσει για το χάι και το ουάου μου. Στο τέλος -εδώ χτυπάει ένα γκονγκ- ξέχασα στο ταξί τη σακούλα με τα τυπογραφικά δοκίμια πέντε (5) βιβλίων προς επιμέλεια. Πιο ρόμπα ξεκούμπωτη, πεθαίνεις.
Τώρα στο γραφείο παριστάνω ότι η εμφάνιση-σκουπίδι μου οφείλεται (μόνο) στο ότι έχασα τα δοκίμια. Παίρνω όλη τη μέρα τηλέφωνο εταιρείες ραδιοταξί και αστυνομικά τμήματα χωρίς να ελπίζω ότι θα τα βρω, μόνο και μόνο για να εκτονώσω τον πανικό μου. Και κοντεύω να πιστέψω κι εγώ η ίδια ότι αυτή η απώλεια είναι το μοναδικό τραγικό πράγμα που μου συνέβη.
Μέχρι τις 2.00 περάσαμε (my heart is beating) τέλεια, τέλεια, τέλεια, με πλήθος λογοπαιγνίων, σινεμά, κοσμικό μπουφέ, φίλους που έλεγαν σοφά πράγματα και φίλες που φορούσαν λαμπερές εσάρπες. Μετά εγώ άπληστη. Η μόνη που δεν ήθελε να πάει σπίτι, αλλά για πολλοστή φορά πίστεψε ότι θα βρει την κορύφωση της βραδιάς γυρνώντας στα μπαρ μόνη και μοιραία. Εδώ πέφτουν τα γέλια κονσέρβα.
Μέθυσα με ουίσκι (πιο μίζερο μεθύσι δεν υπάρχει) και έκανα έναν σκασμό ηλίθια πράγματα, από το να την πέφτω σε πανέμορφο πλάσμα μπροστά στον «πρώην, νυν, επόμενο, δεν ξέρω κι εγώ ακριβώς» της, μέχρι να στέλνω βλακώδη γκομενικά SMS. Με έπιασε και στα πράσα να κλαίω ένας άνθρωπος που μια βδομάδα πριν, ένα μπαρ παρακάτω, με είχε θαυμάσει για το χάι και το ουάου μου. Στο τέλος -εδώ χτυπάει ένα γκονγκ- ξέχασα στο ταξί τη σακούλα με τα τυπογραφικά δοκίμια πέντε (5) βιβλίων προς επιμέλεια. Πιο ρόμπα ξεκούμπωτη, πεθαίνεις.
Τώρα στο γραφείο παριστάνω ότι η εμφάνιση-σκουπίδι μου οφείλεται (μόνο) στο ότι έχασα τα δοκίμια. Παίρνω όλη τη μέρα τηλέφωνο εταιρείες ραδιοταξί και αστυνομικά τμήματα χωρίς να ελπίζω ότι θα τα βρω, μόνο και μόνο για να εκτονώσω τον πανικό μου. Και κοντεύω να πιστέψω κι εγώ η ίδια ότι αυτή η απώλεια είναι το μοναδικό τραγικό πράγμα που μου συνέβη.
15.9.05
Αρραβώνας σε κώμα
Τις προάλλες, ένας νέος άνω των τριάντα, ακόμα φιλόδοξος, με ποπ καλλιτεχνικές ανησυχίες, λάτρης της χορευτικής κουλτούρας, με υψηλή θέση εργασίας και αμειβόμενος πάρα πολύ καλά, μου ανακοίνωσε ότι αρραβωνιάστηκε την κοπέλα με την οποία τα είχε, ξέρω γω, δύο, τρία χρόνια. Eπειδή τα γουστάρω κάτι τέτοια, αρραβώνες, γάμους, βαφτίσια και λοιπές παραδοσιακές κοινωνικές εκδηλώσεις, τον ρώτησα ενθουσιασμένη πού και πώς διαδραματίστηκε το ευτυχές συμβάν. Ήθελα λεπτομέρειες για να βιώσω λιγάκι από την μπανάλ αλλά πάντα ευπρόσδεκτη ευτυχία των όρκων αγάπης. Και μου τις έδωσε.
