Ωραίο μου πλυντήριο

Το πλυντήριό μου πηδάει. Ναι. Κάθε φορά που βάζω ρούχα για πλύσιμο, στη φάση του στεγνώματος, κάνει βόλτες μέσα στο μπάνιο και χαλάει τον κόσμο. Ίσως προσπαθεί κάτι να μου πει. (Σίγουρα όχι να ρυθμίσω την ασφάλεια στο πίσω μέρος του - την έχω ρυθμίσει.) Ίσως θέλει να προσεγγίσει ερωτικά το νιπτήρα. Ίσως θέλει να εγκαταλείψει το μπάνιο για ν' αλλάξει παραστάσεις (εδώ που τα λέμε, θα είχε κάθε δίκιο, γιατί τα πλακάκια του μπάνιου μου είναι απαίσια).

Το παλιό πλυντήριο της μαμάς μου πηδούσε κι αυτό (εκείνο είχε όντως πρόβλημα με την ασφάλεια). Μιλάμε για πλυντήριο-καγκουρό. Όταν στέγνωνε τα ρούχα, γινόταν ο μέγας σαματάς, χώρια που πέφτανε κάτω ένα ένα τα πράγματα που ήταν πάνω του και ακούγονταν ατέλειωτοι κρότοι (καθρεφτάκια που έσπαγαν, απορρυπαντικά που χύνονταν κτλ.). Έτσι ακριβώς και το δικό μου.

Μπορεί στο οικογενειακό δέντρο των πλυντηρίων μας να έχει εφαρμογή η φυσική επιλογή. Δηλαδή το πρώτο πλυντήριο να έπαθε μετάλλαξη, κι αυτή να πέρασε στο DNA του επόμενου. Σε τι όμως εξυπηρετεί αυτή η μετάλλαξη το ίδιο το πλυντήριο; Αυτό αναρωτιέμαι.

Ώσπου να φτάσω σ' ένα συμπέρασμα και να δω αν μπορώ να δράσω κόβοντας το πήδημα απ' τη ρίζα, ξεσκονίζω το πλυντήριό μου με επιμέλεια και το χαζεύω με περισυλλογή.

Μου φαίνεται ότι του αρέσει.