Την πήγε, λέει, ταξίδι στην τάδε χώρα και έκλεισε τραπέζι στο καλύτερο εστιατόριο της πρωτεύουσας, τάχα μου για μια απλή χλίδα. Προσωπικά τσέκαρε τα πιάτα, συννενοήθηκε με το σεφ για το γλυκό και έβαλε στο πνεύμα ένα ακόμα ζευγάρι πολύ στενών φίλων, οι οποίοι θα αποτελούσαν το κοινό που κρατάει τα αναμμένα στικς-αστεράκια, ή κάτι τέτοιο. Όλα εξακολουθούσαν να μαγειρεύονται εν αγνοία της κοπέλας. Η πρόταση έγινε την καθορισμένη στιγμή, όταν ο dj του μαγαζιού, κατόπιν εντολής του large νέου, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι. Εν μέσω κεριών και λουλουδιών, εμφανίστηκε, λέει, και το ακριβό δαχτυλίδι, μέσα από ένα κοχύλι.
Το χαμόγελο πάγωσε στο στόμα μου και φοβήθηκα μην προδωθεί το ξενέρωμά μου από τον τρόμο o οποίος παρεισέφρησε στη λαχτάρα του βλέμματός μου. Επί ματαίω περίμενα να μου διηγηθεί τη στιγμή που, π.χ., ένας κλαρινιτζής ανέβηκε πάνω στο κρυστάλλινο σερβίτσιο και όλοι στο μαγαζί άρχισαν να κορυβαντιούν ή, ξέρω γω, ο νέος πήρε την κοπέλα απ' το χέρι αφήνοντας σύξυλους τους φίλους και πήγανε για βραδινό μπάνιο, όπου το δαχτυλίδι χάθηκε για πάντα. Αλλά όχι. Η κυριλέ βραδιά ολοκληρώθηκε ατσαλάκωτη και χωρίς καμία ανατροπή - ευτυχώς δε μου διηγήθηκε και λεπτομέρειες για το σεξ που -φαντάζομαι- ακολούθησε, γιατί ίσως και να μελαγχολούσα για όλη την υπόλοιπη μέρα.
Είμαι τύπος ρομαντικός, που ονειρεύεται να ζήσει στην εξοχή με πολλά παιδιά και να μαγειρεύει καθημερινά ό,τι επιθυμήσει ο προστατευτικός σύζυγος. Είμαι οπαδός της nostalgie de la boue και προσθέτω κορδέλες και δαντέλες στα φορέματα της γιαγιάς μου για να πάω στο γραφείο. Επίσης, μου αρέσουν τα ακριβά κοσμήματα και οι γενναιόδωρες χλίδες. Όμως, θέλω να υπάρχει μέσα σ' όλα αυτά κάτι, μια λεπτομέρεια, έστω, που να είναι ο μίτος ο οποίος θα συνδέει την ονειρεμένη ιστορία με τη στραμπουληγμένη εποχή του 21ου αιώνα. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, αναποδιασμένη και ηδονικά σκληρή. Ποτέ δε θα γυρίσω περιφρονητικά τη μούρη μου σε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι. Αλλά το "I do" μου θα έχει ουσία και σημασία μόνο αν, μέσα από το σεβαστό τυπικό, με μια ξαφνική έκρηξη, πεταχτεί όλη η αγωνία, η ρευστότητα και ο γρίφος της σημερινής αγάπης, στην οποία ακόμα πιστεύουμε με λύσσα.
Την πήγε, λέει, ταξίδι στην τάδε χώρα και έκλεισε τραπέζι στο καλύτερο εστιατόριο της πρωτεύουσας, τάχα μου για μια απλή χλίδα. Προσωπικά τσέκαρε τα πιάτα, συννενοήθηκε με το σεφ για το γλυκό και έβαλε στο πνεύμα ένα ακόμα ζευγάρι πολύ στενών φίλων, οι οποίοι θα αποτελούσαν το κοινό που κρατάει τα αναμμένα στικς-αστεράκια, ή κάτι τέτοιο. Όλα εξακολουθούσαν να μαγειρεύονται εν αγνοία της κοπέλας. Η πρόταση έγινε την καθορισμένη στιγμή, όταν ο dj του μαγαζιού, κατόπιν εντολής του large νέου, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι. Εν μέσω κεριών και λουλουδιών, εμφανίστηκε, λέει, και το ακριβό δαχτυλίδι, μέσα από ένα κοχύλι.
Το χαμόγελο πάγωσε στο στόμα μου και φοβήθηκα μην προδωθεί το ξενέρωμά μου από τον τρόμο o οποίος παρεισέφρησε στη λαχτάρα του βλέμματός μου. Επί ματαίω περίμενα να μου διηγηθεί τη στιγμή που, π.χ., ένας κλαρινιτζής ανέβηκε πάνω στο κρυστάλλινο σερβίτσιο και όλοι στο μαγαζί άρχισαν να κορυβαντιούν ή, ξέρω γω, ο νέος πήρε την κοπέλα απ' το χέρι αφήνοντας σύξυλους τους φίλους και πήγανε για βραδινό μπάνιο, όπου το δαχτυλίδι χάθηκε για πάντα. Αλλά όχι. Η κυριλέ βραδιά ολοκληρώθηκε ατσαλάκωτη και χωρίς καμία ανατροπή - ευτυχώς δε μου διηγήθηκε και λεπτομέρειες για το σεξ που -φαντάζομαι- ακολούθησε, γιατί ίσως και να μελαγχολούσα για όλη την υπόλοιπη μέρα.
Είμαι τύπος ρομαντικός, που ονειρεύεται να ζήσει στην εξοχή με πολλά παιδιά και να μαγειρεύει καθημερινά ό,τι επιθυμήσει ο προστατευτικός σύζυγος. Είμαι οπαδός της nostalgie de la boue και προσθέτω κορδέλες και δαντέλες στα φορέματα της γιαγιάς μου για να πάω στο γραφείο. Επίσης, μου αρέσουν τα ακριβά κοσμήματα και οι γενναιόδωρες χλίδες. Όμως, θέλω να υπάρχει μέσα σ' όλα αυτά κάτι, μια λεπτομέρεια, έστω, που να είναι ο μίτος ο οποίος θα συνδέει την ονειρεμένη ιστορία με τη στραμπουληγμένη εποχή του 21ου αιώνα. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, αναποδιασμένη και ηδονικά σκληρή. Ποτέ δε θα γυρίσω περιφρονητικά τη μούρη μου σε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι. Αλλά το "I do" μου θα έχει ουσία και σημασία μόνο αν, μέσα από το σεβαστό τυπικό, με μια ξαφνική έκρηξη, πεταχτεί όλη η αγωνία, η ρευστότητα και ο γρίφος της σημερινής αγάπης, στην οποία ακόμα πιστεύουμε με λύσσα.
13.9.05
Νeo-multi-avopolis
Τελευταία, η κουλτούρα του music junky έχει παρεισφρήσει με φόρα σε ένα μπουκέτο από ιστολόγια που ως τώρα την αντιμετώπιζαν ως άλλο ένα topic και που οι ιδιοκτήτες τους μόλις που άφηναν να υποψιαστούμε τον ιριδισμό στις κόρες των ματιών τους κάθε φορά που άκουγαν ένα γαμάτο καινούριο συγκρότημα. Τελευταία, καταχωρίσεις που μιλάνε για αγάπη, ματαίωση και για το τι έφαγες χτες γεμίζουν παθιασμένα σχόλια περί καταβολών της κρατούσας χορευτικής κουλτούρας και του ποσοστού αυθεντικότητας των μουσικών κινημάτων. Τελευταία, η έκρηξη του ρεφρέν που δε συμβαίνει στα Gagarin αυτής της πόλης ούτε στα μπαρ όπου τα πίνουμε τη νύχτα συμβαίνει στα κάτω κάτω ULR της δεξιάς στήλης με τους Blogbusters.
Σου αποκαλύπτω ότι σπάζομαι αρκετά που αγνοώ τις μισές τουλάχιστον μουσικές πληροφορίες που διαβάζω κι έτσι δεν μπορώ να συμμετέχω στις κουβέντες. Η αλήθεια που επιπλέει όμως είναι ότι τα πνευμόνια μου γεμίζουν φρέσκο αέρα εξοχής (ή μήπως πηχτό εφέ διαδοχικής επίδρασης ουσιών αταίριαστων μεταξύ τους;) όταν βλέπω πόσο βαθιά και σοβαρά συνδέονται μερικοί με τη μουσική και πόσο καθαρά και έξυπνα γράφουν γι' αυτήν. (Στο refreshing των πνευμόνων πρόσθεσε και μια ιδέα από καμάρι γύφτικου σκεπαρνιού, που ξέρω και προσωπικά δυο τρεις τέτοιους καλούς αγωγούς του ηλεκτρισμού του ήχου.)
Κι αν θέλεις όλα τα παραπάνω σε ένα σλόγκαν: Μουσική - Εδώ γύρω υπάρχει μια αλληλεπίδραση που θα σε κάνει να την αγαπήσεις.
:-)
Σου αποκαλύπτω ότι σπάζομαι αρκετά που αγνοώ τις μισές τουλάχιστον μουσικές πληροφορίες που διαβάζω κι έτσι δεν μπορώ να συμμετέχω στις κουβέντες. Η αλήθεια που επιπλέει όμως είναι ότι τα πνευμόνια μου γεμίζουν φρέσκο αέρα εξοχής (ή μήπως πηχτό εφέ διαδοχικής επίδρασης ουσιών αταίριαστων μεταξύ τους;) όταν βλέπω πόσο βαθιά και σοβαρά συνδέονται μερικοί με τη μουσική και πόσο καθαρά και έξυπνα γράφουν γι' αυτήν. (Στο refreshing των πνευμόνων πρόσθεσε και μια ιδέα από καμάρι γύφτικου σκεπαρνιού, που ξέρω και προσωπικά δυο τρεις τέτοιους καλούς αγωγούς του ηλεκτρισμού του ήχου.)
Κι αν θέλεις όλα τα παραπάνω σε ένα σλόγκαν: Μουσική - Εδώ γύρω υπάρχει μια αλληλεπίδραση που θα σε κάνει να την αγαπήσεις.
:-)
12.9.05
Emotional landscapes ή Όχι άλλες μπαρούφες για τη φιλία αντρών-γυναικών
Όταν ακούω κάποιον να υποστηρίζει με σθένος ότι «Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών-γυναικών, γιατί, αργά ή γρήγορα, κάποιος θα δει τον άλλον ερωτικά», υπομειδιώ και σκέφτομαι, Ευτυχώς που ο τύπος δεν είναι τοπιογράφος, γιατί οι πίνακές του θα ήταν μονότονοι, μόνο με βουνά ή μόνο με θάλασσα ή μόνο με ουρανό, ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Όταν όμως ο άνθρωπος που θεωρεί τη φιλία μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ως τη μόνη αληθινή μορφή φιλίας τυχαίνει να έχει γκέι κολλητούς, ε τότε θέλω να πέσω στην άσφαλτο απ' το γέλιο και να κυλιστώ βαρελάκι ως το Σύνταγμα.
Όταν όμως ο άνθρωπος που θεωρεί τη φιλία μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ως τη μόνη αληθινή μορφή φιλίας τυχαίνει να έχει γκέι κολλητούς, ε τότε θέλω να πέσω στην άσφαλτο απ' το γέλιο και να κυλιστώ βαρελάκι ως το Σύνταγμα.
8.9.05
Βοηθήστε την αόματη
Όταν κάποιος σου φαίνεται τόσο όμορφος, που έχεις την αίσθηση ότι η όψη του σου καίει τα μάτια κι έτσι δεν μπορείς να τον κοιτάς παρά μόνο φευγαλέα, αλλά το κάνεις ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα οι κόρες σου να λαμπαδιάζουν σαν τον Ιούδα τη Λαμπρή και να ενεργοποιούν το κουδούνι πυρασφάλειας, είναι καιρός:
α) Να του κάνεις ερωτική εξομολόγηση.
β) Να του χαράξεις με στιλέτο το πρόσωπο.
γ) Να πας στον οφθαλμίατρο.
δ) Να αγοράσεις ακορντεόν.
α) Να του κάνεις ερωτική εξομολόγηση.
β) Να του χαράξεις με στιλέτο το πρόσωπο.
γ) Να πας στον οφθαλμίατρο.
δ) Να αγοράσεις ακορντεόν.
7.9.05
Basketball illusions
Σ' ευχαριστώ πολύ που μ' έφτιαξες φωνάζοντας ρυθμικά τ' όνομά μου. Με φαντάζομαι δίμετρο μπασκεμπολίστα στο τρίτο έτος του κολεγιακού πρωταθλήματος. Τελικός κόντρα στη Νορθ Καρολάινα. Εσύ αρχηγός των τσιρλίντερς, με άψογο συντονισμό, αισθησιακές χορευτικές φιγούρες, φωνάζοντας παθιασμένα τ' όνομά μου και τ' όνομα του κολεγίου μας.
Έχουμε πάρει τάιμ άουτ 3'' πριν τη λήξη, χάνουμε 83-82, αλλά έχουμε την μπάλα. Ο κόουτς επιλέγει την κομπίνα 3. Ο πλεϊμέικερ θα κάνει κατεβασιά με σκοπό να ολοκληρώσει ο ίδιος την επίθεση. Αν τραβήξει δεύτερο αντίπαλο παίκτη πάνω του, θα πασάρει σε αυτόν που θα έχει ελευθερωθεί, ώστε να τελειώσει εκείνος τη φάση. Πράγματι, ο κοντός Φρέντι Τζόουνς κατεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα, ο Αλόνσο Ρίβερς κάνει σπουδαίο σκριν λίγο έξω απ' την περιοχή και ο Μόζες Μαλόουν (προσωπικός μου αντίπαλος), φοβούμενος ότι ο Φρέντι θα σουτάρει, προχωράει προς το μέρος του. Τότε, λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου πριν τη λήξη, κάνω μαγική κίνηση απελευθέρωσης και αρχίζω να πηδάω προς το καλάθι. Ο Φρέντι με βλέπει με την άκρη των ματιών του και κάνοντας ωραία προσποίηση μου πασάρει. Περιμένω την μπάλα ακίνητος στον αέρα. Η μπάλα έρχεται, την πιάνω με το δεξί. Ο ήχος σταματάει, η κίνηση για μια στιγμή παγώνει κι όταν ξαναρχίζει έχει μπει σε φάση σλόου μόσιον. Το χέρι μου με την μπάλα κατευθύνεται στο καλάθι, ενώ πίσω στον πίνακα φαίνεται ο χρόνος: 00:00:01 και το σκορ 83-82.
Ξαφνικά, ακούγεται ο ήχος. Αυτός ο υπέροχος ήχος της μπάλας που καρφώνεται. Ο ήχος έχει το μέταλλο, αλλά στο τελείωμά του έχει και το δίχτυ. Η μπάλα έχει περάσει τη στεφάνη, έχει μπει μέσα. Η κόρνα της λήξης χτυπάει. Ο χρόνος γράφει: 00:00:00. Σε λίγο το σκορ θα γράφει: 83-84. Την ίδια στιγμή έχουμε νικήσει κι έχουμε πάρει το πρωτάθλημα, με συλλογική δουλειά, δε λέω, αλλά και με δικό μου καλάθι, που θα μείνει στην ιστορία.
Καθώς τώρα πολλές επαγγελματικές ομάδες θα με ζητήσουν στο ρόστερ τους, στο χέρι μου είναι να αξιοποιήσω τις ευκαιρίες που θα μου δοθούν. Η καριέρα μου διαγράφεται καλή. Όμως εγώ ψάχνω την τσιρλίντερ κι αυτή ψάχνει εμένα, μέσα σε ένα κομφούζιο πανηγυρισμών. Είμαι στο κέντρο του γηπέδου και κάποια στιγμή μένω ελεύθερος από τις αγκαλιές των συμπαικτών μου. Τότε σε βλέπω κι έρχεσαι τρέχοντας, φωνάζοντας, κουνώντας ψηλά τα χέρια, και μ' έναν πήδο περνάς τα πόδια σου στη μέση μου. Σε σηκώνω και είσαι δακρυσμένη. Φιλιόμαστε. Ο χρόνος κι ο ήχος πάλι παγώνει. Μαγική στιγμή.
Όταν ξαναρχίζει ο χρόνος, με διαπερνούν πιο πεζά ερωτήματα: Άραγε θα 'ρθει μαζί μου στο Λος Άντζελες αν με ζητήσουν οι Λέικερς;
Not a brain wave by l' esprit de l' escalier:
A message by chill-the-blood-to-warm-the-soul.
Έχουμε πάρει τάιμ άουτ 3'' πριν τη λήξη, χάνουμε 83-82, αλλά έχουμε την μπάλα. Ο κόουτς επιλέγει την κομπίνα 3. Ο πλεϊμέικερ θα κάνει κατεβασιά με σκοπό να ολοκληρώσει ο ίδιος την επίθεση. Αν τραβήξει δεύτερο αντίπαλο παίκτη πάνω του, θα πασάρει σε αυτόν που θα έχει ελευθερωθεί, ώστε να τελειώσει εκείνος τη φάση. Πράγματι, ο κοντός Φρέντι Τζόουνς κατεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα, ο Αλόνσο Ρίβερς κάνει σπουδαίο σκριν λίγο έξω απ' την περιοχή και ο Μόζες Μαλόουν (προσωπικός μου αντίπαλος), φοβούμενος ότι ο Φρέντι θα σουτάρει, προχωράει προς το μέρος του. Τότε, λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου πριν τη λήξη, κάνω μαγική κίνηση απελευθέρωσης και αρχίζω να πηδάω προς το καλάθι. Ο Φρέντι με βλέπει με την άκρη των ματιών του και κάνοντας ωραία προσποίηση μου πασάρει. Περιμένω την μπάλα ακίνητος στον αέρα. Η μπάλα έρχεται, την πιάνω με το δεξί. Ο ήχος σταματάει, η κίνηση για μια στιγμή παγώνει κι όταν ξαναρχίζει έχει μπει σε φάση σλόου μόσιον. Το χέρι μου με την μπάλα κατευθύνεται στο καλάθι, ενώ πίσω στον πίνακα φαίνεται ο χρόνος: 00:00:01 και το σκορ 83-82.
Ξαφνικά, ακούγεται ο ήχος. Αυτός ο υπέροχος ήχος της μπάλας που καρφώνεται. Ο ήχος έχει το μέταλλο, αλλά στο τελείωμά του έχει και το δίχτυ. Η μπάλα έχει περάσει τη στεφάνη, έχει μπει μέσα. Η κόρνα της λήξης χτυπάει. Ο χρόνος γράφει: 00:00:00. Σε λίγο το σκορ θα γράφει: 83-84. Την ίδια στιγμή έχουμε νικήσει κι έχουμε πάρει το πρωτάθλημα, με συλλογική δουλειά, δε λέω, αλλά και με δικό μου καλάθι, που θα μείνει στην ιστορία.
Καθώς τώρα πολλές επαγγελματικές ομάδες θα με ζητήσουν στο ρόστερ τους, στο χέρι μου είναι να αξιοποιήσω τις ευκαιρίες που θα μου δοθούν. Η καριέρα μου διαγράφεται καλή. Όμως εγώ ψάχνω την τσιρλίντερ κι αυτή ψάχνει εμένα, μέσα σε ένα κομφούζιο πανηγυρισμών. Είμαι στο κέντρο του γηπέδου και κάποια στιγμή μένω ελεύθερος από τις αγκαλιές των συμπαικτών μου. Τότε σε βλέπω κι έρχεσαι τρέχοντας, φωνάζοντας, κουνώντας ψηλά τα χέρια, και μ' έναν πήδο περνάς τα πόδια σου στη μέση μου. Σε σηκώνω και είσαι δακρυσμένη. Φιλιόμαστε. Ο χρόνος κι ο ήχος πάλι παγώνει. Μαγική στιγμή.
Όταν ξαναρχίζει ο χρόνος, με διαπερνούν πιο πεζά ερωτήματα: Άραγε θα 'ρθει μαζί μου στο Λος Άντζελες αν με ζητήσουν οι Λέικερς;
Not a brain wave by l' esprit de l' escalier:
A message by chill-the-blood-to-warm-the-soul.
5.9.05
Τάτζιο 05
Tον είδα. Στη θάλασσα, εκτεθειμένο στον ήλιο. Χωρίς καπέλο, αλλά με την ίδια ακούσια ηδυπάθεια. Δίπλα του ένα iPod και δύο ζευγάρια μαύρες Havaianas. Η παραλία ήταν μικρή. Προς τα πού να πάω για να μην ενοχλήσω; Λίγο πιο πέρα είδα μια άδεια ξαπλώστρα μισοχωμένη στην άμμο. Έκανα αμέσως μεταβολή και πήγα να ψάξω για μια άλλη παραλία. Ο Φον Άχενμπαχ μπορεί να γύριζε από στιγμή σε στιγμή.